เศรษฐศาสตร์วัฒนธรรม

วัฒนธรรม "Culture"มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต เพราะคำว่า "วัฒน" มาจากคำบาลี "วฑฺฒน" ซึ่งแปลว่า เจริญงอกงาม คำว่า "ธรรม" มาจากภาษาสันสกฤว่า "ธรฺม" ความดีวัฒนธรรมความหมายตามพระราชบัญญัติวัฒนธรรมแห่งชาติ หมายถึง ลักษณะของความเจริญงอกงาม ความเป็นระเบียบ ความกลมเกลียว ความมาศีลธรรมจรรยาอันดีงามของประชาชนในชาติ และเป็นการชี้ชวนวิงวอนให้ประชาชนร่วมกันทำให้เกิดความเจริญงอกงามให้มีความดีงามขึ้นไม่ใช่เพียงแต่รับมรดกกันมา แตะจะต้องรักษาของเดิมที่ดีแก้ไขดัดแปลงของเดิมที่ควรแก้หรือดัดแปลงวางมาตรฐานความดีความงามขึ้นใหม่ แล้วส่งเสริมให้เป็นลักษณะที่ดีประจำชาติสืบต่อไปจนถึงอนุชนรุ่นหลัง

ความหมายโดยทั่วไป หมายถึง สิ่งที่ทำให้จิตใจ กาย วาจาของคนเจริญงอมงามมีจิตใจสูงขึ้นดีขึ้น หรือวิถีทางในการดำเนินชีวิตแห่งชุมชน ชุมชนใดชุมชนหนึ่ง กลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง หรือประเทศใดประเทศหนึ่งให้มีระเบียบแผนที่ดีงามจนกลายเป็นขนบธรรมเนียมประเพณีมุ่งให้เห็นถึงวัฒนธรรมอันดีงาม ตลอดทั้งประวัติศาสตร์ วรรณคดี ศิลปะ กิริยามารยาทศีลธรรมจรรยา ซึ่งเป็นบ่อเกิดของความเจริญงอกงามของคนส่วนร่วมและประเทศชาติ

"วัฒนธรรม" เป็นคำที่ทุกคนฟังแล้วรู้จัก เข้าใจกันเพียงพื้นฐานได้แก่ การที่มนุษย์รู้จักพูดภาษาเขียนหนังสือ สร้างศิลปะต่างๆทำเครื่องมือเครื่องใช้นับถือศาสนา รู้จักการดำเนินชีวิตและความเป็นอยู่ประจำวันของตนให้ดีงาม และเจริญยิ่งขึ้น เรียกว่า "คนมีวัฒนธรรม" มนุษย์กับสัตว์แตกต่างกันตรงที่มนุษย์มีวัฒนธรรม แต่สัตว์ไม่มีเราจึงน่าจะภูมิใจในความเป็นมนุษย์ หากแต่คนในโลกนี้มีอยู่หลายกลุ่มหลายเชื่อชาติ แตกต่างกันทั้งผิวพรรณ รูปร่างหน้าตา ความเป็นอยู่ สภาพภูมิประเทศ ดินฟ้าอากาศฉะนั้นย่อมเป็นความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า คนต่างกลุ่ม ต่างเชื้อชาติ ต่างที่อยู่อาศัยกันย่อมมีวัฒนธรรมที่ไม่เหมือนกัน เช่น วัฒนธรรมตะวันตกเป็นแบบหนึ่ง ตะวันออกก็เป็นแบบหนึ่ง และแต่ละกลุ่มแต่ละประเทศก็แตกต่างกันออกไปโดยมีเอกลักษณะเฉพาะที่เป็นของตนเอง[1]

---

[1] พวงผกาคุโรวาท. ศิลปะและวัฒนธรรมไทย.สถาบันเทคโนโลยี่ราชมงคลวิทยาเขตพระนครใต้. กรุงเทพฯ : พิมพ์ที่อมรการพิมพ์. 2537 หน้า 37