ไม่สม

ชายผิวคล้ำ รูปร่างสูง ผอมบาง ผมบนศีรษะมีสีขาวเป็นส่วนใหญ่ นั่งอยู่บนเตียงมีโต๊ะสูงวางคร่อมเตียงใว้ฟุ๊บตัวลงเนื่องจากกำลังกายไม่พอที่จะนั่งตัวตรงๆได้ การที่จะหายใจเอาอากาศเข้าไปของเขาดูเป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก เขาเหนื่อย รืมฝีปากแห้ง ขอบตาคล้ำ ตาปูดบวมโตเห็นเเส้นเลือดที่ตาขาวได้อย่างชัดเจน

"ลุงเป็นยังไง" พยาบาลถาม

"ไม่ไหวแล้ว คือจะตายแล้วล่ะ" ชายผิวคล้ำตอบซึ่งเป็นคนไข้ที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลตอบ

"อืม ..." ลุงอยากให้ช่วยอะไรไหม" พยาบาลถาม

"ฉีดยาให้ตายเลยไม่ได้นิ" ลุงตอบ

"อืม...เราเร่งมันหรือยื้อมันไม่ได้ดอกของแบบนี้" พยาบาลตอบ

"แล้วจะทำยังไ"ง ลุงถาม

"อืม...ก็กำหนดลมหายใจ" พยาบาลพูดด้วยน้ำเสียงอึดอัด

"ทำสมาธิ" ลุงพูดพร้อมกับหลับตาค้อนนิดๆ

"มียาฉีดมอร์ฟีนช่วยลดอาการที่ลุงกำลังเป็น และก็ยาอมใต้ลิ้นจะช่วยให้ลุงสบายขึ้นได้" พยาบาลตอบ

ลุงหายใจหิวอากาศมากขึ้น เหนื่อย คำพูดขาดหายเป็นคำๆ พยาบาลปล่อยให้ลุงพักเราอยู่ในความเงียบกันครู่หนึ่ง

แล้วให้ยาดังกล่าว

"ลุงอยากกลับบ้านไหม" พยาบาลถาม

ขณะนั้นลุงฟุ๊บศีรษะลงที่โต๊ะที่วางคร่อมเตียงอยู่ หลังจากได้ยินคำถาม ลุงเงยหน้าขึ้นมา ตาเบิกโพรง ราวกับพยาบาลได้กล่าวคำล่วงเกินอย่างแรง

"ทำไมถึงถามอย่างนี้" ลุงถามด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว

"อืม..." พยาบาลอึดอัด

"ไม่มีเหตุผลค่ะ" พยาบาลตอบ

"ต้องมีเหตุผล!!!!! " ลุงสวนกลับทันที่ น้ำเสียงห้วนไม่ขาดๆๆหายๆๆแบบก่อน

พยาบาลยืนจ้องหน้าสบตาที่เปิกโตเส้นเลือดแดงที่ตาขาวเห็นได้ชัดเจนกว่าเมื่อกี้ ราวกับจะแตกออก

ยังไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากพยาบาล แต่ยังสบตาดวงนั้นอยู่

ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาตอบคุณลุง ใจที่สั่นตื่นก็มีแว๊ปหนึ่งที่อะไรก็ไม่ทราบบอกให้หายใจ อยู่กับลมหายใจซิ ลมที่กระทบปลายจมูกเธอรู้หรืเปล่าแล้วเธอจะได้คำตอบเจ๋งๆโดนใจลุง

"จั๊กแล้ว(ภาษาถิ่นแปลว่าก็ไม่รู้เหมือนกัน) เห็นใครๆเขาก็อยากกลับบ้าน ไปตายบ้านน้อ" พยาบาลตอบ

ลุงนิ่งไปเลย ก้มหน้าลงไปในท่าเดิม บรรยากาศเงียบอีกครั้ง

พยาบาลยืนลุ้นว่าคำที่พูดไปจะเจ๋งหรือจะเจ้ง

ลุงเงยหน้าขึ้นมา

"ไม่อยากกลับดอกบ้าน มันไม่สม" ลุงตอบ

"มันไม่สม คืออะไร" พยาบาลถาม

"กะคือ ไปบ้านกะดิ้นทุรนทุรายไปมา ชาวบ้านกะมาดูกันเต็มบ้าน...... แล้วกะนั่งนินทา ยังงั้น อย่างงี้" ลุงตอบ

