โรงเรียนอะไรกันนี่_8_กำลังใจเพื่อการเดินก้าวแรก
หลังจากคุณครูใหญ่โคบายาชิ โซซาขุ เดินสำรวจ อาหารจากทะเล อาหารจากภูเขา เสร็จแล้วเด็กเริ่มกินอาหารเที่ยง ครูใหญ่พูดขึ้นว่า
“เด็กๆ น่าจะหัดพูดให้เก่งเข้าไว้ ต่อไป เมื่อถึงเวลากินข้าวให้มีคนผลัดออกมาเล่าเรื่องตรงกลางวงกันทุกๆ วัน ดีไหม”
เด็กๆ ส่วนใหญ่เห็นด้วยกับความคิดนี้ การพูดกลางวงข้าวจึงเริ่มในวันรุ่งขึ้น
“ไม่ต้องกลัวจะพูดไม่เก่งนะ เรื่องที่พูดจะเป็นเรื่องอะไรก็ได้ เช่น อยากทำอะไรบ้าง ลองดูก็แล้วกันนะ”
เด็กๆ ผลัดกันออกไปเล่าเรื่องกลางวงวันละคน จนวันหนึ่งถึงเด็กชายคนหนึ่งจะต้องออกไปเล่า เขาบอกครูว่า “ไม่มีเรื่องจะเล่า” ครูใหญ่เดินไปยืนหน้าเด็กชายคนนั้น ถามว่า “ไม่มีเรื่องจะเล่าเลยหรือ”
“ไม่มีครับ”
“ฮ่า ฮ่า” ครูใหญ่หัวเราะโดยไม่อายฟันซี่ที่หัก และบอกเด็กชายคนนั้นว่า “งั้นแต่งเรื่องดีกว่า”
ครูใหญ่ให้เขาไปยืนกลางวง แล้วครูไปนั่งแทนที่เขา
“ลองนึกดูสิว่า เมื่อเช้านี้ ตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งมาถึงโรงเรียนเธอทำอะไรบ้าง แล้วทำอะไรอย่างอื่นอีกหรือเปล่า”
“เอ้อ..”
“เห็นไหม เธอพูดว่า เอ้อ แล้ว แสดงว่ามีเรื่องพูด เอ้อ แล้วอะไรอีกล่ะ”
“เอ้อ.... ตื่นเช้าขึ้นมา”
“...ต่อจากนั้นก้อ...” เขาพูดแค่นั้นแล้วเกาศีรษะ
ครูใหญ่มองเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เอาละ ทีนี้ทุกคนก็รู้แล้วว่า เธอตื่นนอนตอนเช้า ครูไม่ได้หวังว่าทุกคนจะเล่าเรื่องได้สนุก หรือทำให้คนอื่นหัวเราะได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือ คนที่บอกว่า ไม่มีเรื่องเล่า กลับมีเรื่องพูดแล้วนี่ละ”
“ต่อจากนั้นก้อ....” เด็กชายพูดเสียงดังกว่าเดิม
เด็กคนอื่นๆ ที่ฟังอยู่ต่างโน้มตัวไปข้างหน้า
เด็กชายคนที่กำลังพูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดต่อ “ต่อจากนั้น แม่บอกให้แปรงฟัน ผมก็เลยแปรงฟัน”
ครูใหญ่ปรบมือ ทุกคนจึงปรบมือด้วย
“ต่อจากนั้นก้อ....” เด็กชายพูดเสียงดังขึ้นอีก
ทุกคนหยุดปรบมือ และตั้งใจฟังยิ่งขึ้น แต่ละคนชะโงกไปข้างหน้าอีก
เด็กชายทำท่าภูมิใจ เมื่อพูดว่า “ต่อจากนั้นก้อ...มาโรงเรียน”
เด็กโตบางคนที่ชะโงกหน้ามากเกิน หัวคะมำไปชนกล่องข้าวบนโต๊ะ แต่ทุกคนก็ดีใจมากที่เด็กคนนั้นมีเรื่องเล่า
คุณครูใหญ่ปรบมือดังลั่น โต๊ะโตะจังและเด็กคนอื่นๆ ก็เช่นเดียวกัน แม้เด็กชายคนที่เล่าเรื่องอยู่กลางวงก็พลอยปรบมือไปด้วย ในห้องประชุมจึงมีแต่เสียงปรบมือ
ไม่มีใครลืมเสียงปรบมือในวันนั้น แม้เมื่อทุกคนเติบโตขึ้น.
