"ไม่มีแม่...ครุยลูกไม่มี" ... (พระอาทิตย์เที่ยงวัน พระจันทร์เที่ยงคืน : มะลิ อภิชญา มาลาศรี)

"ไม่มีแม่...ครุยลูกไม่มี" เป็นบทความที่ดังในเน็ต
จากความซาบซึ้งที่บัณฑิตเขียนความรู้สึกให้กับแม่
ในวันรับพระราชทานปริญญาบัตร

(http://social.tnews.co.th/content/127913/)

หลังจากนั้น หนังสือโดยผู้เขียนคนเดียวกันนี้
ก็ออกมาพร้อมบทความนี้เป็นบทความแรก

"ไม่มีแม่...ครุยลูกไม่มี"

ข้าพเจ้าหลงรักผู้หญิงคนหนึ่ง...

ด้วยเพราะตัวข้าพเจ้าเองอาศัยอยู่ในร่างกายของเธอเสียเกือบปี
ข้าพเจ้าดื่มกินสิ่งต่าง ๆ เพื่อเติบโตจากร่างกายของเธอ
ผ่านเชือกเส้นโตที่เราเรียกว่า "สายสะดือ"

ข้าพเจ้าทรมานเธอ ด้วยการสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอแสนสาหัส
เพื่อที่จะมีชีวิตในโลกใบใหม่ ความทรมานของเธอยังไม่จบสิ้น
ข้าพเจ้าได้ขโมยเวลาในชีวิตที่เหลือของเธอมาเพื่อตัวเอง
ไม่ว่าจะเป็นเวลานอน กิน หรือแม้แต่จะแต่งหน้าตาให้สวย
ข้าพเจ้าเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอ สร้างภาระผูกพันที่ยิ่งใหญ่ให้กับเธอ
ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ข้าพเจ้าเรียกเธอว่า "แม่"

หากสิ่งใดจะควรค่าแก่ความเคารพสูงสุด ข้าพเจ้าขอทูนไว้เหนือหัว...
สิ่งนั้นก็คือ "เท้าทั้งสองของเธอ"

หลายคนรู้จักเธอในชื่อเรียกอื่น แต่เรารู้จักเธอในชื่อเรียก "แม่"
การเลี้ยงดูด้วยตัวคนเดียวของหญิง ที่ไม่พร้อมด้านการศึกษา
เธอทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ข้าพเจ้าได้รับการศึกษาที่ดีที่สุด

"ตอนแม่เป็นเด็ก แม่ต้องลาออกจากโรงเรียน
เพื่อให้พี่น้องได้เรียนหนังสือ" ประโยคที่เธอเคยเล่า

วันนี้คนที่เคยดูถูกเธอว่าไร้การศึกษา ได้เห็นแล้วว่า...
เธอทำหน้าที่มารดาได้ประเสริฐอย่างที่สุด

ข้าพเจ้าแม้ไม่เก่งนัก แต่สามารถคว้าใบปริญญา
พร้อมกับคำพ่วงท้ายว่า "เกียรตินิยม" มาเป็นรางวัลชีวิตให้กับเธอได้
เธอสร้างสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นมาโดยความมุ่งมั่นของเธอ

วันที่ข้าพเจ้าใส่ครุยอันสูงส่ง เธอยิ้มออกมาอย่างสดใส
ดวงตาเอ่อล้นด้วยน้ำตาแห่งความยินดี
เธอจะรู้ไหม หัวใจเธอนั้นช่างงดงามราวกับดอกไม้ยามแรกแย้ม
แต่กลับแข็งแกร่งดุจหินผาที่ดินฟ้าไม่อาจทำลาย

เธอเลือกเสื้อตัวสวยที่สุด แล้วรีดมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ลองใส่แล้วใส่อีก เพื่อจะที่สวยที่สุดในวันที่ความสำเร็จของข้าพเจ้ามาถึง

ขณะที่ข้าพเจ้าสวมครุยแม่ฟ้า...เธอเข้ามาใกล้
ลูบคลำชายผ้าราวกับว่า สิ่งที่เธอถืออยู่คือยอดแห่งอัญมณี
เธอเองคงฝันว่า สักวันจะได้สวมมันสักครั้ง

"แม่...ใส่มั้ย" ข้าพเจ้าถาม

เธอส่ายหน้า "ใส่ได้ยังไง แม่เรียนไม่จบ ของสูง...เขาจะว่า"

เธอไม่รู้หรืออย่างไรกัน
เธอได้จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยแห่งมารดา
ด้วยเกียรตินิยมอันทรงคุณค่ายิ่งกว่าอันดับหนึ่งเหรียญทอง
เธอเรียนจบแล้ว...นับตั้งแต่เธอส่งลูก ๆ ของเธอทั้งสามคนเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย

เธอสมควรได้ใส่ครุยนี้เธอเป็นบัณฑิต
เพราะเธอสร้างบัณฑิต
"ไม่มีแม่...ครุยลูกไม่มี"

เธอจะรู้หรือไม่ว่า...ข้าพเจ้าเองยินดียิ่ง
ด้วยชีวิตที่ได้เกิดมาใช้คำว่า "ลูก" ของเธอ
หัวใจของข้าพเจ้าอิ่มเอม

ต่อจากนี้ครุยนี้จะโอบกอดเธอไว้...
และปัดเป่าความเหน็บหนาวที่กัดกินเธอมาทั้งชีวิต
ต่อไปนี้เธอจะไม่ยืนท้าทายความเหน็บหนาวเพียงลำพัง
ครุยนี้จะโอบกายเธอไว้ด้วยไออุ่นแห่งรัก...อันมีอยู่จนนิจนิรันดร์
ครุยนี้...ครุยของข้าฯ
ครุยนี้...ด้วยรอยยิ้ม และหยาดน้ำตา...ข้าพเจ้าขอมองแต่เธอ

"แม่จ๋า...ใส่เถิดหนา นี่คือครุยล้ำค่า...ของลูก"

...............................................................................................

บทความเนื่องในวันรับพระราชทานปริญญาบัตร มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง
วันที่ ๒ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๘

...............................................................................................

.................................................................................................................

คำรำพึงจากเจ้าของบันทึก ...

* ข้าพเจ้าเห็นหนังสือเล่มนี้ครั้งแรก จากการมีคนพูดถึงใน Twitter

* ข้าพเจ้าเห็นครุย ก็ทราบได้เลยว่า มหาวิทยาลัยไหน
ข้าพเจ้าเคยทำงานอยู่ที่นั่น และได้มีโอกาสเห็นบัณฑิตรุ่นแรก
เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร

* แม่ของข้าพเจ้า ต้องออกจากโรงเรียนตั้งแต่ ป.๔
เพราะตากับยายไม่มีเงินให้เรียนต่อ

* อ่านจบแล้ว น้ำตาเอ่อล้น ข้าพเจ้าคิดถึง "แม่"

* หากนิสิตนักศึกษาคนใดได้อ่าน ย่อมเกิดแรงบันดาลใจขึ้นอย่างมาก
และจะได้กลับหันมามองตัวเองว่า ทุกวันนี้กำลังเรียนหนังสือเพื่อใคร

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...

.................................................................................................................

ขอบคุณหนังสือดี ๆ ...

มะลิ (นามแฝง). พระอาทิตย์เที่ยงวัน พระจันทร์เที่ยงคืน. พิมพ์ครั้งที่ ๒.
กรุงเทพฯ : Balloon Books, ๒๕๕๘.