๔๑๒. โลกของการแข่งขันสูง
สมัยก่อนเมื่อเกือบ ๓๐ ปี ก็มีผู้ใหญ่เคยบอกฉันว่า...
ยุคนี้มีการแข่งขันค่อนข้างสูง...ฉันไม่ทราบหรอกว่า...
มันคืออะไร? เพราะสมัยก่อนฉันสอบบรรจุเข้ารับราชการ
ของสำนักงาน ก.พ. จากคนเป็นแสน ๆ ฉันติดอันดับเป็น
คนที่ ๒๑ ของประเทศในยุคนั้น...ฉันก็ถือว่าโก้แล้ว...
โดยวัดจากการทำข้อสอบได้ ณ ครั้งนั้น...ฉันไม่ค่อยเข้าใจ
ว่าแข่งขันอย่างไร? คิดแต่ว่ามีการสอบแข่งกัน ใครได้ก็ถือว่า
"เก่ง" ทำข้อสอบได้ และได้รับการบรรจุแต่งตั้ง...
เมื่อฉันได้เข้ามาอยู่ฝ่ายบุคคล...ทำให้ฉันเห็นถึง
"การแข่งขัน" ณ ปัจจุบัน สูงมาก ๆ...ฉันขอใช้คำ ๆ นี้
เพราะว่า เรื่องการรับสมัครคนเข้าทำงาน...ผ่านมือฉันไป
ไม่รู้เท่าไร...การวัดในตอนแรกเป็นการวัดเพียงเบื้องต้น
ของคน ๆ นั้นเท่านั้น...การวัดภายในจิตใจหรือพฤติกรรม
นี่เป็นเรื่องยากมาก ๆ...เพราะตอนสอบบรรจุเข้ามาพฤติกรรม
ต่าง ๆ ยังไม่ได้แสดงออก...ตอนแรก ๆ ก็บอก ก็พูดว่า...
ช่วยทำงาน ช่วยพัฒนามหาวิทยาลัย...
ทำไป - ทำมา ไหงกลายเป็นเข้ามาแข่งกับข้าราชการ
อย่างพวกฉันไปล่ะ...มีภาษาเรียกของคนรุ่นก่อนเรียกว่า...
"กระดูกคนละเบอร์"...ทำให้ฉันนึก "ขำ" ๆ กับกิริยาอาการ
ของเด็กรุ่นใหม่ ๆ ที่พวกฉันเป็นคนบรรจุเข้ามาทำงานแท้ ๆ
แต่กลับเสนอข้อคิดเห็น ข้อเสนอแนะในที่ประชุมสภาคณาจารย์
ว่าให้ทบทวนการทำงานของข้าราชการ...ฉันไม่รู้ว่า ว่าใคร
แต่ในเมื่อฉันเป็นข้าราชการ มันย่อมถูกกระทบไปด้วย...
ก็อยากขออนุญาตใช้คำของคนรุ่นก่อนที่ว่า "กระดูกคนละเบอร์"
เหมือนกัน...
เข้าใจบ้างหรือไม่ว่า...ข้าราชการกว่าที่เขาจะมายืนอยู่
ณ จุด ๆ ที่คิดว่าสูงสำหรับพวกเขาแล้ว...เขาต้องมีการวัด
การประเมิน การประพฤติตัว มีประสบการณ์ในการทำงาน
การสั่งสมความรู้ ความสามารถในการแก้ไขปัญหา การตัดสินใจ
มากมายเพียงไหน...โดยเฉพาะระยะเวลาในการสั่งสมมา...
กับเพียงแค่คนรุ่นใหม่ที่เข้ามา...แค่เพียงคิดว่า "จบปริญญาโท"
รู้เรื่อง IT อย่านึกว่า "เก่ง" เฉพาะตน...การที่จะเป็นผู้บริหาร
ได้นั้น...มีอะไรที่เด็กรุ่นใหม่ยังต้องสะสม...นั่นคือ...ความรู้
ความสามารถ การตัดสินใจ การแก้ไขปัญหา การมีวิสัยทัศน์
การวางแผนกลยุทธ์ภาครัฐ การนำการปรับเปลี่ยน ฯลฯ รวมถึงบารมี
เฉพาะตนสำหรับผู้ที่จะเป็นในตำแหน่งนี้...
เขียนเพื่ออยากจะบอกว่า...คำว่า "รอ" ๆ ให้คุณสมบัติถึง
ครบตามประกาศ ก.พ.อ. แล้วค่อยขึ้นมา อย่าเพิ่งรีบผลีผลามขึ้น
ไม่งั้นล่วงจากเก้าอี้ได้อย่างง่าย ๆ การที่จะขึ้นมานั่งในตำแหน่งนี้
เขามีระยะเวลาเป็นตัวการันตี...อดทนรอ อีกหน่อยสิน่า!!!
เพราะข้าราชการอย่างพวกฉันก็ไม่ได้อยู่ค้ำฟ้าหรอก...อีกไม่ถึง ๑๐ ปี
ก็เกษียณแล้ว...รุ่นฉัน ๆ ยังรอได้เลย รอให้คุณสมบัติครบ ภาครัฐ
จึงบรรจุให้เป็นผู้บริหารโดยผ่านกระบวนการทดสอบ...หรือว่า
เด็กรุ่นใหม่ ๆ ไม่รู้จักคำว่า "รอ" + "อดทน"เป็นคิดแต่อยากได้ อยากเป็น
อย่างเดียวหรือไง...(คิดแบบนี้เขาเรียกว่า "เข้าข้างตัวเอง" มากกว่า
หัดให้คนอื่นเขาดูตัวเองบ้าง)...โลกยุคนี้ช่างเป็นการแข่งขันสูงเสียจริง ๆ...
เขียนบันทึกนี้ ณ ยามที่อยากบอกอะไรบางอย่างกับพนักงานมหาวิทยาลัยสายสนับสนุน
ของมหาวิทยาลัย
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๐ มีนาคม ๒๕๕๗
ความเห็น (1)
ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจค่ะ