ความทรงจำเกี่ยวกับ มข. ของแต่ละคนคงมีมากมาย หลายแง่มุม เอาเป็นว่ามาลองดูความทรงจำเล็กๆน้อยๆที่ยังพอมีอยู่บ้างแล้วกันครับ ผมขอเล่าถึง "หอ 6 แห่งความทรงจำ" เพราะในเวลานี้ หอพักชายที่ 6 เองก็เหลือไว้เพียงความทรงจำจริงๆ เพราะมหาวิทยาลัยทุบทิ้งไปแล้ว เพราะว่าอาคารทรุดตัวจากการกัดเซาะของน้ำใต้ดิน ผมเป็นนักศึกษากลุ่มสุดท้ายที่ได้พักอาศัย เพราะในปีการศึกษา 2548 มหาวิทยาลัยก็งดให้เข้าพักอาศัยเกรงจะเกิดอันตราย หลายปีต่อมาจึงทุบทิ้ง คิดถึงตอนเข้ามาพักใหม่ๆ สมัยนั้นยังใช้โทรศัพท์ภายในโทรหาเพื่อนระหว่างหอพัก มี Speaker Phone อยู่ที่โทรศัพท์เพื่อกดเรียกชาวหอให้ลงมารับสาย แรกๆก็อายๆสักหน่อย เพราะเพื่อนๆจะรู้หมดว่ามีคนโทรมาหา พอปีสูงขึ้นหน่อยความอายกลายเป็นความภูมิใจเพราะโชว์เพื่อนๆได้ว่าสาวโทรมาหา หรืออย่างเมื่อก่อนโทรศัพท์มือถือยังไม่ค่อยเป็นที่นิยม เพราะราคาค่อนข้างแพง(มาก) เวลาไปหาเพื่อนที่หอพัก ก็จะตะโกนขึ้นไปเช่น ไปหาเพื่อนที่หอพักหญิงที่ 20 ก็ตะโกนขึ้นไปว่า "หนึ่ง ห้อง 420 อยู่ไหมครับ" หลายครั้งเพื่อนไม่อยู่ น้ำใจของห้องข้างๆก็จะออกมาบอกว่า "ไม่อยู่คะ" (หรือเขารำคาญก็ไม่รู้) หรือเวลาเพื่อนๆขับรถผ่านหอ ก็จะตะโกนเสียงดังๆ แกล้งกันบ้าง คิดถึงกันบ้าง "บักยอด" ดังสนั่นโค้งมรณะหน้าหอ 6
ไม่มีความเห็น