ผิดได้แต่อย่าพลาด

เราเข้าใจคำว่าผิดกับคำว่าพลาดอย่างไร

• ในชีวิตของเราเป็นชีวิตแห่งการเรียนรู้ ชีวิตแห่งการเปลี่ยนแปลง ไม่มีสิ่งใดคงเดิมคงสภาพ
  แน่นอนว่าคำตอบของการเรียนรู้หรือทดลองจะมีเพียงแค่ 2 คำตอบเท่านั้น
  คือ รู้กับไม่รู้เท่านั้น อาจจะรู้หรืออาจจะไม่รู้นั้นไม่มี
• ผมจึงชอบประโยคการเรียนรู้ของผมว่า ในโลกนี้ไม่มีคนโง่คนฉลาด
  มีแต่คนรู้ก่อนกับรู้ทีหลังเท่านั้น
• เป็นเรื่องน่าแปลกที่คนประสบความสำเร็จมักจะเป็นคนที่โง่มาก่อนทั้งสิ้น
  แต่พวกเขาเหล่านั้นไม่เคยยอมรับความพ่ายแพ้ต่อความไม่รู้ของตนเอง
  กลับพัฒนาตนเอง พัฒนาความไม่รู้ให้เป็นคนที่รู้ก่อนเสมอ
• เมื่อมีคนโง่คนฉลาดย่อมจะต้องมีคนผิดพลาด และคนที่ประสบผลสำเร็จ
  คำว่า ผิดพลาดนั้นมีการพูดถึงบ่อยครั้งมาก
  บ้างก็ว่าผิดแต่อย่าพลาด บ้างก็ว่าพลาดแต่อย่าผิด
  บ้างก็ว่าจงอย่าผิดและอย่าพลาด
• ก่อนอื่น ผมขออธิบายให้ท่านผู้อ่านเข้าใจโดยจะยกตัวอย่างจากที่ผมสอนผมบรรยายนะครับ

• ผมจะชอบถามคำถามง่ายๆเกี่ยวกับอาเซียนว่า เลขาธิการอาเซียนคนไทยคนแรกคือใคร
  นิสัยคนไทยทุกที่ที่ผมบรรยายคือ เงียบ การเงียบจึงถือเป็นการแสดงออกถึงความเป็นกลางระหว่างการไม่รู้และรู้
  และเมื่อเวลาผ่านไปไม่นานจะมีผู้อาจหาญตอบเบา ๆ ว่า ดร.สุรินทร์ พิศสุวรรณ
  ผมจะตอบกระแทกกลับไปว่า ผิด
  และถามชื่อผู้ตอบเพื่ออธิบายให้คนไทยได้เปลี่ยนกระบวนทัศน์ของตนเองเสียใหม่ว่า
  ที่เขาตอบผิด เขาตอบอยู่คนเดียว เปรียบได้กลับคนทั้งห้องนั่งเฉย แต่เขาทำงาน
  และเมื่อเขาทำผิด สิ่งที่คนไทยตอบแทนเขาคือ การหัวเราะเยาะ
  แท้จริงแล้ว เขาตอบผิดเพราะเขาทำงานใช่หรือไม่
  แต่คนนิ่งเฉยไม่ตอบกลับหัวเราะเยาะเขา
  เหตุใด เราไม่ปรบมือให้เขา เราทุกคนควรปรบมือในการทำงานของเขามากกว่า และทุกคนจะปรบมือให้กับผู้ตอบผิดคนนั้น
• สังคมไทยจะหัวเราะเยาะคนที่ผิด แต่กลับนิ่งดูดายกับการทำงาน การพยายามพัฒนาตนเอง จริงไหมครับ
  การที่เขาตอบว่า ดร.สุรินทร์ พิศสุวรรณ เพราะเขารู้มาเท่านั้น
  แท้จริงเลขาธิการอาเซียนคนไทยคนแรกมีนามว่า นายแผน วรรณเมธี อดีตปลีดกระทรวงการต่างประเทศ
  ที่ผมตอบได้ ผมรู้ก่อนเท่านั้น ไม่ใช่เพราะผมฉลาดมากกว่าผู้เข้ารับการอบรม ผมแค่รู้ก่อนเท่านั้นเองดังนั้น
• การที่มีคนตอบผิด เขาผิดเพราะเขาทำงาน เราจึงควรให้อภัยแก่เขา
  แต่ถ้าหากว่า เขายังผิดในเรื่องเดิมๆอยู่นั่นแสดงว่า เขาพลาดครับ
  เช่น ถ้ามีคนถามเขาด้วยคำถามเดิมว่า เลขาธิการอาเซียนคนไทยคนแรกคือใคร
  และเขายังคงตอบว่า ดร.สุรินทร์ พิศสุวรรณเป็นครั้งที่ 2 นั่นไม่เรียกว่า ผิด แล้วนะครับ
  แต่นั่นเรียกว่า พลาด ดังนั้น คำว่า พลาด คือ ผิดในเรื่องเดิม ๆ หรือโง่ในเรื่องที่เรารู้แล้วนั่นเอง
  
• ส่วนคำกล่าวที่ว่า จงอย่าผิดและอย่าพลาด
  คำกล่าวนี้ ไม่น่าจะเป็นจริงสำหรับมนุษย์เดินดินกินข้าวแกงอย่างพวกเรา
  เพราะการจะไม่ผิดและไม่พลาดนั่นคือ อาการกริยาของคนที่ตายแล้วมากกว่า ไม่มีใครในโลกนี้ไม่เคยผิด
  แต่เมื่อผิดแล้วก็ควรจะได้บทเรียนการเรียนรู้มาเป็นอุทาหรณ์เตือนใจไม่ให้ผิดอีก
  เพราะหากว่าผิดอีก นั่นหมายถึงสิ่งที่เรียกว่า พลาด
  อาทิ กลุ่มตัวอย่างงานวิจัยเป็นนักศึกษาอายุ 17 ปี ทำแท้งมา 5 ครั้งจากการมีอะไรกับแฟน 5 คน แบบนี้ ไม่เรียกว่าผิด
  เพราะผิดมาทั้งหมด 5 ครั้ง แบบนี้เรียกว่า พลาด ประมาทกับชีวิต เป็นต้น

[JJ]

แวะมาเยี่ยม คิดฮอด ครับ