...ในโลกนี้มีที่มากมายนัก
แต่มีที่รู้จักไม่กี่ที่
ในโลกนี้ผู้คนล้วนมากมี
แต่มีคนรู้จักดีไม่กี่คน
ในโลกนี้ผู้คนมีมากหลาย
แต่จะมีสักกี่รายได้พานพบ
ณ ขณะนี้พวกเราได้มาบรรจบ
ได้ลองคบเรียนรู้กันและกัน
สวัสดีทุกคน
เราเองนะ จุ๊บแจง นางสาวจันทร์จิรา วงค์กา เพื่อนเรียนครูจากเมืองแพร่
กลอนข้างต้นที่ได้กล่าวไป มันช่วยให้เรารู้สึกว่าเราโชคดีที่ได้มารู้จักกันดี ณ ที่แห่งนี้
ตลอด 2 ปีที่อยู่ร่วมกันมา มันเป็นระยะเวลาที่นานมากพอสมควรที่ทำให้เราได้รู้จักกัน
ทั้งมิตรภาพระหว่างเพื่อน ระหว่างครู
บางครั้งเราอยู่ร่วมกันด้วยความอดทน บางครั้งเราอยู่ร่วมกันด้วยความจริงใจ
บางครั้งเราอยู่ร่วมกันอย่างสุขสบาย บางครั้งเราก็ทุกข์เกือบตายร่วมกัน
ทุกคนมีเพื่อนที่เรียกสนิท ทุกคนมีมิตรที่อาจเข้ากันไม่ได้
ทุกคนมีปัญหาแตกต่างกันออกไป ทุกคนมีความรู้สึกคล้ายหรืออาจต่างกัน
บางครั้งเรารู้สึกตัวคนเดียว บางครั้งรู้สึกโดดเดี่ยวแม้อยู่ด้วยกันนั้น
บางครั้งรู้สึกว่าเราอยู่ด้วยกันมากเกินไปในบางวัน บางครั้งรู้สึกว่าขาดอะไรสิ่งร้อยพันไม่เพียงพอ
บางทีความเห็นก็เห็นต่าง บางทีความต่างก็เห็นพ้อง
บางคราพูดไปโดยไม่กรั่นกรอง บางคำกรั่นกรองแต่ไม่เปล่งวาจา
บางคราอยากทำตามใจสั่ง บางทีไม่อยากทำตามเพื่อนขอ
บางครั้งขี้เกียจต้องนั่งรอ บางคราท้อหมดแรงจะก้าวเดิน
หลาย ๆ อย่างทำให้เราได้เรียนรู้
ชีวิตของเราได้เจอกับความไม่แน่นอนต่าง ๆ มากมายร่วมกัน
เจอทั้งเรื่องสุข เรื่องทุกข์ แต่มันก็สอนให้เราได้เติบโตอย่างแข็งแรง สอนให้เราเข้มแข็ง สอนให้เรารู้จักคำว่ามิตรภาพ สอนให้เรารู้จักคุณค่าของคำว่า ศิษย์และครู
สำหรับเราแล้ว...
เพื่อนคือสิ่งมีชีวิตที่จำเป็นทั้งในยามที่หัวเราะและร้องไห้
ทั้งในยามที่อยู่คนเดียว และอยู่ท่ามกลางผู้คน
หรือแม้แต่ในยามที่เราประสบความสำเร็จและในยามที่ล้มลง
ที่ผ่านมา...
