เพื่อน...เรียนครู

...ในโลกนี้มีที่มากมายนัก
แต่มีที่รู้จักไม่กี่ที่
ในโลกนี้ผู้คนล้วนมากมี
แต่มีคนรู้จักดีไม่กี่คน

ในโลกนี้ผู้คนมีมากหลาย
แต่จะมีสักกี่รายได้พานพบ
ณ ขณะนี้พวกเราได้มาบรรจบ
ได้ลองคบเรียนรู้กันและกัน

สวัสดีทุกคน

เราเองนะ จุ๊บแจง นางสาวจันทร์จิรา วงค์กา เพื่อนเรียนครูจากเมืองแพร่
กลอนข้างต้นที่ได้กล่าวไป มันช่วยให้เรารู้สึกว่าเราโชคดีที่ได้มารู้จักกันดี ณ ที่แห่งนี้

ตลอด 2 ปีที่อยู่ร่วมกันมา มันเป็นระยะเวลาที่นานมากพอสมควรที่ทำให้เราได้รู้จักกัน
ทั้งมิตรภาพระหว่างเพื่อน ระหว่างครู
บางครั้งเราอยู่ร่วมกันด้วยความอดทน บางครั้งเราอยู่ร่วมกันด้วยความจริงใจ
บางครั้งเราอยู่ร่วมกันอย่างสุขสบาย บางครั้งเราก็ทุกข์เกือบตายร่วมกัน

ทุกคนมีเพื่อนที่เรียกสนิท ทุกคนมีมิตรที่อาจเข้ากันไม่ได้
ทุกคนมีปัญหาแตกต่างกันออกไป ทุกคนมีความรู้สึกคล้ายหรืออาจต่างกัน

บางครั้งเรารู้สึกตัวคนเดียว บางครั้งรู้สึกโดดเดี่ยวแม้อยู่ด้วยกันนั้น
บางครั้งรู้สึกว่าเราอยู่ด้วยกันมากเกินไปในบางวัน บางครั้งรู้สึกว่าขาดอะไรสิ่งร้อยพันไม่เพียงพอ

บางทีความเห็นก็เห็นต่าง บางทีความต่างก็เห็นพ้อง
บางคราพูดไปโดยไม่กรั่นกรอง บางคำกรั่นกรองแต่ไม่เปล่งวาจา

บางคราอยากทำตามใจสั่ง บางทีไม่อยากทำตามเพื่อนขอ
บางครั้งขี้เกียจต้องนั่งรอ บางคราท้อหมดแรงจะก้าวเดิน

หลาย ๆ อย่างทำให้เราได้เรียนรู้
ชีวิตของเราได้เจอกับความไม่แน่นอนต่าง ๆ มากมายร่วมกัน
เจอทั้งเรื่องสุข เรื่องทุกข์ แต่มันก็สอนให้เราได้เติบโตอย่างแข็งแรง สอนให้เราเข้มแข็ง สอนให้เรารู้จักคำว่ามิตรภาพ สอนให้เรารู้จักคุณค่าของคำว่า ศิษย์และครู

สำหรับเราแล้ว...

เพื่อนคือสิ่งมีชีวิตที่จำเป็นทั้งในยามที่หัวเราะและร้องไห้
ทั้งในยามที่อยู่คนเดียว และอยู่ท่ามกลางผู้คน
หรือแม้แต่ในยามที่เราประสบความสำเร็จและในยามที่ล้มลง

ที่ผ่านมา...
พวกเราอยู่ด้วยกันในทุก ๆ ตอนของชีวิตนักศึกษา
รวมถึงครูขวัญ ครูหอที่ไม่ได้อยู่กับเราตั้งแต่แรก... แต่จะอยู่กับเราจนสุดเส้นทางสายนี้
ครูหอที่เคียงข้างเราเสมอ ไม่ว่าเราจะถูกหรือผิดก็ตาม

ใน ณ ขณะหนึ่งที่เราได้อยู่ร่วมกันนี้ ถึงแม้จะมีเหตุการณ์ทั้งร้ายและดีที่ได้ผ่านเลยไป ที่ยังอยู่ และที่กำลังจะมา ขอให้เรามีกันและกัน
ช่วยเหลือกันแบบนี้ต่อไป เผื่อว่าวันใดจะต้องถึงวันที่จากกัน เราจะได้จดจำและยังคิดถึงกันแน่นอน

รักเพื่อนทุกคน...กับครูขวัญจริง ๆ

...มิตรภาพระหว่างเราอาจมีเส้นกั้น

มีเส้นฝันแตกต่างต้องสานต่อ

แต่เส้นกั้นเส้นนั้นคงบางพอ

ให้เราก่อร่วมสร้างฝันที่สวยงาม

บางครั้งล้มลงบางครั้งร้องไห้

บางคราท้อใจเพราะสิ่งที่แบกหาม

บางทีต้องเดินเปลี่ยวบนหนทาง

บางทีต้องวิ่งตามจนหมดแรง

แต่ที่ผ่านมาได้จนป่านนี้

เปลี่ยนเรื่องร้ายเป็นดีสาดส่องแสง

จับมือกันจูงไปจนสุดแรง

ร่วมทลายกำแพงกั้นทางเดิน

บางเวลาต้องแยกต้องลาจาก

แต่ไม่พรากความทรงจำให้ห่างเหิน

สุขบ้างทุกข์บ้างเหงาเพลิดเพลิน

แต่เราก็ร่วมเดินผ่านมาด้วยกัน

เขียนใน GotoKnow โดย ตอกมัดกล้า
ใน ความทรงจำในฝ่าเท้า

คำสำคัญ (Tags): #ตอกมัดกล้า#เด็กหอ#มิตรภาพ#ความสำคัญของเพื่อน

หมายเลขบันทึก: 573986เขียนเมื่อ 6 สิงหาคม 2014 23:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 7 สิงหาคม 2014 11:44 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน