ครูของครู ครูที่ถูกลืม ?

ตบท้ายอีกสักเรื่อง เกี่ยวกับแพทยศาสตร์ศึกษา ดิฉันขอเรียกร้องให้ ท่านผู้ใหญ่หลายๆท่าน ได้โปรดให้ความสำคัญกับการให้แรงจูงใจแก่อาจารย์ที่มีความสนใจในด้านศึกษาศาสตร์ และมีความรู้ความสามารถ จนสามารถผลิตผลงานทางวิชาการ หรือเป็นครูผู้สอนครูได้ โดยยินยอมให้สามารถนำผลงานเหล่านั้นของท่าน ไปใช้ร่วมในการขอกำหนดตำแหน่งทางวิชาการในสาขาของตนได้  แม้ท่านเหล่านั้นจะไม่ได้เป็นอาจารย์ศึกษาศาสตร์ก็ตาม  อย่างเช่น อาจารย์วัลลี (ผศ.พญ.วัลลี  สัตยาศัย) ของดิฉันเป็นต้น

ความรู้ความสามารถ และผลงานทางวิชาการของท่าน ตลอดจนเวลาที่ท่านอุทิศเพื่อการสอนอาจารย์แพทย์ ตลอดจนกลุ่มอาจารย์สายวิทยาศาสตร์สุขภาพ มาเป็นเวลายาวนาน  สำหรับดิฉัน ประมาณค่าได้ถึงระดับศาสตราจารย์ด้วยซ้ำ  เหตุใดจึงไม่มีใครสนใจ

ความจริง ไม่เพียงด้านศึกษาศาสตร์ หากจะยกตัวอย่างใกล้ตัว เช่น ความรู้ในด้านการประกันคุณภาพ หรือการจัดการความรู้ ที่สั่งสม จนกระทั่งสร้างประโยชน์แก่องค์กรได้  หรือเป็นครูผู้สอนด้านนี้แก่คนทั้งหลายได้  ผลงานเหล่านี้ก็สมควรที่จะยินยอมให้นำมาขอกำหนดตำแหน่งทางวิชาการได้เช่นกัน (มีบุคคลที่ดิฉันกำลังนึกถึงอยู่หลายคน ที่เข้าข่ายนี้)

เรื่องที่ผิดออกไปจากปกติที่เคยทำ ไม่ใช่เรื่องผิดปกติเสมอไป  แต่อาจเป็นเรื่องที่เราไม่สนใจ  หรือไม่ให้ความสำคัญ หรืออาจเพราะเราติดกับดักของความเคยชิน จนไม่ยอมเปลี่ยนแปลง