เรื่องเล่าจากบ้านแม่ตาด :
วันวาน...ของ "อึ่งยืน"
วันก่อนผมเปิดอัลบั้มภาพเก่าๆ ของตนเองดู เห็นรูปแล้วก็แอบยิ้มอยู่ในใจลึกๆ และมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
วันนั้นกับวันนี้....ช่างแตกต่างกันลิบลับเหลือเกิน
วันนั้น...ผมเป็นชายหนุ่มเอวบาง รูปร่างสะโอดสะอง
แต่วันนี้...ผมกลายเป็น "อึ่งยืน" ที่คอสั้นและเอวหาย
อนิจจา อนิจจัง สังขารไม่เที่ยงจริงๆ เลย 555
ภาพถ่ายสมัยที่ยังเป็นหนุ่มโสด
ถ่ายกับลูกศิษย์สาว
ลูกศิษย์สาวพาไปนั่งดูรถไฟฟ้า BTS
จากอาจารย์กับลูกศิษย์ ในที่สุดก็กลายเป็นแฟนกัน เลยฉลองกันหน่อย 555
ในอดีตเคยเป็นหนุ่มออฟฟิซ ใส่สูทและผูกเนคไททำงานมาก่อน
ดูภาพเก่า ๆ แล้วเล่าความหลัง...ช่างมีความสุขนะคะ...จะสุขอีกเท่าต้องอยู่ด้วยกันอย่างยืนยาว...ยินดีด้วยค่ะ...
...มีความสุข กับเรื่องราวที่ดีๆ ความประทับใจที่งดงามในอดีตนะคะ
สวัสดีครับ คุณบุษยมาศ
หากภาพนั้นเป็นเป็นภาพแห่งความสุข ดูเมื่อไหร่ก็มีความสุขเสมอนะครับ
ตอนนี้ผ่านมาแล้ว 12 ปี และจะยังคงมีความสุขต่อไปอย่างนี้อีกนานแสนนานนะครับ 555
สวัสดีครับ คุณมะเดื่อ
สวัสดีครับ อาจารย์ ดร. พจนา แย้มนัยนา
ขอบคุณอาจารย์มากๆ เลยครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาร่วมให้กำลังใจอย่างสม่ำเสมอ
-สวัสดีครับท่านอักขณิช
-แอบหวาน...วันวัน..ยังหวานอยู่นะครับ..
-เห็นภาพนี้แล้ว...ชอบ ๆ ๆ ๆ
-กดไลด์...ให้หมดใจ..ฮ่า ๆ ๆ