บันทึกการเดินทางด้วยรอยเท้าตนเอง (51) ครบรอบสองปีการจากไปของแม่...

วันนี้ (24 ธันวาคม 2558) เป็นวันครบรอบ 2 ปีการเสียชีวิตของแม่ (แม่มา ปรีวาสนา) –

วันนี้ในภาคเช้าผมไม่มีเวลาได้ไปทำบุญตักบาตรที่วัด เนื่องเพราะต้องรับผิดชอบเรื่องข้าวปลาอาหารของลูกทั้งสอง รวมถึงการนำส่งไปยังโรงเรียน เนื่องจากเพื่อนชีวิตไปราชการ

เมื่อภาระส่วนตัวเกี่ยวกับลูกชายเสร็จสิ้นลง ผมไม่รีรอตรงดิ่งเข้าทำงานในตอนเช้า ซึ่งก็หมายถึงไปถึงคนแรกเลยก็ว่าได้ – เช้าจนแม่บ้านยังไม่มาเปิดตึกด้วยซ้ำไป

ผมใช้เวลากับการจัดการสะสางการงาน รวมถึงเขียน Blog – จากนั้นก็ถือโอกาสขอตัวไปทำบุญถวายสังฆทานให้กับแม่—

ผมขับรถไปเรื่อยๆ ไม่เจาะจงวัดไหนเป็นพิเศษ แต่ในใจก็ปักธงไว้แล้วเหมือนกันว่าต้องเป็นวัดในละแวกที่ตั้งมหาวิทยาลัยฯ และต้องเป็นวัดที่อยู่ในหมู่บ้าน ไม่ใช่วัดในตัวเมืองที่เหมือนดูจะมีความพร้อมอยู่แล้ว

ตกเย็น-กลับเข้าที่พัก
ผมเริ่มคัดเลือกหนังสือ สิ่งของ และเสื้อผ้าทั้งใหม่เอี่ยมและมือสองออกมาเพื่อเตรียมส่งมอบให้น้องๆ จากสโมสรนิสิตวิทยาการสารสนเทศที่กำลังจะไปออกค่าย ซึ่งเบื้องต้นนัดหมายมารับในวันที่ 25 ธันวาคม 2558

ผมชวนสองหนุ่มน้อยมาร่วมคิดร่วมทำบุญให้กับ “แม่ย่า” ของพวกเขาผ่านงาน “ค่ายอาสา” ที่พวกเขาเคยได้วิ่งเล่นและท่องเล่นไปกับพี่ๆ นิสิตเมื่อครั้งยังตัวเล็กเลียบเป็น “เด็กน้อย”

ผมชวนให้สองหนุ่ม (น้องดินและน้องแดน) บริจาคหนังสือ บริจาคเสื้อผ้า ตุ๊กตา แท่งสี บัตรคำ หนังสือภาพ รวมถึงชวนให้นำเงินมาสมทบเพื่อที่จะจัดซื้อหนังสือและสิ่งของเพิ่มเติม

ครับ, พอบอกว่า “ทำบุญให้แม่ย่า” เท่านั้นแหละ สองหนุ่มไม่รีรอที่จะเปิดกระปุกออมสินนำเงินมาสมทบ

ใช่ครับ-บางครั้งการให้ก็จำต้องมีเหตุผลบ้างเหมือนกัน หรือกระทั่งการสอนให้ลูกๆ เรียนรู้เรื่องการ “ให้” (จิตสาธารณะ) ก็จำต้องมีต้นเรื่องในบางเรื่องที่เป็นรูปธรรม เพื่อสร้างเป็นแรงจูงใจให้กับพวกเขา

ครับ- ถ้าเริ่มจากเรื่องไกลตัวนัก บางทีความเป็นเด็กก็อาจไกลเกินกับเรื่องเหล่านี้ หรืออาจยังต้องใช้เวลาอีกมากโขกว่าพวกเขาจะตกผลึกและเข้าใจว่าด้วยนิยามความหมายของการ “ให้”

แน่นอนครับ- การใช้เรื่องราวใกล้ตัวอย่างสร้างสรรค์เช่นนี้ อาจเป็นทางเลือกที่ควรเลือกเหมือนกัน เพราะเราสามารถเชื่อมโยงความรักที่มีต่อคนใกล้ตัวออกสู่คนไกลตัวได้อย่างไม่ยากเย็น

ครับ-วันนี้เมื่อสองปีที่แล้ว (24 ธันวาคม 2558) เป็นวันที่แม่จากไปโดยไม่มีวันหวนกลับ

และไม่มีอะไรมากครับสำหรับบันทึกนี้ แค่อยากจะบอกว่า รักและคิดถึงแม่เป็นที่สุด และได้ทำในสิ่งที่ควรจะทำในวันนี้ด้วยใจอันเป็นที่รักให้กับแม่....

รักและคิดถึง จริงๆ ครับ

24/12/2558

[ยายธี]

ฝากความระลึกถึง..แม่..ด้วย..เจ้าค่ะ

[คุณมะเดื่อ]

คนเป็นลูก ก็ต้องมีวันนี้ วันที่แม่ไม่อยู่แล้ว...ทุกคน

คุณมะเดื่อยังโชคดี ที่ทั้งพ่อ และ แม่ ยังอยู่กับคุณมะเดื่อจ้ะ

[แสงแห่งความดี...]

ท่านมองเป็น.. คุณแม่ที่อบอุ่น และมีหัวใจมุ่งมั่น มากเลยนะครับ

..

ชื่นชม คุณแผ่นดิน ครับ

คุณแม่ ท่านรับรู้ได้ และท่านยังคงยิ้มให้กับลูกคนนี้เสมอ

..

เป็นกำลังใจ ครับ

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับอาจารย์

-ตามมาร่วมระลึกถึงคุณแม่ครับ

-ภาพแห่งความทรงจำของลูกหลานนะครับ

-ขอบคุณครับ