นี้คือเรื่องง่ายๆ ที่จะเล่า...
เวลาเดินทางไปพร้อมๆ กับชีวิต และสังขาร
เวลาได้ทำให้ความฝันของผมเป็นจริง...หรือเลือนๆ ลาง...หรือแทบมองไม่เห็นฝัน...หรือทิ้งความฝันไว้อย่างนั้น...
ตามจริงชีวิตไม่ได้มีเวลาเลยสักนิด...ที่จะคิดที่จะเสียดายเวลา
ทั้งที่เวลาเป็นสิ่งมีค่าจริงๆ
เมื่อย้อนคิดแล้ว...ผมเสียดายที่ได้ปล่อยเวลาเดินทางไกลจากชีวิต
โดยไม่ได้เขียนบันทึกกับเวลาที่ก้าวออกไปออกไป...
ผมพลาดความสุขจากการเขียนบันทึกอย่างใหญ่หลวงไปจริงๆ
พอๆ กับการเดินผ่านห้องเก็บเสื้อผ้า...ที่มีกองหนังสือหลายกองเรียงราย...ที่ผมยังไม่ได้อ่าน
หนังสือที่ซื้อเอง...มีคนมอบให้...หรือได้แจกฟรี
พอได้อ่านบันทึกของ "พี่หนุ่ย" "ชวนอ่านหนังสือ “บันทึกลับของแอนน์ แฟร้งค์” http://www.gotoknow.org/posts/570531
เป็นเล่มที่ผมเคยเขียนถึงนานแล้ว "บันทึกลับของแอนน์ แฟร้งค์>>เราจะเป็นในสิ่งที่เราอ่าน" http://www.gotoknow.org/posts/558878
เรื่องราวหนังสือเล่มนี้ เป็นเรื่องราวจากการเขียนบันทึกของเด็กหญิงอายุ 13 ปี ...ท่ามกลางสงครามที่ดุเดือด..
จนกลายเป็นบันทึกแห่งประวัติศาส
การเขียนบันทึก และการอ่านหนังสือของผม...คงจะเป็นเรื่องราวของชีวิตของผมก็ว่าได้
ช่วงชีวิตบางเวลา...ผมอ่านผมเขียนแล้วก็ลืมและทิ้งมันไป
ช่วงชีวิตบางเวลา...ผมอ่านและเขียนแล้วก็กลับมาอ่านมาเขียนจนใหม่อยู่ร่ำไป
และช่วงชีวิตบางเวลา...ผมไม่เคยแม้กระทั่งอ่านและเขียนไปจนตลอดชีวิต...
ความเห็น (10)
น้องน่ารักค่ะ...แบบนี้ต้องให้พี่ฟ้าครามเลี้ยงค่ะ :)
เหมือนคุณมะเดื่อเลยจ้ะ .... ที่ตู้หนังสือส่วนตัว ยังมีหนังสือที่คุณมะเดื่อซื้อบ้าง ได้มาบ้าง รอให้คุณมะเดื่ออ่านอีกมากมาย.....ตั้งใจว่า....เกษียณแล้วค่อยอ่านจ้ะ 5555555555
หนังสือ....คือ..ความรู้....หนังสือ..เปลี่ยนไป..เป็น..อี บุ้ค...(เขาคิดวิธี)เก็บความรู้..ที่คนไม่มีเงินและความรู้อ่านไม่ได้...หนังสือที่กองๆๆๆๆๆๆเต็มบ้าน..สองชั่วคน..กองๆๆๆสูงท่วมห้อง(บ้านฝรั่ง)..ล้นออก มานอก..ตำรา..ไม่รู้จะเอาไปเก็บไว้ที่ไหน.."ป่าจึงหมด"..เพราะเอาไปพิมพ์เป็นแบงค์....ตอนนี้(ฝรั่ง)..จะใช้..พลาสติคแทน...เพราะขยะชนิดนี้..ล้นเหลือ...๕๕....
ทำงานเพื่อจะได้แบ้งค์..มาจะเอาเวลา..ไปอ่านหนังสือ...อิอิ
กว่าจะได้แบ้งค์มา..ต้องเสียเวลา..สังขาร..หมดไป..ตาไม่ดี..อ่านไม่ได้..ไม่มีแบงค์ไปซื้อแว่นตา..ผ่าตัดตา..ต้องรอคิว..ถ้าไม่มีเงิน..คือแบงค์..ที่เสียเวลา..๕๕..
เอๆๆๆๆๆๆ...หนอนตัวใหญ่..ชัก..งงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........แก่มั้งๆๆๆๆๆ
ความฝันเดียวกัน ที่ผมยังคงส้างและตามมันไป...
เหมือนกันเลยค่ะ
ถ้าตนเองเอาเวลาที่ผ่านไปสักครึ่งมาเขียน บันทึก อ่าน คงมีอะไรที่มีคุณค่าสามารถส่งต่อให้รุ่นหลังอีกมากมาย....
เป็นส่งกำลังใจ ส่งความคิดถึงค่ะ ด้วยคิดถึงเสมอ
พักนี้พอจะมีเวลาเขียนบัทึก แต่ไม่ค่อยได้เข้ามาเขียนความเห็น เพียงได้อ่านบ้างได้ให้แต่ดอกไม้ค่ะ
บางครั้งก็คิดที่เขียนความเห็นไม่ออก ว่าจะบอกเล่าอะไรดี
ขอบคุณที่คิดถึงกันเสมอ ค่ะน้องชาย
เขียนสั้น ๆ ก็ยังดีนะคะ ห่าง ๆ บ้างก็ได้ แต่อย่าหายนานไปเลยจ้า
ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ ไม่มีคำว่าสาย
ขอเป็นกำลังใจให้ครับ
ยิ่งอ่าน
ยิ่งเขียนยิ่งมีความสุขครับ
มีหนังสือมากเลย
ชอบใจเจ้าตัวเล็กซะแว้ววว
หลานสาวโตขึ้นเยอะแล้วนะครับคุณทิบดาบ
ดูเค้ามีแววว่า...น่าจะเป็นหนอนหนังสือเหมือนพ่อนะครับ