ก่อนที่จะสายเกินไป

ตอนเด็ก เราเกิดมาตัวเล็ก ๆ ไม่มีแรง ตั้งไข่ไม่ได้ พ่อก็เลี้ยงเราจนโต อาหารดีดี ของดีดี ไม่ว่าจะลำบากหรือแพงแค่ไหน พ่อก็หามาให้เราได้

จนโตไปโรงเรียน เรียนต่อมหาลัย ค่าเทอม ค่าอาหาร ค่าอยู่แสนแพง เงินหมด ก็โทรขอตังพ่อ พ่อไม่บ่น โดยที่เราไม่รู้ว่าพ่อลำบากแค่ไหนกว่าจะหามาให้เรา ทำงานหนัก ได้เงินกี่บาท ๆ ก็เก็บไว้ส่งให้ลูก ไม่ได้กินอาหารดีดี ใส่เสื้อผ้างาม ๆ เหมือนกับคนอื่นเขา ไม่ได้หายาบำรุงร่างกายให้แข็งแรง จนเราเติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ แต่กว่าจะถึงวันนี้ ร่างกายของพ่อไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว กลับกัน ตอนนี้พ่อไม่แข็งแรง โรคภัยไข้เจ็บจากการทำงานหนัก เริ่มทำร้ายพ่อ

แต่ก่อน พ่อคนเดียวเลี้ยงลูกหลายคนให้เติบโตได้ แล้วลูกหลายคนจะเลี้ยงพ่อ ดูแลพ่อไม่ได้ละ มีพ่อคนเดียว พ่อคือคนต้นแบบในการดำเนินชีวิต พ่อคือซุบเปอร์ฮีโร่ของลูก พ่อเก่งทุกอย่าง ไม่เคยกลัวอะไร ถ้ามีพ่ออยู่ไกล้ ๆ ความรู้สึกเหล่านี้อยู่ในใจลูกทุกคน

แม้พ่อจะขี้บ่น แต่พ่อก็บ่นเพื่อให้ลูกเป็นคนดี ถึงบางครั้งพ่อจะโกรธ แต่พ่อก็ไม่มีพ่อคนไหนที่ไม่รักลูกแล้วทำไมต้องรอดูแลพ่อ เวลาที่พ่อไม่สบาย ทำไมไม่เริ่มดูแลตลอดเวลา ตั้งแต่ตอนที่ท่านแข็งแรง อยากให้พ่อได้กินกับข้าวดีดี ใส่เสื้อผ้าสวย ๆ อย่าหาอาหารมาให้พ่อตอนพ่อกินไม่ได้ อย่าหาเสื้อผ้าสวยๆ มาใส่ตอนพ่อลุกไม่ไหวเพราะถึงตอนนี้มันอาจจะไม่ทัน หรือ ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว

ใครที่พ่อแม่ยังแข็งแรง ก็ต้องอยู่กับท่าน ดูแลท่านตั้งแต่ตอนนี้ รักพ่อรักแม่มาก ๆ อย่ารอจนท่านไม่สบายถึงค่อยใส่ใจ เพราะตั้งแต่เราเกิดท่านดูแลลูกตลอดเวลา พอลูกดูแลตัวตัวเองได้ ก็ต้องดูแลพ่อแม่ตลอดเวลาเช่นกัน ไม่มีอะไรก็ทำให้พ่อแม่สบายใจได้เท่าเห็นลูก ๆ ตัวเองได้ดี เป็นคนดีหรอกครับ...