ทั้งๆ ที่รู้ว่า สรรพสิ่งล้วนเปลี่ยนผัน ไม่คงที่
ทั้งๆ ที่รู้ว่า สรรพสิ่งล้วนไม่มีอะไร จีรัง ยั่งยืน
ทุกสิ่งอย่างล้วนมีครรลองแห่งการเปลี่ยนแปลงและเปลี่ยนผ่านไปตามวาระ -
ล่าสุดเมื่อไม่กี่วัน
ผมสัญจรขึ้นสู่เส้นทางสายเหนืออีกครั้ง
ขับรถคู่ชีพคันใหม่ไต่เทือกเขาอันคุ้นชินประหนึ่งญาติมิตร
ระหว่างเขา ยังมีเรื่องราวแห่งทรงจำที่แจ่มชัดและเป็นปัจจุบัน
รอยเท้าและรอยชีวิตแห่งการเดินทางในอดีตสัญจรตบเท้ามาทักทายผมเป็นระยะๆ
พลอยให้คิดถึงเรื่องราวมากมายก่ายกองที่เกิดขึ้นระหว่างภูเขาสองลูกทั้ง "น้ำหนาว-เขาค้อ"
ครับ-ความคิดถึงมีตัวตน แจ่มชัด และมีพลัง
ทั้งสุข -ทุกข์ ...
ที่ล้วนไม่อาจหลีกหลบ ขว้างทิ้ง -เพิกเฉย
(ภาพในอดีต)
หลายต่อหลายคน หลายต่อหลายครั้ง
มักบ่นหยิกว่าผมข้ามอดีตไม่พ้น...
ซึ่งผมก็ได้แต่เปรยพร่ำไปอย่างเนียนๆ ราวสายลมและแสงแดดประมาณว่า
"คิดถึงอดีต ไม่ใช่จ่อมจมกับอดีต"
ครั้งนี้ - หลังลงเขาเข้าสู่พิษณุโลก
ผมไม่หลงลืมที่จะแวะทุ่งวังทองเหมือนทุกครั้ง
แวะเพื่อซึมซับสัมผัสกับวิวทิวทัศน์ที่มักคุ้น และชื่นชอบ
ซึ่งประกอบด้วยทุ่งนา -ต้นตาล-กระท่อม-และฉากหลังอันเป็นเทือกเขา
หากแต่วันนี้ หลายสิ่งอย่าง ยังคงเหมือนเดิม
มีเพียงกระท่อมเท่านั้นที่เสื่อมทรุดไปตามกาละ-ครรลอง
พร้อมๆ กับด้านข้างเริ่มมีการถมที่สูงขึ้น...
ผมไม่รู้หรอกว่าที่ที่ถูกถมทับเช่นนั้นคืออะไร
ผมรู้แต่เพียงว่าอีกไม่ช้า พื้นที่ตรงนี้จะแปรเปลี่ยนเป็นอื่น
เฉกเช่นทุ่งแสนแสบของเจ้าขวัญที่เปลี่ยนแปรไปพร้อมกับเจ้าเรียม...
ครับ, กระท่อมดูเสื่อมทรุดไปมาก
เสื่อมทรุดอย่างน่าใจหาย
รู้ทั้งรู้ว่า ไม่มีอะไรรีจังยั่งยืน
กระนั้น ก็อดใจหาย หวาดหวั่น หวิวไหวไม่ได้
ทั้งๆ ที่รู้ว่า สรรพสิ่งล้วนเปลี่ยนผัน ไม่คงที่
ทั้งๆ ที่รู้ว่า สรรพสิ่งล้วนไม่มีอะไร จีรัง ยั่งยืน
ทุกสิ่งอย่างล้วนมีครรลองแห่งการเปลี่ยนแปลงและเปลี่ยนผ่านไปตามวาระ -
กระนั้น ก็อดใจหาย หวาดหวั่น หวิวไหวไม่ได้ (จริงๆ)
....
หวาดหวั่น หวีดไหว และใจลอย ;)...
ทุกๆๆสิ่งไม่เที่ยงแท้
เป็นเรื่องของสังขารครับ
ขอบคุณครับสำหรับบันทึกการเดินทาง
ผ่านวังทอง เมื่อไหร่คิดถึงพี่ครูคิมจังครับ
เป็นภาพอดีตที่น่าจดจำนะจ๊ะ
เห็นภาพในความรู้สึกของอาจารย์เลยครับ
..
-
อย่างน้อยก็แก่ขึ้น ๕ ๕ ๕ ๕