พวกเราอยู่ด้วยกันในทุก ๆ ตอนของชีวิตนักศึกษา
รวมถึงครูขวัญ ครูหอที่ไม่ได้อยู่กับเราตั้งแต่แรก... แต่จะอยู่กับเราจนสุดเส้นทางสายนี้
ครูหอที่เคียงข้างเราเสมอ ไม่ว่าเราจะถูกหรือผิดก็ตาม
ใน ณ ขณะหนึ่งที่เราได้อยู่ร่วมกันนี้ ถึงแม้จะมีเหตุการณ์ทั้งร้ายและดีที่ได้ผ่านเลยไป ที่ยังอยู่ และที่กำลังจะมา ขอให้เรามีกันและกัน
ช่วยเหลือกันแบบนี้ต่อไป เผื่อว่าวันใดจะต้องถึงวันที่จากกัน เราจะได้จดจำและยังคิดถึงกันแน่นอน
รักเพื่อนทุกคน...กับครูขวัญจริง ๆ
...มิตรภาพระหว่างเราอาจมีเส้นกั้น
มีเส้นฝันแตกต่างต้องสานต่อ
แต่เส้นกั้นเส้นนั้นคงบางพอ
ให้เราก่อร่วมสร้างฝันที่สวยงาม
บางครั้งล้มลงบางครั้งร้องไห้
บางคราท้อใจเพราะสิ่งที่แบกหาม
บางทีต้องเดินเปลี่ยวบนหนทาง
บางทีต้องวิ่งตามจนหมดแรง
แต่ที่ผ่านมาได้จนป่านนี้
เปลี่ยนเรื่องร้ายเป็นดีสาดส่องแสง
จับมือกันจูงไปจนสุดแรง
ร่วมทลายกำแพงกั้นทางเดิน
บางเวลาต้องแยกต้องลาจาก
แต่ไม่พรากความทรงจำให้ห่างเหิน
สุขบ้างทุกข์บ้างเหงาเพลิดเพลิน
แต่เราก็ร่วมเดินผ่านมาด้วยกัน
ดีใจที่เห็นความงอกงาม
เห็นมิตรภาพของคนเป็นครูครับ
ดีใจที่ได้พบตัวเป็นๆๆ
เอามาฝาก
เพื่อนตอนสอนภาษาอังกฤษในระดับประถมศึกษาต้องใช้
เผื่อตอนสอนภาษาอังกฤษระดับประถมศึกษาครับ
พิมพ์ผิด 555
ทางยาวไกล
ไม่เกินใจ ป่ายปีน...
สู้ครับ
เป็นแม่พิมพ์..พ่อพิมพ์ ...ที่ดีของสังคม นะคะ
สวัสดีค่ะ อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง ดีใจที่ได้เจอตัวจริงของอาจารย์เช่นกันคะ ขอบพระคุณสำหรับค่าย ครูดี คนดี พลเมืองดีค่ะ
สวัสดีค่ะ อาจารย์ แผ่นดิน ดีใจที่ได้หวนมาเจออาจารย์อีกครั้ง ขอบพระคุณสำหรับน้ำใจงาม ๆ ค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณ Dr. Ple จะพยายามให้เต็มที่ค่ะ
คำนิยม หนังสือเล่มนั้น ... ดีที่สุดนะครับ 555
เยี่ยม ๆ ไพเราะมากค่ะ อารมณ์เหมือนอ่านกลอน จะ คอยเป็นหนึ่งกำลังใจ ติดตามต่อไป จนเป็นครูดีในดวงใจของลูกศิษย์นะคะ ^_,^
ขอให้มิตรภาพยั่งยืน และเบ่งบานครับ
สวัสดีค่ะ ครู Wasawat Deemarn อ่านแล้วค่ะ ยอมรับเลยค่ะ
จะพยายามเขียนผลงานที่ดีขึ้นคะ ขอบพระคุณคะ คุณ ธิรัมภา
สวัสดีคะคุณ ทิมดาบ ขอบพระคุณสำหรับกำลังใจงาม ๆ ค่ะ
น้องเขียนได้ดีจริงๆ ครับ "พี่หนาน" ก็ชอบอ่านของน้องมาก...บันทึกต่อไปนะครับ ชื่นชมและชื่นใจทุกครั้งที่ได้อ่าน
ขอบพระคุณมากคะ คุณ "พี่หนาน" จะพยายามฝึกฝนตัวเองคะ อยากมีหนังสือของตัวเองสักเล่มหนึ่งเหมือนกันค่ะ จะพยายามเขียนให้ดีค่ะ
ค่อยแต่งเติมเสริมต่อ
ค่อยถักทอก่อประสาน
ค่อยคิดขีดเขียนประสบการณ์
เพื่อเล่าขานทุกเรื่องราวอย่างพราวแพรว
chainung เพราะพริ้งแพรวพรรณราย 55