15 วันในบรูไน: วันที่ 2 เจอคนไทยด้วย (ดีใจจัง)

วันนี้ Dr.Corazon Dauz Sampang ขอพบพวกเราทั้งหมด 7 คน มีหนุ่มจาก Cambodia Indonesia สาวจาก Vietnam หนุ่มจาก Lao PDR และสองสาวจาก Thailand ตอนเวลา 09.00 น. เมื่อแนะนำตัวแล้วก็ให้พวกเราบอกถึงวัตถุประสงค์ หรือเป้าหมายของการมาเข้าอบรมครั้งนี้ ฉันบอกไปว่านอกจากต้องการเพิ่มเติมความรู้และประสบการณ์ด้านการวิจัยแล้ว ฉันยังต้องการมาศึกษาเกี่ยวกับการบริหารหลักสูตรฝึกอบรมนานาชาติด้วย เนื่องจากต้องดูแลงานฝึกอบรมอยู่ ในตอนแรกก็นึกว่าจะมีการบอกถึง Information เกี่ยวกับความเป็นอยู่ที่ International House เป็นว่ากลายเป็นการเข้า Class ชื่อ Motivation & Communication Session Dr. Corazon บรรยายได้เก่งมากๆ เลย มีการให้ทำกิจกรรมการสื่อสารเรื่องความหมายของ Communication จากความหมาย 24 คำ เมื่อมีการบอกต่อๆ กันไปครบ 7 คน เหลืออยู่ 8 คำ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่านี่คือ ความสำคัญของการสื่อสารจากคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่ง มันเปลี่ยนแปลงไปได้มากมาย สุดท้ายอาจารย์ให้เขียนสรุปและบอกความรู้สึก สำหรับ Session นี้ เลี้ยงอาหารด้วยเป็นอาหารคล้ายๆ เส้นหมี่ผัดซีอิ้วและกะหรี่พัพฟ์ (อีกแล้ว) ชา-กาแฟ ก็อร่อยดี เริ่มชินกับรสชาติอาหาร ซึ่งก็คล้ายกับบ้านเรามาก

