บทกวี : ความโกรธ (๗๙)


........ความรู้สึกรุ่มร้อนกลางหทัย

คอยซอนไซกัดกร่อนให้แหว่งเว้า

ใกล้จะขาดสะบั้นร้อนแผดเผา

ไร้ขัดเกลาแลเหลียวเหนี่ยวรั้งใจ

........มองพินิจเพ่งดูรู้ว่าโกรธ

มันมีโทษมหันต์หากปล่อยไว้

ควรคิดหาแนวทางมาแก้ไข

เพื่อมิให้ทำลายตัวเราเอง

........อารมณ์ร้อนวู่วามน่าชิงชัง

หากมิยั้งสั่งหยุดมันข่มเหง

เกิดพินาศอาละวาดอลเวง

ไม่หวั่นเกรงผู้ใดให้ระอา

........ต้องขจัดโกรธาให้สิ้นซาก

ขุดถอนรากจิตโมหะละเวรา

พึ่งพระธรรมนำชัยลดอัตตา

อีกไม่ช้าจิตสงบพบร่มเย็น

(อร วรรณดา ๒๘ ม.ค.๕๘)

หมายเลขบันทึก: 584731เขียนเมื่อ 28 มกราคม 2015 20:42 น. ()แก้ไขเมื่อ 31 มกราคม 2015 06:13 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (7)

พระท่านว่า

โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า

ท่าจะจริงนะครับ

ขอบคุณ กลอนที่สอนดีดีนี้ค่ะ .. ชอบมากๆๆ ตอนนี้ค่ะ


อารมณ์ร้อนวู่วามน่าชิงชัง

หากมิยั้งสั่งหยุดมันข่มเหง

เกิดพินาศอาละวาดอลเวง

ไม่หวั่นเกรงผู้ใดให้ระอา


...เข้าใจตนเอง และเข้าใจผู้อื่นนะคะ

ขอบคุณค่ะ อาจารย์ ดร.ขจิต

"โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า " ชอบมากค่ะ

"เข้าใจตนเอง และเข้าใจผู้อื่น"

ขอบคุณค่ะ อาจารย์ ดร.พจนา

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท