สัมพันธภาพทางจิตใจ.... ระหว่างกัน
..
ภาพเก่าใบนี้....ข้าพเจ้าได้รับจากเธอ.....ด้วยความเต็มใจ
เพราะนี่คือ...ความภูมิใจในชีวิตของใครคนหนึ่ง...ที่คอยโอบอุ้มเลี้ยงดูสายเลือดของตัวเองจนเติบใหญ่มาได้ถึงทุกวันนี้
ด้วย...สองมือแม่นี้ที่สร้างลูก
..
(เด็กชายผู้มีรอยยิ้มอ่อนละไม ที่ยืนอยู่เบื้องหลังของแม่จากภาพใบนั้นเมื่อกว่า 20 ปีที่แล้ว มาบัดนี้ได้เติบโตเป็นหนุ่มน้อย และเดินตามฝันของตัวเองด้วยความรักของแม่.....ที่อยู่เบื้องหลังรอยฝันนั้นอย่างเต็มหัวใจ ...
นามของหนุ่มน้อยผู้นี้คือ.. ณัฏฐ์ ประจักษ์รัตน์ ว่าที่บัณฑิตฯคณะเภสัชศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของเมืองไทย)
..
..
ข้าพเจ้า..อยากเขียนความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อตัวเธอ เก็บไว้เป็นความทรงจำ.... ผ่านไดอารี่ออนไลน์แห่งนี้ว่า....
ครั้งหนึ่งในชีวิตของข้าพเจ้านั้น...เธอผู้นี้ได้เข้ามาโลดแล่น...อยู่ในความทรงจำของข้าพเจ้า.... จนข้าพเจ้าไม่รู้จะตอบแทนเธอด้วยสิ่งใด
...
หากจะกำนัลด้วยสิ่งของเพื่อ ตอบแทน น้ำใจที่มีต่อกัน จะกี่ร้อยชิ้น มันก็ตอบแทนได้ไม่หมด เพราะ...อะไรหรือ?
คำตอบมันอยู่ตรงนี้...
หัวใจของคำว่า"เพื่อน" นั้น...มันตีราคาค่างวดเปรียบเทียบกับสิ่งอื่นใดไม่ได้ ...
นอกเสียจากการตอบแทน...ด้วยหัวใจเช่นกัน
..
เธอเคยบอกกับข้าพเจ้าผ่านทาง social media ว่า... "ในชีวิตคนเรานั้น ความสนิทชิดเชื้อระหว่างกัน นอกจากความเกี่ยวพันทางสายเลือดแล้ว มันยังมียิ่งกว่านั้น..... นั้นคือสัมพันธภาพทางจิตใจที่มีความจริงใจต่อกัน"
มันอาจฟังดูผิวผ่าน...หรือไม่ก็ งั้น ๆ เอง ....หากเราละเลยมันไปโดยไม่ได้ใส่ใจ
..
สำหรับข้าพเจ้าแล้ว ...ข้าพเจ้ามองว่า สิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนั้น มันไม่ใช่่เรื่องบังเอิญนะ ที่เราจะพบเจอใครสักคน... หลังจากที่ห่างหายกันไปนาน กว่า 30 ปี ที่ต่างคนต่างเผชิญโชคชะตา ตามบทบัญญัติของชีวิต ที่ตัวเองขีดเขียนไว้
..
ข้าพเจ้าเคยเรียนร่วมชั้นเรียนกับเธอสมัยมัธยมต้น...จากนั้น เราก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนต่อ ตามความฝันของตัวเอง
และสุดท้ายที่ปลายทางชีวิต..... เราก็ได้กลับมาพบเจอกันอีก
นางพยาบาลจาก... รั้วรามาธิบดี ที่ยืนพูดแข่งกับผู้ป่วยที่รุมล้อมรอบตัวเธอ บ่อยครั้งเหลือเกินที่ข้าพเจ้าย่างกายไปที่แห่งนั้น
เธอยืนอยู่ตรงนั้น.... จุดขาว จุดเล็ก ๆ ที่ข้าพเจ้าแทบจะมองไม่เห็น นั้นแหละคือ...เธอ เพราะผู้ป่วยที่รุมล้อมรอบตัวเธอที่คลินิกแห่งนี้มีมากมายเหลือเกิน
..
..
กว่าครึ่งชีวิตของเธอ ที่เธอทำงานอยู่ที่นี่...
หัวใจของเธอ.... อาจเปลี่ยวเหงาในบางครา ท้อแท้ในบางครั้ง
สุขหรือผิดหวัง...ตามเหตุปัจจัยและแรงเกื้อหนุน
..
แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งนะ...ที่ข้าพเจ้ารับรู้ได้ สิ่งนั้นมีอยู่ในตัวเธอเสมอมา...ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
"หัวใจสีขาว...ของนางพยาบาลหัวใจสิงห์"
ทำไม?ข้าพเจ้าถึงเอ่ยเช่นนี้ ข้าพเจ้าเป็นผู้เชี่ยวชาญ ศาสตร์สาขานี้ มาจากไหนหรือ?
...
เปล่าเลย...
ความรู้ของข้าพเจ้า มีเพียงน้อยนิดแค่หางอึ่งเท่านั้น.. จริง ๆ
สิ่งเดียวที่ข้าพเจ้าโพล่งขึ้นมาในใจ ขณะนี้ได้ นั่นคือ...
ทุกสิ่งทุกอย่าง... มันมีโครงสร้างของมันนะ.... หากมันมากไปอย่างภาพที่เห็น พลังที่ทุ่มเทให้กับสิ่งนี้...มันต้องมากกว่าปกติด้วยเช่นกัน..
และการที่ใครสักคน จำเป็นต้องชารจ์พลังให้กับตัวเอง เพื่อให้โครงสร้างที่เกิดขึ้นมาเช่นนี้อยู่ได้นั้น... มันไม่ธรรมดานะ(ข้าพเจ้าคิดเช่นนั้น)
..
สติ ความคิด การตัดสินใจในการทำหน้าที่... ล้วนเป็นหนึ่งเดียว .....เข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว มั่นคง และเป็นที่พึ่งของผู้ป่วยจำนวนมากได้ นั้น ใจของเธอ ข้าพเจ้าคิดนะ...ต้องเต็มร้อยทุกครั้งไป
...ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้ข้าพเจ้า ชอบคำนี้...ที่เขียนถึงเธอ "หัวใจสีขาว...ของนางพยาบาลหัวใจสิงห์"
แต่โดยส่วนตัวแล้ว เธอ ...มักจะเลี่ยงไปใช้คำอื่นเสมอ เพื่อกลบกลื่นหัวใจที่อ่อนล้าของเธอ ในบางครั้งบางเวลาที่เสร็จสิ้นภาระกิจนี้ ....
..
..
..
..
แม่น้ำสายนี้
..
..
..
แม่น้ำตาปี
ธรรมชาติสองฝั่งของสายน้ำแห่งนี้ ปัจจุบันยังคงมีความเป็นธรรมชาติหลงเหลืออยู่ให้ข้าพเจ้าได้เห็นได้ชื่นใจอยู่นะ
(ภาพถ่ายใบนี้ ข้าพเจ้าถ่ายเมื่อช่วงเดือนมกราคม 2557)
และเธอเคยเล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า....ชีวิตวัยเด็กนั้น เธอเติบโตที่นี่.. ที่สายน้ำแห่งนี้
..
..
และนี่คือภาพถ่ายเก่าภาพหนึ่งของเธอ ที่เธอส่งมอบให้แก่ข้าพเจ้าเก็บไว้เช่นกัน
หากนับอายุภาพ ก็คาดว่า...น่าจะเทียบเท่ากับอายุของเธอเลยจริง ๆ
..
ในภาพถ่ายใบนี้.... มีภาพบ้านริมน้ำที่เธอใช้ชีวิตอยู่กับ พ่อ แม่ พี่และน้องของเธอที่นี่ด้วย
เธอบอกกับข้าพเจ้าว่า...หลังจากที่พ่อได้สิ้นบุญลงไป แม่และพี่น้องของเธอก็ย้ายบ้านขึ้นฝั่ง ไปอยู่ในเมือง
เพราะเธอบอกว่า...สิ้นบุญของพ่อแล้ว ครอบครัวก็ขาดผู้นำ สมาชิกในครอบครัวก็มีแต่แม่และพี่ๆ น้อง ๆ ที่เป็นผู้หญิงกันหมด
การเดินทางไปไหนมาไหนก็ลำบาก หากพลาดพลั้งไป.... ใครจะคอยช่วยเหลือ ดูแลได้ เหมือนที่ครั้งยังมีพ่ออยู่...
..
ข้าพเจ้าจึงไม่แปลกใจเลยนะว่า...ช่วงชีวิตเมื่อครั้งเยาว์วัยนั้น การซึบซับสิ่งสวยงามที่ผ่านเข้ามาในชีวิตคน วิถีชีวิต ความเรียบง่ายในความเป็นอยู่ ไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับใครก็ตาม...ข้าพเจ้าเชื่อว่า...อรรถรสการใช้ชีวิตเช่นนี้ของใครคนนั้น มันมีบางสิ่งบางอย่างนะ ที่เก็บเกี่ยวไว้ในใจเสมอมา...
และหนึ่งในนั้นคือ... ความงามที่ออกมาจากจิตใจของมิตรภาพจากเพื่อนคนนี้ด้วยเช่นกัน.... นัทนรรฐ์ ประจักษ์รัตน์
..
..
ขอบใจเพื่อนมากจริง ๆ ที่ทำให้ข้าพเจ้า จดจำวลี..สั้นๆ นี้ได้อย่างขึ้นใจ
..
เพื่อนแท้....คือ คนที่เดินข้าง ๆ เราในวันที่ดี
ยืนอยู่ข้าง ๆ เราในวันที่โหดร้าย
และนั่งอยู่ข้าง ๆ เราในวันที่เรามีน้ำตา
..
และเธอ คือเพื่อนคนนั้น...
...
ความเห็น (18)
เรียนน้องแสง....