13.00 น. ออกไปเดินเที่ยวเพื่อหาซื้อของใช้บางอย่างรวมทั้งของกินที่มีโปรแกรมว่าเย็นนี้เรา 4 คน ( Yinn Ben Hang และ Phanh) จะหุงข้าวและนำเอาสารพัดอาหารที่พกมาจากเมืองไทยมากินกัน ระหว่างทางเดินพบแตงโมไร้เมล็ด ขายวางบนหลังรถกะบะ ผลละ 8 เหรียญกว่า ตีเป็นราคาบ้านเราคือประมาณ 200 กว่าบาท แพงจริงๆ แต่ใจก็อยากจะลอง Hang บอกว่าแพงมากอย่าซื้อเลย ที่เวียตนามลูกโตๆ ลูกละประมาณ 25 บาท เลยบอกไปว่า นี่เธอประเทศไทยสงสัยจะถูกกว่าเวียตนามเพราะสนนราคาลูกละ 10 กว่าบาทเอง เป็นการคุยทับกันมากไปหรือเปล่านี่ ถัดจากรถขายแตงโมก็เป็นรถขายน้ำคล้ายๆ น้ำจากถั่วต่างๆ แช่อยู่ในน้ำแข็ง แต่ไม่กล้าถามว่าราคาเท่าไร ดูหน้าตาคนขายไม่ค่อยจะมีความสุขเท่าไรนัก นอกจากนี้ยังมีแผง (แบกะดิน) ขายผลไม้ด้วย มีทุเรียนซึ่งหน้าตาแปลกๆ แถมเนื้อเป็นสีส้มออกเหลือง คิดในใจว่าจะต้องชิมให้ได้ถึงแม้จะไม่น่ากินเท่าไร แล้วจะมาบอกนะคะว่าอร่อยหรือไม่ วันนี้ไปซื้อของที่ Jaya Centerpoint Hypermarket sdn bhd (ที่เดียวกับเมื่อวานนี้) ตรงเข้าไปถ่ายรูปร้านเบเกอรี่ เผอิญพบหนุ่มเบเกอรี่ ขอถ่ายรูปด้วย หนุ่มก็ไม่ปฏิเสธ หน้าตาขนมคล้ายกับขนมที่เมืองไทย เห็นหนุ่มดังกล่าวยกขนมที่ทำสุกใหม่ๆ มาถาดเบ้อเริ่ม มั่นใจมากถามเขาไปว่า ”Is it Acaire?” เขาตอบว่า “No it’s Custard Stuff” ฉันนึกในใจว่าเอ...แล้วมันต่างกันยังไง...นะ นอกจากร้านเบเกอรี่แล้วยังมีร้านขายข้าวโพดคล้ายกับที่กรุงเทพฯ ผลไม้ที่นี่สดสู้เมืองไทยไม่ได้ ราคาสูงกว่าด้วย แต่จะนิยมดื่มน้ำผลไม้สำเร็จรูป 100% ซึ่งสังเกตว่าราคาไม่แพงและถูกกว่าที่เมืองไทยอีก ออกจาก Jaya ไปแวะที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตอีกแห่งหนึ่ง ที่นี่มีกับข้าว ผัก ผลไม้ เครื่องปรุงต่างๆ เยอะแยะ น่าจะซื้อไปทำกับข้าว ทุกคนจับจ่ายกันยกใหญ่ รวมทั้งซื้อข้าวสารมาด้วย ฉันซื้อผลไม้ ส่วน Ben ซื้อผลไม้และข้าวสาร เช่นเดียวกับ Hang กลับถึงที่พักโดยเดินท่ามกลางฝนตกปรอยๆ ที่นี่กำลังอยู่ในช่วงฤดูฝนพอดีเดินผ่านร้านขายของชำเล็กๆ เลยแวะไปซื้อปลากระป๋อง ได้ยินภาษาไทยแว่วๆ หันไปเจอพนักงานเก็บเงินหญิง-ชาย คุยภาษาไทยอยู่พอดีเลย ดีใจอีกครั้งหนึ่งที่เจอคนไทย สัมภาษณ์แล้วว่าเพิ่งมาไม่นานไม่ค่อยสนุกเท่าไรกับการขายของ และเงินเดือนก็ไม่มาก เลยบอกว่ากลับไปอยู่เมืองไทยสิ เดินกลับที่พักต่อแล้วนัดกันว่า 5 โมงเจอกันเพื่อเตรียมอาหารเย็น 5 โมงครึ่งรับประทาน Dinner กับข้าวที่เอามาจากเมืองไทยมี หมูหยอง ปลาสลิดเค็มทอด น้ำพริกปลาย่าง น้ำพริกกลางดง Hang บ่นว่าน้ำพริกกลางดงเผ็ดมาก จากอาหารคาวต่อด้วยเค้กเวียตนาม เป็นคล้ายๆ ถั่วกวนกับน้ำตาลปั้นเป็นก้อนสี่เหลี่ยมเล็กๆ ห่ออยู่ในกระดาษฟอยด์ มองเผินๆ นึกว่าคนอร์ก้อน ซึ่งเหมือนมากเลย ตอนนี้เจอเพื่อนใหม่ชาวฟิลิปปินส์

กลับมาถึงห้องนั่งเตรียมงานสำหรับแนะนำตัวเองในวันพรุ่งนี้ ข่าวว่าจะต้องสวมชุดประจำชาติด้วยเพื่อถ่ายรูปร่วมกันในการเปิดอบรม เวลา 19.30 น. Reception โทรมาบอกว่า Roomate มาแล้วให้อยู่ในห้องจะพามาที่ห้อง เธอชื่อ Rohana เป็น Head of Technical and Vocational ด้านคหกรรมศาสตร์ ส่วนตัวเธอจบการศึกษาด้านพัฒนาการเด็ก ท่าทางใจดี น่ารัก เรียบร้อย เธอคงหิวมา ถามฉันว่าสามารถออกไปหาซื้อข้าวกินนอกที่พักได้หรือไม่ ฉัยเลยอาสาพาเธอและเพื่อนชื่อ Sharipah ออกไปหาซื้ออาหารโดยชวน Phanh ไปด้วยซึ่งเขาก็ไม่ปฏิเสธ แหม...หนุ่มลาวนี่น่ารักจริงๆ ปรากฏว่า Phanh พาเราเดินไป Night Market หรือเรียกว่า “Wet Market”

โอโฮเป็นอะไรที่น่าตื่นตาตื่นใจมากเพราะอาหารบรูไนเต็มไปหมด นัยดูคร่าวๆ น่าจะหลายสิบร้าน Rohana และเพื่อนเลือกซื้อปลาย่าง ไก่ทอด นมสด น้ำ และอื่นๆ อีก กลับมาถึงที่พัก ฉันและ Phanh พาเธอและเพื่อนไปที่ห้องครัว ส่งเธอตรงนั้นเพื่อรับประทานอาหาร มาถึงห้องพักเลยไปถึงห้อง Ben รีดชุดสำหรับวันพรุ่งนี้ แล้วกลับห้องเตรียมงานต่อจนถึง 4 ทุ่ม จึงเข้านอน