เพื่อนในความทรงจำ
.................ตอนเป็นเด็กเรียนชั้นประถม ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง เป็นผู้หญิง ผิวดำ ตัวเล็ก ๆ บ้านเราอยู่ติดกัน เช้ามาก็ไปโรงเรียนด้วยกัน กินข้าวกลางวันด้วยกัน เดินกลับบ้านด้วยกันทุกวัน บางวันก็ทะเลาะกัน ร้องไห้ เสียใจ แต่ก็ให้อภัยกัน เพียงแค่กล่าวคำขอโทษแล้วก็ให้ตีฝ่ามือคืน บางครั้งเราก็เป็นสายลับให้แม่ของกันและกัน ฟ้องทุกเรื่องที่เป็นความลับระหว่างเรา 2 คน บางครั้งก็อิจฉาริษยา โอ้อวดกัน เมื่อได้ของใหม่ ๆ มา บางทีก็พากันแอบไปขโมยมะม่วงในสวนของป้าข้างบ้าน บางคราก็วางแผนแอบไปเล่นน้ำคลอง โดนแม่ฟาดทั้งคู่ เวลาโดนคนอื่นล้อ โดนคนอื่นแกล้ง เราก็ปกป้องกัน เวลามีขนมอร่อย ๆ เราก็แบ่งกันกิน เสาร์ อาทิตย์ นัดกันดูหนังจักรๆ วงศ์ ๆ เล่นขายของในสวน โดดหนังยาง แย่งกันเป็นยอดมนุษย์สีชมพูในขบวนการ 5 สี แต่เพราะวีรกรรมพวกนี้ละมั้งที่ทำให้เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ ในวัยเด็ก เพื่อนจึงเป็นอะไรหลาย ๆ อย่างสำหรับฉัน
ตอนเป็นวัยรุ่นชั้นมัธยม สังคมกว้างขึ้น มีอะไรใหม่ ๆ ที่น่าสนใจ น่าค้นหามากมาย ได้พบปะเพื่อนใหม่จากหลาย ๆ ที่ ได้พบเจอคนหลายหลายประเภท ผู้ใหญ่เขาก็สอนว่าให้คบเพื่อนที่ดี แต่ความจริงของชีวิตคือ เราไม่รู้ว่าใครดีหรือไม่ดี ฉันจึงเปิดใจให้กับเพื่อนทุกคน ให้ความสำคัญกับเพื่อนทุกคนเท่ากัน ทุ่มเทให้คำว่ามิตรภาพอย่างเต็มที่ มีอยู่ครั้งหนึ่ง เพื่อนผู้หญิงของฉันมีเรื่องกับรุ่นพี่ ฉันพยายามห้ามยังไงก็ไม่ฟัง บอกฉันว่าอย่ามายุ่ง แค่คำนี้คำเดียว มันกลับทำร้ายฉันได้เจ็บปวดมาก มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโดนตบอย่างแรง และฉันก็โดนตบจริง ๆ ในวันที่มีเรื่องกันฉันเข้าไปห้าม อาจจะเพราะความชุลมุนวุ่นวาย เพื่อนหญิงของฉัน ตบหน้าฉันเต็มแรง เหตุการณ์นี้จบลงแค่นั้น พร้อมคำขอโทษจากเพื่อนหญิงของฉัน แล้วฉันก็ได้เพื่อนหญิงคนดีคนเดิมของฉันคืน ฉันกับเพื่อนฉันกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน โดยมีแนวร่วมเป็นหญิงสาวประเภท 2 ผู้ที่เก่งในทุก ๆ ด้าน มาร่วมกลุ่มเพื่อนสนิทอีก 1 คน พวกเรา 3 คนชอบทำกิจกรรมของโรงเรียนมาก กิจกรรมเหล่านี้ กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มเรา เรากลายเป็นที่รักของเพื่อนบางกลุ่ม แล้วก็เป็นที่ชังของเพื่อนอีกหลายกลุ่ม ฉันซึ่งดูจะเป็นคนที่หัวอ่อนที่สุดในกลุ่ม มักจะโดนสายตา คำพูด คอยถากถางและประชดประชันอยู่เสมอ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่เพื่อนสาวทั้ง 