แสงเจิดจ้าแสนนวลตา

ผมขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงพยาบาลในเย็นวันนี้ เพื่อตรวจดูห้องประชุมที่ก่อสร้างเกือบแล้วเสร็จ

ได้ออกมาสูดอากาศบนยอดตึก ลมและละอองฝนปรอยๆพัดเข้าจมูก

มองออกไปไม่ไกลจากขอบฟ้าทางด้านทิศใต้ก็เห็นกลุ่มเมฆก้อนขนาดกลาง ซึ่งดูไปก็ไม่น่าจะมีเศษฝนหล่นมาได้สักค่อนขันน้ำ แต่ความพิเศษของมันน่าจะอยู่ที่ความแปรปรวนของอากาศภายในก้อนเมฆกลุ่มนั้น เพราะก่อนที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปหมวกเมฆที่ปรากฏอยู่บนเรือนยอด เพียงครู่หนึ่งซึ่งแม้นหากตดออกไปก็ยังคงไม่ทันจะหายเหม็น เจ้าหมวกเมฆผืนนั้นก็มลายหายไปคาตา

แต่ด้วยแสงยามเย็นที่สาดสีส้มลงมาตอนนี้ มันก็สวยจนห้ามใจไม่ได้ที่จะไม่บันทึกมันเก็บไว้

ฟ้าไม่ได้สวยทุกวัน

ท่ามกลางความครึ้มมืดทะมึน ก็ยังมีช่องให้แสงลอดลงมาได้

มีคนสอนผมว่า ให้มีความสุขอยู่กับปัจจุบัน แม้นฟ้าไม่สวยก็มีความสุข เพราะอย่างน้อยเราก็ยังมีลมหายใจยืนมองดูมันไม่สวย ผมเฝ้ายืนมองแสงสีส้มที่ทะแยงผ่านก้อนน้ำบนท้องฟ้าลงมาทาผิวตึกแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

เมื่อไม่กี่วันก่อน ผมได้ยินเรื่องเล่า

ขณะที่ท่านนั่งอยู่นั้น เงาดำมืดใหญ่ก็เข้ามาคว้าหัวใจของท่านออกไป แต่แทนที่ท่านจะโกรธ ท่านกลับแผ่เมตตาให้แก่เงาดำที่อยู่ตรงหน้านั้น จากนั้นหัวใจของท่านก็กลับเปล่งแสงจ้าออกมา น่าแปลกที่ความจ้านั้นรู้สึกนวลตาและดูร่มเย็น และท้ายที่สุด เงาดำกลุ่มนั้นก็ต้องจากไปโดยมิได้หัวใจของท่านติดมือไปด้วย

เย็นวันนี้ผมรู้สึกมีความสุขที่ได้เห็นความสว่างจ้าที่ดูนวลตา ประหนึ่งว่า ข้อสอบที่ครุ่นคิดอยู่นั้นได้รับการเฉลยจากธรรมที่อยู่ตรงหน้านี้นี่เอง

ธนพันธ์ ๒๖ สิงหาคม ๒๕๕๗ 

๐.๕๐ น.

[ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์]

เมืองหาดใหญ่วิวสวยมากเลย ไม่ค่อยได้เห็นมุมสูงๆ อย่างนี้ ขอบคุณนะคะ

[ธนพันธ์ ชูบุญ]

อยากชมบ้างก็บอก จะพาเที่ยวนะอ.จัน