อ่าน บันทึกนี้ ด้วยห้วงเวลายามนี้ ทำให้ (ขนพอง) รับรู้ถึงมิตรภาพ
และยังหวลรำลึกถึงเพื่อนร่วมงานคน ในรอบสามสิบกว่าปีที่ผ่านมา
ยังอยู่ในความทรงจำ
ขอบคุณ บันทึกนี้ที่ทำให้ได้ทบทวนถึงบางคนในทางชีวิตที่ผ่านผัน
ขอบคุณครับ คุณวอญ่าครับ
ผมดีใจครับ ที่ได้เขียนถึงเพื่อนคนหนึ่ง
ที่ชั่วชีวิตนี้ ...ความรู้สึกแบบนี้ มันจะยังคงอยู่เป็นเพื่อนผมไปจนกระทั่งผมแก่ชราไปเลยจริง ๆ ครับ
...
และผมยังรับรู้ได้ถึงใจของเธอครับว่า...เพื่อนนั้น กว่าจะเข้ามาอยู่ในชีวิตของใครสักคน มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
...
และขอเป็นกำลังใจให้กับเธอครับ ..."หัวใจสีขาว...ของนางพยาบาลหัวใจสิงห์"
เป็นความงดงามในมิตรภาพของคำว่าเพื่อน
มีอะไรมากมายที่ไม่สามารถวัดได้จากเงิน
ขอบคุณสำหรับเรื่องมิตรภาพดีๆครับ
"หัวใจสีขาว...ของนางพยาบาลหัวใจสิงห์" ภูมิใจแทนเธอค่ะ
เข้าใจความรู้สึกดีๆกับคนดีในใจของเรา ที่ยั่งยืนตลอดไปค่ะ...
.... เรื่องราวที่ บอกถึง "ร่วมทุกข์ ร่วมสุข" .... อดีต ปัจจุบัน และอนาคต นะคะ ... ขอบคุณค่ะ
เพื่อนแท้....ไม่เคยทอดทิ้งกันไม่ว่าสุขหรือทุกข์
เรื่องราวของหัวใจไร้อาณาเขต เสมอ ครับ
ใจ- เดินทางข้ามเวลา-ทรงจำ และนิรันดร์
เรื่องบางเรื่องช่างงดงาม ซึ้งในมิตรภาพ.. ชั่วนิจนิรันดร ค่ะ
มีความสุขในใจมากๆ ครับอาจารย์ที่ได้ทำอะไรบางสิ่งบางอย่างให้กับเพื่อนบ้าง
..
ชีวิตผม กา รได้ ให้ในสิ่งที่ตัวเองร ู้สึกเช่นนั้น มันเป็นสุขอย่างประหลาดเช่นเดียวกันครับอาจารย์
พี่ใหญ่ครับ...ผมรับรู้ได้ว่า...เหตุที่พี่ใหญ่เขียนเช่นนี้เพราะสิ่งใด?
คนดีในใจของเรา ที่ยั่งยืนตลอดไป
เพราะคน ๆ นั้น เข้ามายืนอยู่ในห้วงคิดคำนึงของเรานั้นเอง...สีขาวที่อยู่ในใจ ภึงจะแต้มสีไหน ก็ยังเป็นสิขาวอยู่วันยังค่ำ
..
ขอบคุณพี่มากนะครับ
พี่ครับ..เพื่อนในชีวิตของผมมีมีมากหรอกครับ
..ผมจึง..ตกผลึกความคิดกับเพื่อนแต่ละคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผมได้ด้วย...หัวใจของผมเช่นกัน
ขอบคุณพี่เปิ้นมากนะครับ
ความคิดของคุณมะ เดื่อ คิดง่าย เข้าใจง่าย ...เพราะ เพื่อนแท้ของคุณมะเดื่อ เป็นเช่นนี้เหมือนกันใช่มั้ยครับ
ดีใจกับครูมะเดื่อด้วยเช่นกันครับ
ได้ข่าวว่าเพื่อนจะลาออกจากวิชาชีพพยาบาลที่เพื่อนทำมาเกือบ30 ปี
แว๊ปแรก รู้สึกตกใจระคนกับข้อสงสัยบางอย่าง
..
หากแต่มิอยากถามเพื่อน
เพราะเมื่อมีเหตุ ย่อมมีผลตามมา
และที่สำคัญ...นี่คือการให้เกียรติระหว่างกัน
..
ความดีงามที่เพื่อนสะสมมาตลอดเกือบ 30 ปี ที่เพื่อนคอยดูแลช่วยเหลือ รักษาคนไข้ ด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ ด้วยด้วยหัวของ นางฟ้าสีขาว และด้วยหัวใจของนางพยาบาลหัวใจสิงห์......
ขอคุณงามความดีที่เพื่อนสะสมมาทั้งชีวิต ช่วยเป็นเกราะป้องกัน สิ่งไม่ดีที่เข้ามาเกาะเกี่ยวหัวใจของเพื่อน ให้มันมลายหายไป และจะเหลือแต่สิ่งดีงามเท่านั้น ที่ติดตามเพื่อนไปทุกหนแห่งของชีวิต
ด้วยความรักเพื่อนคนนี้เสมอ