......................
บันทึกเพิ่มเติม(ของฉัน)
ในห้องเรียนมีเด็กบางคนขี้อาย การให้กำลังใจ การสร้างความมั่นใจให้เด็กๆ ขี้อายที่สุดในชั้นเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ของครู
เด็กๆ ทุกคนต้องการเดินก้าวแรก และกำลังใจที่จะก้าวเดินในก้าวที่สอง..สาม..สี่…
ฉันอ่านทุกตัวอักษรในบทนี้ไปมาหลายรอบ จินตนาการเห็นบรรยากาศอบอวลด้วยความสุข สนุกสนาน ในห้องเรียนของคุณครูโคบายาชิ โซซาขุ เด็กๆ ของโรงเรียนโทโมเอค่อยๆ เพิ่มความเชื่อมั่นในตัวเองทีละน้อยๆ จากการสนับสนุนอย่างชาญฉลาดของครูใหญ่
คัดลอกบทนี้มาแทบทั้งหมด ทั้งรู้ว่าไม่ควรทำ เพราะอยากถ่ายทอดบรรยากาศแห่งความสุขที่คุณเท็ตสึโกะบรรยาย และ คุณผุสดี แปลเป็นภาษาไทยที่งดงามให้เราอ่าน
ช่างเป็นห้องเรียนที่มีความสุข.
พุธที่ ๑๗ กันยายน ๒๕๕๗
เป็นไข้หวัดใหญ่มากว่าสิบวัน เช้านี้ดีขึ้นนิด
อ้างอิง: คุโรยานางิ เท็ตสึโกะ. โต๊ะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง. แปลโดย ผุสดี นาวาวิจิต. กรุงเทพ : สำนักพิมพ์กะรัต , ๒๕๒๗. หน้า ๙๐-๙๔ ตอน “ต่อจากนั้นก้อ”
ความเห็น (9)
สุดยอดครูใหญ่ ฟันหักอีกด้วย อาหารกลางวันมื้อนี้สนุกและมีความสุขจริงๆ มี Lunch talk ด้วย สร้างดาวดวงใหม่ ไข้หวัดคงใช้เวลา 2 สัปดาห์นะคะ
- ความเข้าใจ กำลังใจ สำคัญที่สุดเลยนะครับ
- เทคนิคการสอนของครูใหญ่แกเยอะจริงๆ..
ห้องเรียนแห่งความสุขเช่นนี้ อยากให้เกิดมีมากๆค่ะ
แค่ เอ้อ...ก็มีเรื่องเล่าต่อแล้ว
ทำให้ แค่ เขียน ก้จะเขียนได้ต่อเช่นกัน
สำหรับวันที่เคยบอกว่า ไม่มีเรื่องจะเขียน...
ขอบคุณครับ
ครูใหญ่มีเคล็ดลับการสอนเยอะจริงๆ นะคะ ยิ่งอ่านยิ่งชอบ อยากเห็นหน้าตาแกจัง พยายามสืบค้นเพื่อเห็นหน้าตาแกก็ยังไม่สำเร็จ ขอบคุณอาจารย์ GD นะคะที่ให้กำลังใจเรื่องไข้หวัด ต้องรีบหายแล้วค่ะ
ขอบคุณอาจารย์ ธนิตย์ สุวรรณเจริญ ค่ะ
ห้องเรียนของเราก็น่าจะมีครูแบบนี้นะคะ แต่ไม่มีใครเขียนเล่าได้จับใจเท่าคุณเท็ตสึโกะเท่านั้น
ใช่ค่ะพี่ใหญ่ นงนาท สนธิสุวรรณ อยากให้เด็กๆ ได้อยู่ในห้องเรียนที่มีความสุขแบบนี้นะคะ
สำคัญตรงเริ่ม และ กำลังใจนะคะคุณพิชัย พ.แจ่มจำรัส
ขอบคุณอาจารย์ 
JJ น้องเพชร 
คุณ 
บุษยมาศ คุณ 
Nueng Kamp*
ที่แวะเข้ามาอ่านและให้กำลังใจค่ะ