2 คนของฉันแทบจะคลั่งตาย โวยวายเสียงดัง แต่เพราะเสียงดัง ๆ นี่แหละ ที่ทำให้รู้ว่ามิตรภาพมันเป็นยังไง ชีวิตมัธยมของฉันเหมือนการเดินทางขึ้นยอดเขาสูง ที่เจอทั้ง แสงแดด ลมฝน พายุโหมกระหน่ำมากมาย แต่ถึงแม้ว่ามันจะเหนื่อย ลำบาก ยากเย็นแค่ไหน แต่มันกลับให้อะไรแก่ฉันเยอะแยะมากมาย ประสบการณ์ที่ได้ระหว่างทาง เรื่องราวต่าง ๆ ที่ได้เรียนรู้ มันคุ้มค่ามากกับการเดินทางตลอด 6 ปีในรั้วมัธยม และในตอนสุดท้ายของการเดินทางนี้ การเดินทางที่เรายังอาจจะยังไม่ถึงยอดเขา อาจจะยังไม่ประสบความสำเร็จ ไม่ได้อะไรมาเลย แต่สิ่งที่มีค่ามากที่สุดคือการที่เราได้รู้ว่าใครบ้างที่ยังจับมืออยู่ข้างเรา สำหรับฉันแล้วไม่ว่าฉันจะยืนอยู่ตรงไหนของภูเขา แต่ข้าง ๆ ฉันยังมีเพื่อนสาว 2 คนที่จับมือฉันอยู่ ฉันถึงได้รู้ว่าเพื่อนคือมิตรภาพที่ดี
ตอนเป็นวัยรุ่นระยะสุดท้าย วัยอุดมศึกษา ฉันเป็นคนหนึ่งที่สอบทุนของมหาวิทยาลัยได้ การเข้ามาเรียนที่นี้ ฉันมีความกังวลหลาย ๆ อย่าง มาจากโรงเรียนบ้านนอก จะเรียนได้ไหม จะเข้ากับคนอื่นได้หรือเปล่านะ หลากหลายคำถามเกิดขึ้นในหัวของฉัน แต่ทุกคำถามกลับมีคำตอบ เพียงเพราะว่าพวกเรามาอยู่ด้วยกัน เพื่อน 41 คน เหตุการณ์ต่าง ๆ ทั้งดีและร้ายมันผ่านเข้ามามากมายเหลือเกิน บางครั้งมีความสุข มีแต่เสียงหัวเราะ สนุกสนาน บางครั้งก็ทะเลาะกัน ในบางครั้งเราอาจไม่เข้าใจกัน แต่เราต่างรู้ดีว่าเราเป็นยังไง บางครั้งท้อแท้ สิ้นหวัง มีปัญหาประดังเข้ามามากมาย แต่เราก็อยู่ด้วยกันเสมอ ช่วยกันแก้ปัญหา และเดินหน้าด้วยกันมาตลอด 2 ปี สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้มันช่วยตอบคำถามในใจฉันที่ว่า เพื่อน คืออะไร ณ ตอนนี้ เวลานี้ ตรงนี้ สำหรับฉัน เพื่อน คือ ครอบครัว
เพื่อน คือทุกสิ่งทุกอย่าง คือมิตรภาพ คือครอบครัวของฉัน จากนี้ต่อไปไม่ว่าจะเจอปัญหาหรือสิ่งเลวร้ายเท่าไหร่ ฉันก็คิดว่าพวกเราจะผ่านพ้นมันไปได้ด้วยดีเหมือนที่ผ่านมา ในอนาคตเป็นยังไงฉันก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ที่ผ่านมาฉันจำได้แค่ว่าเราเป็นเพื่อนกัน และฉันก็หวังว่ามิตรภาพของเราจะอยู่แบบนี้ตลอดไป
รักเธอ...ครอบครัว
ความเห็น (4)
ครอบครัวที่มีคนอยู่มากกว่า ๔๑ คน ;)...
เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็กลายเป็นความทรงจำ ;)...
มีเพื่อนตั้ง ๔๑ น่ามีความสุข
ขอให้มีความสุขกับการเรียนครับ
ขอบคุณครับ
ผ่านพ้น - ก้าวข้าม
และความทรงจำที่เป็นปัจจุบัน ครับ
ใช่...เพื่อนในความทรงจำ