วันวาน...ของ "อึ่งยืน"


รื่องเล่าจากบ้านแม่ตาด  :

 

วันวาน...ของ "อึ่งยืน"

 

         

 

 

          วันก่อนผมเปิดอัลบั้มภาพเก่าๆ ของตนเองดู เห็นรูปแล้วก็แอบยิ้มอยู่ในใจลึกๆ และมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

          วันนั้นกับวันนี้....ช่างแตกต่างกันลิบลับเหลือเกิน

          วันนั้น...ผมเป็นชายหนุ่มเอวบาง รูปร่างสะโอดสะอง

          แต่วันนี้...ผมกลายเป็น "อึ่งยืน" ที่คอสั้นและเอวหาย

          อนิจจา อนิจจัง  สังขารไม่เที่ยงจริงๆ เลย   555

 

 

 

 

 

 

 

 

ภาพถ่ายสมัยที่ยังเป็นหนุ่มโสด

 

 

ถ่ายกับลูกศิษย์สาว 

 

ลูกศิษย์สาวพาไปนั่งดูรถไฟฟ้า BTS 

 

จากอาจารย์กับลูกศิษย์ ในที่สุดก็กลายเป็นแฟนกัน  เลยฉลองกันหน่อย  555

 

ในอดีตเคยเป็นหนุ่มออฟฟิซ ใส่สูทและผูกเนคไททำงานมาก่อน

 

 

 

หมายเลขบันทึก: 563592เขียนเมื่อ 10 มีนาคม 2014 21:35 น. ()แก้ไขเมื่อ 10 มีนาคม 2014 21:35 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (7)

ดูภาพเก่า ๆ แล้วเล่าความหลัง...ช่างมีความสุขนะคะ...จะสุขอีกเท่าต้องอยู่ด้วยกันอย่างยืนยาว...ยินดีด้วยค่ะ...

สังขาร...ผันตามเวลาอ่ะนะ

...มีความสุข กับเรื่องราวที่ดีๆ ความประทับใจที่งดงามในอดีตนะคะ

สวัสดีครับ คุณบุษยมาศ

หากภาพนั้นเป็นเป็นภาพแห่งความสุข ดูเมื่อไหร่ก็มีความสุขเสมอนะครับ

ตอนนี้ผ่านมาแล้ว 12 ปี และจะยังคงมีความสุขต่อไปอย่างนี้อีกนานแสนนานนะครับ 555

สวัสดีครับ คุณมะเดื่อ

เวลามี "เที่ยง" แต่สังขารไม่มีเที่ยงเลยนะครับ 555

สวัสดีครับ อาจารย์ ดร. พจนา แย้มนัยนา


ขอบคุณอาจารย์มากๆ เลยครับ ที่กรุณาแวะเข้ามาร่วมให้กำลังใจอย่างสม่ำเสมอ

-สวัสดีครับท่านอักขณิช

-แอบหวาน...วันวัน..ยังหวานอยู่นะครับ..

-เห็นภาพนี้แล้ว...ชอบ ๆ ๆ ๆ

-กดไลด์...ให้หมดใจ..ฮ่า ๆ ๆ

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท