เพื่อเด็กเยาวชนน่าน (๓)

เช้าวันอาทิตย์ ที่ ๑๓ กันยายน ๒๕๕๘ ก่อนเวลา ๗ น.ออกเดินทางจากบ้านในตัวเมืองตั้งใจเดินทางไป อ.เวียงสา เพื่อนำเอกสารไปให้พี่สาว ขับรถยนต์ผ่านสี่แยกสวนตาลรถติดสัญญาณไฟแดง เห็นรถที่จอดรถไฟแดงฝั่งตรงข้าม ทิศทางจะไปทาง อ.ท่าวังผา ระยะ ๔๔ กิโลเมตรจากตัวเมือง วันนี้เป็นวันแข่งเรือประเพณี อ.ท่าวังผา เป็นวันที่สอง รถยนต์ปิคอัพ ๓ คันบันทึกฝีพายเรือแน่แต่จะเป็นฝีพายเรืออะไร ซุ้มไหนไม่มั่นใจ ต่อมาได้สอบถามพี่สุเมษโดยส่งคริ๊บวิดีโอที่บันทึกไปให้ดูได้รับคำตอบกลับว่า เป็นซุ้มย่าสั่งลุยหรือไม่ สักครู่ได้รับคำตอบกลับมาว่า ใช่ ขณะที่ขับรถยนต์ไปทาง อ.เวียงสา ใกล้ถึงสะพานกองควายพัฒนา เป็นรถยนต์ปิคอัพ ๑ คันบันทึกฝีพาย ๆ ใส่เสื้อสีส้ม เข้าใจว่าน่าจะเป็นฝีพายที่ตุ๊เจ้าเคให้การสนับสนุน คงจะไปรับฝีพายอีกสถานที่หนึ่งระแวกนั้นเพื่อไปสบทบพายเรือที่ อ.ท่าวังผา ในช่วงนี้ที่จังหวัดน่านถือว่าเป็นช่วงเทศกาลแข่งเรือประเพณี

ผมกำลังจะบอกเล่าให้ท่านผู้สนใจได้รับทราบว่า เช้าวันนี้ได้เห็นรถยนต์บรรทุกฝีพาย ๒ ชุดจากในเมืองน่านไปท่าวังผา ท่านที่ไม่ได้คลุกคลีเกี่ยวข้องคงจะไม่ค่อยเข้าใจ ขอถือโอกาสทำความเข้าใจกับทุกท่านว่า ฝีพายที่ผมเห็นส่วนใหญ่เป็นเด็กเยาวชนครับ พวกเขามาจากหลายทิศหลายทาง ไปฝึกพายเรือตามศรัทธาคุ้มบ้าน คุ้มวัน คุ้มศรัทธา และคุ้มสถาบันต่าง ๆ เคยมีครับที่เกิดปัญหาว่า บางกฎกติกา ห้ามฝีพายเรือหญิง จนต้องเสนอแก้ไขกฎระเบียบกัน นั่นเป็นที่มาของฝีพาย และอีกประการหนึ่ง การที่ฝีพายเด็กเยาวชน และประชาชนมาพายเรือฝึกซ้อม รวมถึงต้องลำเลียงไปแข่งตามสนามต่าง ๆ กัน ต้องใช้พาหนะ ต้องมีค่าใช้จ่ายต่าง ๆ เช่น อาหาร น้ำดื่ม น้ำมัน สารพัดรวมถึงความเสี่ยง จะบอกว่า การทำอะไรที่เกี่ยวข้องกับคนหมู่มาก อย่างที่เขาบอกว่า มากคน มากเรื่อง มากความนั้น เป็นเรื่องจริงนะครับ แม่บ้านต้องเตรียมพร้อมในการปรุงอาหาร บรรจุอาหารอย่างไร ช้อนจาน จิปาถะเป็นเรืองที่ชวนติดตาม ไม่ใช่มีฝีพาย ๆ ให้จบ ๆ กันไป อยู่กับชีวิตคนจำนวนมาก คนมีพลังไม่ง่ายเหมือนที่พูดหรอกครับ

