หนูนา...ไม่ได้หายไปไหน
เมื่อครั้งที่ผมอยู่บ้าน..ที่เป็นแพ..ลอยน้ำ จนในที่สุดสู้รบปรบมือกับลมมรสุมไม่ไหว..ต้องลากจูงแพขึ้นมาบนบก และพักอาศัยอยู่หลายปี มีภาพความทรงจำมากมาย..หนึ่งในนั้น คือ อาหาร..อาจจะไม่ถึงกับเป็นอาหารมื้อหลัก แต่เป็นกับข้าวที่ขึ้นชื่อว่า เวียนมาบรรจบพบบ่อย..ด้วยพ่อของผมเป็นคนที่ทำกับข้าว..อร่อยมาก
พ่อ..ต้องทำกับข้าวเอง..แม่เคยบอกว่า..ต้องให้พ่อทำเอง เพราะพ่อดื่มเหล้า..กับแกล้มที่แม่ทำให้พ่อ ไม่เคยถูกใจพ่อสักครั้ง..พอพ่อลงมือทำ แม่ก็รับไม่ได้ พ่อจะทำกับข้าวแปลกๆ ทั้งต้มยำทำแกง หมู เห็ด เป็ด ไก่ เครื่องใน และเนื้อวัว อาหารป่าทุกชนิด ทำได้หมด รสชาติร้อนแรง ทั้งคาวและเผ็ด..ตอนนั้น..ลูกๆไม่ค่อยรู้อะไร มีอะไรก็กินไป..
เกือบทุกวัน..จะมีตาบุญยายหลอย..พายเรือมาจอดเทียบท่าที่ศาลา ตาบุญจะนอนเฝ้าเรือ จะห่วงเรือหรือขี้เกียจก็ไม่อาจรู้ได้ ปล่อยให้ยายหลอย หิ้วตะกร้าหวายเก่าๆ เดินขึ้นมาบนศาลา ข้างในมีหนูนาหรือหนูพุกที่ผ่านการย่างสดมาไม่ถึงชั่วโมง รองด้วยใบตองอย่างเรียบร้อย
ขึ้นชื่อว่า..ตาบุญยายหลอย ไม่มีใครไม่รู้จัก ทั้งคู่ได้ชื่อว่าเป็นคนจนผู้ยิ่งใหญ่ รับจ้างทำงานทั่วไปได้สารพัด ไม่มีงานทำ ก็ทอดแหหาปูหาปลา หาหนูหางูเห่า ไปตามเรื่อง บ้านอยู่ริมคลอง เลยแพพักของผมไปหน่อยเดียว ผมเคยเห็นบ้านของคนทั้งสอง เป็นคล้ายๆเพิงพักเล็กๆมุงจาก ยังกลัวว่าลมพัดแรงๆ จะหอบหิ้วบ้านของแกตกลงไปในคลอง มองเข้าไปในบ้านเห็นมีลูกหลานอยู่ ๓ - ๔ คน มีตั้งแต่ตัวเล็กยันตัวโต
ชาวบ้านเรียกชื่อตาบุญยายหลอย ตอนแรกเลยผมก็นึกว่าอายุมากแล้ว มารู้ทีหลังว่าอายุน้อยกว่าพ่อกับแม่ผมเสียอีก แต่ด้วยตรากตรำกรำงานหนัก ผิวเนื้อจึงดูกร้านดำ หน้าตาเหี่ยวย่น แล้วยิ่งเสื้อผ้าที่สวมใส่มอมแมมด้วย จึงมองดูหน้ากลัว ยิ่งนึกถึงภาพบ้านช่องของแกด้วยแล้ว แทบไม่อยากให้พ่อกับแม่ ซื้อของที่แกนำมาขาย...
