เธอต้องกล้าฝ่าสายฝน

เมื่อวานเย็นฉันเดินผ่านนักเรียนที่กำลังรอรถมารับ อดแวะซักถามพูดคุยด้วยไม่ได้

เด็กหญิงที่อยู่ทางซ้ายมือ แววตาของเธอซ่อน

ความเศร้าลึกๆ ที่ครูอย่างฉันสัมผัสได้

เธอเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเรียนในระดับ

ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๑ ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่ รู้แต่ว่ามาอยู่กับอากง อาม่า
ตั้งแต่อายุสองเดือน

อากงอาม่ามีอาชีพขายก๋วยเตี๋ยวในตอนเย็น รายได้พอกินพอใช้ไปวันหนึ่งๆ

ทุกวันหลังเลิกเรียนจะมีผู้ปกครองมารับ
บางวันงานยุ่งจนลืมหลาน เธอและน้องที่เรียนอยูที่โรงเรียนใกล้กัน

เคยเดินไปถึงวัดพระประโทณในเวลาสองทุ่ม

ฉันฟังแล้วรู้สึกตกใจไม่น้อย

"เด็กที่สามารถวิ่งฝ่าสายฝนได้จะเป็นผู้ที่เข้มแข็ง และประสบความสำเร็จ" ฉันได้แต่ให้กำลังใจ

พร้อมทั้งให้เธอจดเบอร์โทรศัพท์ของฉันไว้

หากวันใดมีปัญหาให้โทรบอกครู ครูจะไปส่งไม่ต้องเกรงใจ...

สู้ต่อไปเถิดนะเด็กน้อย อย่าด่วนอ่อนแอ อย่าด่วนแพ้พ่าย

ดอกไผ่ ธรรมทิพย์สกุล

๒๕ มิถุนายน ๒๕๕๗

เขียนใน GotoKnow โดย วราภรณ์
ใน หน้าต่างชีวิต

คำสำคัญ (Tags): #เด็กและเยาวชน

หมายเลขบันทึก: 571019เขียนเมื่อ 25 มิถุนายน 2014 22:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 25 มิถุนายน 2014 22:54 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (7)

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 25 มิถุนายน 2014 23:07 น. ()

เก็บรายละเอียดของเด็กๆ ได้ละเอียดด้วยหัวใจแห่งความเป็นครูอย่างแท้จริง ครับ

เมื่อเราวิ่งฝ่าสายฝนไปได้ ความเปียกปอน จะสอนให้เราเข้าใจในปรากฏการณ์ชีวิต...

ชื่นชมทั้งครูและลูกศิษย์ ครับ