ผมเก็บหัวใจช่างรู้สึกไว้ในลิ้นชักแห่งวันวานที่ลับตา พร้อมกับลั่นดาลกุญแจไว้
สำหรับใครบางคน-เท่านั้น...
เหมือนกับ-เด็กชายเซเซ่ใน "ต้นส้มแสนรัก" เคยบอกว่า
เพียงเขาไม่มีที่ในหัวใจให้ใคร
ก็เท่ากับเขาได้ฆ่าคนคนนั้นให้ตายไปแล้ว....
เหมือนจิตใจผมร้ายกาจโหดเหี้ยม-ไม่รู้จักการปล่อยวางและให้อภัย
เช้าวันนี้ของผม..แสงแดดยามเช้าลอดผ่านร่องแยกม่าน สาดส่องบนพื้นกระเบื้องเกิดเป็นลายทางจาง ๆ
ผมจะพาพี่-ผู้ที่เคารพและนับถือกันมานานเกือบยี่สิบปี...กลับบ้านสวน...
พวกเราพากันกลับจากการไปท่องเที่ยวทะเลท่ามกลางฤดูร้อนอันแสนหวาน...
บริเวณสวนรอบบ้านของพี่เริ่มเป็นสีเขียว...
หญ้าแห้งจากปีที่แล้วมองเห็นเป็นสีน้ำตาลแทรกแซมระหว่างต้นใหม่ที่งอกขึ้นมา
มีต้นไม้ ใบหญ้า สมุนไพร มากมาย น่ากิน เพราะมันสดและงดงาม
น่ากิน- เพราะพี่เขาไม่ชอบใช้สารเคมี
ผิดกับผมตอนนี้- ต้องใช้สารเคมีคัดกรองแมลงที่จะเจาะชอนไชเข้ามาในจิตใจ
ยิ่งเติบโตมากยิ่งขึ้น...เราใช้สมองมากกว่าหัวใจในการคบค้าสมาคมกับใครๆ...
แต่กับพี่คนนี้...
พวกเราคบกันตั้งแต่เด็ก...มิตรภาพจึงยาวนาน...
เพราะพวกเราผ่านอะไรๆ ทั้งดีและร้ายฝ่าฟันร่วมกันมา
ขอบคุณความห่วงใยอาทร สิ่งดีงามทั้งหลายที่เกิดขึ้นระหว่างเรา
เมื่อหวนนึกถึงมิตรภาพสำหรับใครบางคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผม
หลายคน- ยังเทียวไปมาหาสู่กัน
หลายคน- ยังปรารถนาดีและส่งสายลมแห่งความคิดถึงหากันเสมอๆ
แต่หลายคน- แสนเสียดายที่ความรู้สึกดีๆ หมดลงไปเหมือนตัดสายบัวแล้วไม่เหลือเยื่อใย
แต่อย่างไรก็ตาม มนุษย์เป็นสัตว์ที่ยิ่งพยายามลืมมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งลืมไม่ลงมากขึ้นเท่านั้น
แต่อย่างไรก็ตาม...ขอบคุณความห่วงใยอาทร สิ่งดีงามทั้งหลายที่-เคย- เกิดขึ้นระหว่างเรา
ผมตอบตัวเองว่าคงเพราะอดีตยิ่งใหญ่เกินไป หรือไม่อดีตก็คงโหดร้ายเกินไป
แต่อดีตมีมุมมองสองด้านเสมอๆ ทั้งงดงามและโหดร้าย- นับเป็นบทเรียนบทสำคัญบทหนึ่งของชีวิต
ที่ให้ผมเลือกระหว่าง
- ทบทวนเรียนรู้อ่านและขีดเส้นใต้เป็นประจำ
- ละเลยหน้ากระดาษสำคัญนี้พลิกผ่านโดยรวดเร็ว
- หรือฉีกกระดาษใบนี้ออกจากสมุดบันทึกชีวิตไปเลย...
และ/ หรือ...ชีวิตของผมไม่อาจเป็นไปดังที่ใจปรารถนาเสมอไป...
#####
อาทิตย์ 10 พฤษภาคม 2558
บันทึกนี้ให้ข้อคิดชีวิตดีๆ มากมาย
ที่เห็นด้วยคือมุมมองของเราเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา มองละเอียดมากขึ้น อ่อนโยนมากขึ้น และให้คุณค่าในสิ่งที่เราไม่เคยให้เมื่อยังเยาว์
หนังสือต้นส้มแสนรักคงเป็นเล่มโปรดของน้องทิมดาบแน่ๆ ถ้างั้นเล่มนี้ "ความสุขแห่งชีวิต" (The Human Comedy) คงต้องอ่านมาหลายรอบแล้วแน่ๆ
"ต้นส้มแสนรัก" .... อ่านแล้ว อ่านอีกก็ไพเราะ ลึกซึ่งกินใจนะคะ
คิดถึงน้องและครอบครัวเสมอนค่ะ
ชอบภาพสวนที่เต็มไปด้วยไม้หลากหลายค่ะ
มะนาวแสนรัก 55
...ด้วยความชื่นชมค่ะ