ผมไม่ได้ดูถูกคนจน แต่ตอนนั้น ผมรักความสะอาด แต่พ่อชอบรสชาติของหนูนา ตรงนี้เองที่ผมก็ไม่อยากปฎิเสธเหมือนกัน ..แม่..จึงเรียกยายหลอย แม่ค้าหนูย่าง มาประเดิมเป็นลูกค้ารายแรกเกือบทุกครั้ง
ผมชอบมายืนดูแม่เลือกซื้อหนูย่างในตะกร้า..แม่บอกว่าเป็นหนูพุก ..ตัวจะใหญ่มาก ส่วนตัวเล็ก จะเสียบไม้เป็นตับๆ ไม้ละ ๓ - ๔ ตัว ราคา ๒ - ๓ บาท ตัวใหญ่ ๔ - ๕ บาท ตัวใหญ่จะดูน่ากิน แม่จะเลือกตัวที่เหลืองๆ ผิวเป็นมันวาว มีน้ำมันจากตัวหนูไหลเยิ้มหยดใส่ใบตอง จับดูยังอุ่นๆ เหมือนเพิ่งออกจากเตา แม่บอกผมให้สังเกตเวลาซื้อหนูย่าง ... ถ้าใบตองที่ใช้รองแห้งกรอบ และหนูในตะกร้า ไหม้เกรียมเนื้อและหนังย่นแข็ง จะเป็นหนูย่างค้างคืน ไม่ควรซื้อกินเด็ดขาด
แม่เป็นคนซื้อ พ่อเป็นคนทำ..อาหารหลักๆที่ใช้หนูย่างเป็นตัวนำ ได้แก่ผัดกระเพรา บางครั้งก็จะผัดพริกแกงที่ตำเอง หอมและฉุนแต่กินแล้วสะใจในความอร่อย ก่อนจะลงมือ..พ่อจะนำหนูสวยๆไปย่างซ้ำ แล้วฉีกเป็นชิ้นๆ จากนั้นจึงสับให้ละเอียด เพื่อให้เครื่องปรุงที่เป็นเครื่องเทศซึมซับเข้าในเนื้อ ผมก็ว่าดี แต่เท่าที่สังเกตพ่อจะใส่น้ำมันหมูมากไปหน่อย จนทำให้เนื้อสับแฉะเกิน และใส่ใบมะกรูดมากเกินไป
ผมกินกับข้าว..ที่เป็นหนูนาย่าง เดือนละ ๒ - ๓ ครั้ง จนรู้สึกคุ้นเคยในรสชาติที่เหมือนไก่ย่างดีๆนี่เอง ตอนหลังจึงบอกให้พ่อ ไม่ต้องสับละเอียดแล้ว ผมจะช่วยพ่อฉีกเป็นชิ้นๆ เจียวกระเทียม คลุกเคล้าหนูนาให้เข้ากับน้ำมัน ใส่พริกสดเม็ดใหญ่ ใบมะกรูด ใบกระเพรา กินกับข้าวสวยร้อนๆ ลืมอิ่มไปได้ทุกครั้ง
ผมเล่าเรื่องนี้ให้ลูกฟัง ลูกๆหัวเราะ เพราะไม่เชื่อว่าหนูนาจะนำมาเป็นอาหารได้ และไม่เห็นมีเมนูในร้านอาหารทั่วไป ก็ต้องอธิบายให้ลูกฟัง... ยังพบว่าอาหารที่ปรุงจากหนูย่างยังมีขายในร้านอาหารป่า ซึ่งเขาจะรับซื้อมาจากชาวไร่ชาวนา หรือแม่ค้าที่ขายอยู่สองข้างทาง ที่พบมากแถบจังหวัดสุพรรณบุรี สิงห์บุรี ชัยนาท อ่างทองและปทุมธานี เป็นหนูนาที่ตัวไม่ใหญ่เหมือนเมื่อก่อน และที่สำคัญ..เวลาซื้อไปปรุงอาหารต้องระวัง เนื่องจากท้องนาสมัยนี้มีแต่ยาฆ่าแมลง ที่อาจตกค้างอยู่ในตัวหนูนา อาจนำพาอันตรายมาสู่คนได้
หนูพุก..หรือหนูนาย่างขาย จึงยังไม่ได้หายไปไหน แต่ไม่เป็นที่นิยมเท่านั้นเอง..คนรุ่นอายุ ๕๐ - ๖๐ ปีน่าจะเป็นที่รู้จักกันดี และอาจลิ้มลองรสชาติกันมาบ้างแล้วว่า อร่อยหวานมันยิ่งกว่าไก่ย่างเสียอีก..สนนราคา ณ เวลานี้ กฺิโลกรัมละ ๑๕๐ - ๒๐๐ บาท... ยังขาดตลาดอยู่เลย.
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๓๐ เมษายน ๒๕๕๘
</span></strong>
ความเห็น (3)
ยั้มมมมจั้บบบๆๆอาหย่อย...อ้ะะภาพที่โชว์เห็นแล้ว..น้ำย่อยออก...อิอิ
แถวบ้านไร่ผมยังมีขายเลยครับ
แต่มีบางช่วงแค่นั้นครับ ผอ