โรคภัยไข้เจ็บ

ผ่านมาหกสิบสี่ฝนกำลังเข้าฝนที่หกสิบห้าแล้ว นับว่าทนอดมาได้ยังไม่มากนัก แต่ในช่วงฝนที่หกสิบมานั้นต้องทนทุกข์ทรมานโรคทางกายที่ร้ายแรง ที่พยายามจะดูแลรักษาตนเองด้วยตนเอง ด้วยศรัทราความเชื่อที่ว่า โรคเป็นได้ก็หายได้ และหมอที่ดีที่สุดก็กายของเรานี้เอง ที่มันเป็นโรคก็เพราะขบวนการทำงานของกายมันผิดเพี้ยนอันเกิดจากความประมาทในการดำรงชีพในช่วงเริ่มต้นของชีวิตจนมาถึงเมื่อฝนที่ห้าสิบมาเยือน จึงตระหนักได้ว่า พฤติกรรมที่ผ่านมานั้นมันผิดธรรมชาติของสัตว์โลกชนิดนี้ และเมื่อเริ่มศึกษาพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าเราเดินทางผิดเสียแล้ว จึงได้หยุดพฤติกรรมเหล่านั้น หันกลับมาสู่การดำรงชีพที่ใกล้เคียงกลับธรรมชาติมากที่สุด แต่มันสายไปเสียแล้ว เพราะโรคร้ายมันก่อกำเนิดและเจริญเติบโตจนแสดงอาการเมื่อฝนที่หกสิบมาเยือน และวันนี้ก็ต้องทนทุกข์ทรมานกายอย่างหาที่เปรียบมิได้ ยืน เดิน นั่น นอน กิน หาได้เป็นปกติไม่ เดี๋ยวเป็นนั่นเดี๋ยวเป็นนี่ ไม่มีใครช่วยเราได้นอกจากตัวเราเอง แม้ตายไปแล้วมันจะพ้นทุกข์หรือไม่ก็ไม่รู้?

เรื่องนี้อยากจะฝากเป็นบทเรียนสำหรับท่านที่ยังผ่านฝนมาไม่นานนัก จงยังชีพยู่ด้วยความไม่ประมาท ใกล้ชิดธรรมชาติให้มากที่สุด ละความโลภ โกรธ หลง ในสิ่งทั้งปวง ละสุขจอมปลอมคือสุขที่ต้องอาศัยสิ่งภายนอกกายกะใจ เช่น เบียร์เญ็น ๆ  และหันหน้ามาหาสุขที่แท้จริง นั่น คือ ความสงบแห่งกายและจิต

[ภูฟ้า]

สาธุ สาธุ ครับป๋า

[ขจิต ฝอยทอง]

สาธุๆครับ

อาจารย์ลุง