132.เห็นแก่ได้....แต่ทำลายชื่อเสียง
วันที่ผู้เขียนเดินทางกลับจากการแข่งขันกีฬาและนันทนาการผู้สูงอายุ ครั้งที่ ๘ ณ จังหวัดภูเก็ต เมื่อวันที่ ๒๕ ก.ค.๕๗ รถยนต์ที่เราเหมาเดินทางพาคณะมาถึงอำเภอหลังสวน จังหวัดชุมพร เป็นเวลากลางคืนรถยนต์จอดข้างทางที่เป็นเพิงขายของฝากมากมาย อย่างผลไม้ ปลาทู หมึก และอื่น ๆ คณะก็ลงช๊อบปิ๊งตามธรรมเนียม ซึ่งก็แวะกันกระเป๋าเบามาแล้วหลายที่ ผู้เขียนก็ซื้อสะตอ ปลาหมึก ปลาทูเค็ม และปลาตัวเล็ก ๆ (ปลาจิงจัง หรือเปล่าวไม่แน่ใจ) มาด้วย แต่ที่แน่ๆซ้อทุเรียนมา ๒ ลูก ๆ ละ ๑๕๐ บาท รวมเฉพาะทุเรียน ๓๐๐ บาท ก่อนที่จะซื้อถามเจ้าของคนขายที่ขนทุเรียนลงจากรถปิ๊กอัพว่า ทุเรียนแก่ไหม เขาบอกว่า แก่แล้ว ๒ วันสุกกินได้......ผู้เขียนนึกในใจว่ากลับบ้าน ๒ วันก็ได้กินทุเรียนสุกแล้ว เย้ว.....แต่ที่ไหนได้กลับมาถึงบ้านรอแล้วรอเล่า ๖-๗ วัน มันก็ไม่สุกสักกะที ลองผ่าออกดู ไอย่ามันเป็นทุเรียนอ่อน ก็ต้องทำใจโดนเขาหลอกแล้ว ต้องหั่นฝานบางๆเชื่อมเอาไว้กิน เจ็บใจจริงๆ เราดูทุเรียนแก่ไม่เป็น ผู้รู้บอกว่า หน้าทุเรียนออกราคาดีพ่อค้่บางคนเอาทุเรียนที่ยังไม่แก่ออกขาย ผู้เขียนเคยมารับราชการจังหวัดนี้ตั้ง ๖ ปี นึกไม่ถึงว่าพ่อค้าเมืองผลไม้ที่มีชื่อเสียงเขาจะทำได้ลงคอ "เขาเห็นแก่ได้...แต่ทำลายชื่อเสียงของจังหวัด"
ความเห็น (2)
ไม่เป็นไรค่ะ .... ถือว่าเป็นบทเรียน นะคะ .. มีบทเรียนมากๆๆ ถือว่าผ่านประสบการณ์มามากนะคะ
บทเรียนการซื้อทุเรียน ขอบคุณหมอเปิ้นครับ......