โลกของความเชื่อกับการกลืนกินตัวเอง

ความคิดนี้เกิดขึ้นขณะนอนคิดใคร่ครวญถึงข้อกังขาที่ว่า "คนเรามีเจตนาเบียดเบียนคนอื่น แต่ทำไมยังแสวงหาบุญ ไปวัดทำบุญตามความเชื่อเพื่อให้ได้บุญ ทั้งที่บุญอยู่ตรงหน้าคือการไม่เบียดเบียนคนอื่น" ปัญหาดังกล่าวนี้ ทำให้คิดไปถึงตัวอย่างที่ว่า "เรามีส้มงามๆน่ารับประทานผลหนึ่ง เราเชื่อว่าการมอบส้มให้กับนักบวชคือบุญ เมื่อเราทำบุญด้วยส้มกับนักบวช เราจะได้บุญคือส้มกลับคืนมา" ข้อโต้แย้งคือ ถ้าเราอยากได้ส้ม ทำไมเราไม่กินส้มเสียเอง ทำไมต้องผ่านกระบวนการให้นักบวชก่อนแล้วเราจึงจะได้ส้ม อีกอย่างหนึ่ง ส้มกลายสภาพเป็นบุญได้อย่างไร แตกต่างจากอีกกรณีหนึ่ง ให้ทุเรียนกับนักบวช เพราะเชื่อว่าเป็นบุญ ทุเรียนดังกล่าวกลายสภาพเป็นบุญส่งถึงตัวผู้ให้ เป็นคำถามเดียวกันคือ ทุเรียนกลายสภาพเป็นบุญอันเดียวกับส้มได้อย่างไร ในเมื่อทุเรียนไม่เหมือนกับส้ม

ปัญหาดังกล่าวเป็นที่มาของ "โลกของความเชื่อกับการกลืนกินตัวเอง" โดยมีคำอธิบายคือ เรามีความเชืออย่างหนึ่ง ความเชื่อดังกล่าวคือการกลืนกลายจากสิ่งหนึ่งเป็นสิ่งหนึ่ง เราได้ทำตามความเชื่อนั้น จึงเป็นการกลืนกินตัวเอง เพราะความเชื่อนั้นเป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้นมา ความเชื่อคือโลกหนึ่งที่เราสร้างขึ้นมา เป็นโลกของความคิด ขณะที่ตัวเราได้ทำตามความคิดนั้น เราอยู่อีกโลกหนึ่งต่างจากความคิด จึงมองว่าทุกคนกำลังกลืนกินตัวเองตามความเชื่อ คล้ายกับงูกำลังกลืนหางตัวเองไปเรื่อยๆ (ข้อเขียนนี้ก็เป็นข้อเขียนหนึ่งที่บ่งชี้ว่าผู้เขียนกำลังกลืนกินตัวเองตามความเชื่อเช่นกัน) ปัญหาใหญ่ที่ตามมาคือ อะไรคือความจริงแท้ ถ้าต่างคนต่างเชื่อที่ต่างกัน ความเชื่อที่ต่างกันนั้นมีความเชื่อใดสัมผัสความจริงแท้ได้ ความเชื่อใดไม่ได้สัมผัสความจริงแท้ได้เลย ปัญหาดังกล่าวนี้จะมองเห็นอีกโลกหนึ่งซึ่งเป็นโลกของความจริงแท้ ที่ผู้เชื่ออาจสัมผัสถึงหรือไม่สัมผัสถึงก็ได้ กรณีสัมผัสไม่ถึง เราจะไม่รู้เลยว่าความจริงแท้คืออะไร ตราบเท่าที่เรายังไม่หลุดไปจากโลกของความเชื่อในตัวเอง

๒๐/๕/๒๕๕๙-๐๕.๒๗ น.

ขอให้ผลผลิตของการศึกษาของโลกจงไปสู่คติที่มีความสุข สงบด้วยเทอญ