พยาบาลยืนฟังสบตาดวงเดิม พยักหน้ารับคำ รับรู้ความรู้สึกอันนี้อย่างเคารพ

"อืม....มันก็จริงอย่างลุงว่า" พยาบาลตอบ

"งั้นพยาบาลก็จะเคารพการตัดสินใจลุง" พยาบาลตอบ

ระหว่างการสนทนาทั้งหมดนี้มีญาติของคุณลุงฟังอยู่ด้วยตลอด

สักครู่ใหญ่ๆต่อมา

"คุณหมอลุงแกจะขอกลับบ้าน" ญาติเดินมาบอกพยาบาล

"ฮือ..". พยาบาลแปลกใจ

"ลุงแกอยากกลับบ้านฉันกะคุยกันแล้วตกลงกันหมดแล้วว่าจะพากลับบ้านดีกว่า" ญาติย้ำหลังจากเห็นสีหน้าพยาบาล

"แต่ลุงแกขอยาอันตะกี้ไปบ้านด้วยได้ไหม" ญาติพูดต่อ

"ได้ค่ะเดี๋ยวบอกหมอให้" พยาบาลตอบ

ทำไมลุงถึงจะกลับค่ะ พยาบาลถามญาติ

"ลุงแกบอกว่าได้ยาเมื่อกี่รู้สึกว่าดีขึ้นน่าจะไปอยู่ไปได้ ไม่ทุรนทุรายมาก แล้วก็ใครๆก็อยากตายบ้านมันจริงอย่างหมอว่า ลุงแกก็อยากกลับแล้ แต่แกไม่เคยบอกกะป้าว่าแกอยากได้อะไรไม่อยากได้อะไร พอหมอมาคุยก็เลยได้รู้ ป้าก็คุยกันกับลูกๆหลานๆคนที่จะมาดูแลไม่ให้นินทาว่าโน่นว่านี่กันลุงแกไม่ชอบ แล้วก็ถ้าเป็นอะไรมากๆทุรนทุรายมากๆก็มียาให้ ป้าก็พอว่าน่าจะไปอยู่บ้านได้" ญาติตอบ

"ค่ะ ดีมากเลยค่ะ ยินดีค่ะ มีอะไรอยากสอบถามเพิ่มเติมไหมค่ะ แล้วเราว่าไปเยี่ยมที่บ้านค่ะ ป้าจะยินดีให้เราไปเยี่ยมไหมคะ " พยาบาลตอบ

"โอ้ ดียินดีมากเลยค่ะ" ป้าตอบ

ผู้ป่วยรายนี้เป็นผู้ป่วยระยะท้ายที่ทีมสุขภาพร่วมกับผู้ป่วยและญาติได้วางแผนการดูแลร่วมกัน และได้พูดคุยกันเรื่องการปฎิเสธการฟื้นคืนชีพและเครื่องช่วยหายใจไว้แล้ว แต่ผู้ป่วยจะขอเสียชีวิตที่โรงพยาบาลเป็นความตั้งใจของผู้ป่วยตั้งแต่แรก โดยทั้งญาติและเจ้าหน้าที่ก็ยังไม่ทราบสาเหตุที่แท้จริงที่ผู้ป่วยไม่ยอมกลับบ้าน จนกระทั่งการสนทนาดังกล่าว ผู้ป่วยบอกว่ามันสะกิดใจ

พยาบาลรีบรายงานแพทย์ แพทย์อนุญาตให้กลับบ้านได้และได้ให้ยาตามที่ขอ

เช้าวันต่อมาญาติคุณลุงติดต่อกลับมาแต่เช้าบอกว่า "คุณลุงหลับสบายแล้ว เมื่อคืน ได้ให้ยาอมใต้ลิ้นหนึ่งเม็ด อาการเสียงครืดคราดในคอไม่มี ไม่ทุรนทุรายมาก ไม่นานก็นิ่งไป ดูคล้ายคนนอนหลับ ลูกๆหลานได้มาดูใจกันหมด ป้ารู้สึกไม่เสียใจเลยที่พาแกกลับบ้าน"