Project จบ : รถฟอร์มูล่า..จากคณะวิศวะฯ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ที่หลานสร้างขึ้น...

ข้าพเจ้าลองทบทวน...ความทรงจำเก่า ๆ จากวันวาน....เมื่อครั้งที่ข้าพเจ้ายังเด็กและน้องสาวเป็นเพียงเด็กตัวน้อย.... น้องทำสิ่งที่ครอบครัวของเรา คาดคิดไม่ถึงมาแล้วในทำนองแบบนี้ นั่นคือ... การเดินผ่าเปลวแดดจากบ้านในตลาด ไปบ้านสวน ด้วยระยะทางหลายสิบกิโลเมตรตามลำพัง ด้วยหัวใจที่ทรนง มุ่งมั่น และกล้าทำ........ในสิ่งที่พี่ ๆ ของน้อง... ไม่เคยคิดจะทำ

วันนี้พูดคุยกับน้องสาว ....น้องบอกกับพี่ว่า...ลูกชายจะเอารถฟอร์มูล่า : Project ที่ลูกทำจบจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาฯ ไปแข่งที่ประเทศญี่ปุ่น เนื่องจาก Project จบดังกล่าว.... ได้รับทุนสนับสนุนจากสปอนเซอร์รายใหญ่ แห่งหนึ่งของเมืองไทย

ข้าพเจ้าพูดกับน้องสาวว่า...หากช่วงเวลาดังกล่าวที่หลานชายนำรถที่สร้างขึ้นกับมือไปอวดโฉม ยังต่างประเทศนั้น น่าจะเป็นโอกาสดีนะ!! ....ที่ น้องได้เคยคิดวางแผนไว้ว่า...จะพาแม่ไปเที่ยวที่นั้น.. และน่าจะถือโอกาสนี้ไปเป็นกำลังใจให้กับลูกชาย ข้างขอบสนามแข่งใน...ครั้งนี้ด้วย....ก็คงดีเลยทีเดียว

น้องสาวตอบกับข้าพเจ้าว่า....น้องก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน อยากไปให้กำลังใจลูกชายด้วย เพราะ...ลูกได้พูดกับน้องว่า "การอวดโฉมรถในสนามแข่งรถที่ประเทศญี่ปุ่นครั้งนี้ เจ้าตัวจะขอเป็นคนขับรถที่เขาสร้างมันมากับมือ ด้วยตัวเอง"

ข้าพเจ้าอดอึ้งทึ่ง... ในความเป็นตัวของตัวเอง..ของหลานชายคนนี้ไม่ได้...มันมีอยู่สิ่งหนึ่งนะ!!..ที่ข้าพเจ้าคิดไปไกลกว่านั้น.... นั่นคือ...ความกล้าคิดกล้าทำ...และ กล้าแสดงออกของหลานชาย.... เหมือนใครกันนะ?

หากถามพี่ ณ เวลานี้.......พี่เชื่อมั่นในหัวใจของน้องนะที่มั่นคงแน่วแน่ต่อการตัดสินใจ และลงมือทำด้วยวัยขณะนั้น ...มันกล้าบ้าบิ่นดีนะ!!!

....ซึ่งสิ่งนี้เลย....ที่ตอบโจทย์ให้พี่ได้รู้ว่า....ลูกชายของน้อง/หลานชายของพี่ นั้น....... เค้ามีหัวใจเช่นไร?