ในตอนที่ ๒ ผมได้พูดทิ้งท้ายไว้ว่า ฝ่ายกีฬาเรือพาย สมาคมกีฬาจังหวัดน่าน ได้ส่งนักกีฬาเยาวชนชายออกสู่โลกกีฬาครั้งแรกในประวัติศาสตร์ อยากจะบอกถึงที่มาว่า เท่าที่ทราบนักกีฬาเยาวชนมาจากที่ไหน อย่างไร เอาเป็นเพียงย่อ ๆ นะครับ เช่นอย่างนายปุ๊ก เป็นเด็ก รร.ศรีสวัสดิ์ฯ คุณแม่เขามีอาชีพ รับจ้างซักรีดผ้า อยู่บ้านกับคุณแม่ ๒ คน พี่ชายทำงานอยู่กรุงเทพ ส่วนคุณพ่อเขาได้เสียชีวิตที่ประเทศสิงคโปร์ตั้งแต่เขายังเด็ก เขามาพายเรือด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ สำหรับคนนี้อีกแนวเลยครับ คือ นายโตโก ๆ เป็นหลานชายผู้ใหญ่บ้าน เป็นเด็กติดเกมส์เอามาก ๆ ญาติผู้ใหญ่เห็นว่า จะเอาไม่อยู่จึงพามาฝากให้โตโกฝึกซ้อมเป็นนักกีฬาเรือพาย เด็กคนนี้มีพลังที่มุ่งมั่น อยากจากบอกผู้สนใจ ผู้อ่านว่า ที่มาของนักกีฬาเรือพายไม่ธรรมดาสักคน ล้วนแล้วแต่ท้าทายพี่โน๊ต พี่หมูแดง รวมถึงคณะทำงานอีกหลายท่านที่ไม่อาจกล่าวชื่อในที่นี้ได้ครบถ้วน บอกตรง ๆ ครับ วันนี้พวกเราทุกคนตั้งใจดีทำงานทุ่มเทเพื่อเด็กเยาวชนน่าน

ก่อนออกเดินทางไปทำการแข่งเรือครั้งแรกของพวกเรา ได้รับความกรุณารถยนต์จากสำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ พี่สุเมษไปรับผมเพื่อร่วมกันไปครับนักกีฬาตามบ้านของพวกเขา ผมได้จดบันทึกเหตุการณ์สำคัญนั้นไว้ในบันทึกช่วยจำนานแล้ว เมื่อรับนักกีฬามาครบจุดแรกที่เราขอพร คือ ขอจากคุณย่าวัฒนี สายสูง หรือที่คนในวงการเรือเมืองไทยทราบว่า ย่าสั่งลุย จากนั้นไปไหว้ท่านเจ้าคณะจังหวัดที่วัดช้างค้ำฯ ไหว้หลวงพ่อโต พระประธานในวัดเดียวกัน ไหว้พระรูป ร.๕ หน้าศาลากลาง และไหว้ศาลหลักเมืองน่านที่วัดมิ่งเมือง ท่านทั้งหลายครั้งเราไปกันครั้งแรก ต้องเอาฤกษ์ พึ่งพาสิ่งศักดิ์เป็นสิริมงคล เพื่อขวัญกำลังใจให้แก่เด็กเยาวชนกันให้มากที่สุดครับ ปลายเดือน พฤศจิกายน ๒๕๕๐ ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี ที่ จ.แพร่ ได้พบกับพี่สมยศ นิมมนาเหมินท์ ท่านมาในนามทีมจังหวัดเชียงใหม่ และได้รับความเอาใจอย่างดีจากคุณอุดม คำอุดม อดีต พมจ.น่าน ท่านย้ายไปรับตำแหน่ง พมจ.แพร่ ทั้งสองท่านได้ให้การช่วยเหลือพวกเราดีมาก ผลงานครั้งแรกจากที่หม้อฮ้อมเกมส์ทำให้ ทีมเยาวชนเรือพายน่านได้สิทธิไปแข่งกีฬาแห่งชาติระดับประเทศ ที่ จ.อุบลราชธานีครับ