ผู้บริหาร..กับงานอาสา..แก้ปัญหา

แต่ก็มีไม่น้อย..เมื่อเป็นผู้บริหารโรงเรียนแล้ว มีโอกาสศึกษาต่อจนจบปริญญาเอก จากนั้นก็ไม่อยากบริหารใครทั้งนั้น ไม่อยากอยู่โรงเรียน ไปเป็นคณะทำงาน โน่น นี่ นั่น ไปเป็นคณะกรรมการ เป็นวิทยากร เป็นที่ปรึกษา ติดตามเจ้านาย ทำตัวเป็นผู้ทรงคุณวุฒิ หาทางกลับโรงเรียนไม่เจอ ปล่อยให้ครูบริหารกันไปตามยถากรรม..อันนี้ก็มีไม่น้อย

เมื่อวานผมเข้าประชุมผู้บริหารสถานศึกษา ครั้งที่ ๒/๒๕๕๗ โดยมีผู้อำนวยการเขตพื้นที่การศึกษาเป็นประธาน มีคำพูดที่ให้ข้อคิดอยู่ ๒ ประโยค ที่น่าสนใจมาก..ซึ่งท่านประธานในที่ประชุมบอกว่า เป็นคำพูดของท่าน เลขาฯสพฐ.มอบให้ ผอ.เขตนำไปแจ้งแก่ผู้บริหารโรงเรียน

คำพูดที่ว่านั้น ได้แก่..ผู้บริหาร..อาสามาแก้ปัญหา ไม่ใช่หนีปัญหา..กับเป็นผู้บริหาร ไม่ใช่เป็นนักวิชาการ จุดประสงค์ของผู้พูด ก็คงหวังให้ผู้บริหารวางตัวให้ถูกและรู้หน้าที่มีความรับผิดชอบ

เป็นคำพูดที่ถูกต้องที่สุด..เพราะทุกคนก็เลือกทางเดินกันเอง สอบคัดเลือกกันเข้ามา ก็รู้อยู่แล้วว่าหนทางข้างหน้า ต้องไปบริหารคนและบริหารงาน ไม่สามารถคาดเดาว่าจะเกิดอะไรขึ้น แน่นอน..อาจมีคนส่วนหนึ่ง เจอปัญหาก็ท้อถอย ไม่อยากคิดไม่อยากแก้ ปล่อยให้เป็นภาระของครู ลอยตัวเหนือปัญหา..

ในภาพรวม ณ วันนี้ โรงเรียนใหญ่ ครูเยอะ มักจะมีปัญหาน้อย เพราะช่วยกันทำงาน และปัญหาจะถูกมองว่ากองอยู่ในโรงเรียนเล็ก เพราะมีความจำกัด ขาดโอกาสและขาดแคลนอยู่เสมอ

โดยส่วนตัว ผมคิดว่า..เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ปัจจุบัน จะน้อยลง ถ้าอยู่นานและเข้าใจในปัญหา จะหาวิธีแก้ในรูปแบบต่างๆ จนลงตัว ไม่กลัวว่าปัญหาจะมาในรูปแบบใด รับได้หมด ปัญหาใหญ่จะเล็กลง ปัญหามาก ก็จะเบาบาง ถ้าไม่หนีและรักที่จะเรียนรู้ ปัญหาจะเป็นครูและเป็นแบบฝึกที่ดีมาก

ผมเองโชคดีที่สิบปีที่ผ่านมา อยู่โรงเรียนเล็กตลอด เมื่อไม่ต้องการย้ายไปใหญ่ที่ไหน ก็จึงไม่ได้สบายกับเขาเสียที แต่ใช่ว่าจะทุกข์โศกกับงาน ก็คิดว่า ได้ทำหน้าที่อาสาแล้วล่ะ..นึกย้อนไปวันนั้น วันที่สอบเข้ามา อยากสอบได้และอยากเป็นผู้บริหาร เวลาเหนื่อยนัก จึงไม่กล้าบ่นให้ครูฟัง กลับไประบายที่บ้าน เพราะเขาเข้าใจเรา ได้พูดพอให้ผ่อนคลาย ความรู้สึกที่ได้อาสามาทำงานการศึกษาแล้ว มันต้องอดทนตลอดแนวเหมือนกัน

ในส่วนของคำพุดที่ว่า...เป็นผู้บริหารนะ ไม่ใช่นักวิชาการ..อันนี้ต้องตีความหรือเปล่า เพราะความเป็นผู้บริหารจะต้องเป็นนักวิชาการอยู่ในตัวเองอยู่แล้ว คือ หมั่นศึกษาหาความรู้ รู้จักการจัดการความรู้ ฟัง พูด อ่าน เขียน สื่อสารกับคนอื่นได้

เดี๋ยวจะยาวไป กลับเข้ามาสู่ความเป็นจริง กับหน้าที่ที่ง่ายๆ และพยายามทำให้งดงาม ในหลายๆแง่มุม ที่เป็นได้ทั้งผู้บริหาร ครูและเพื่อนร่วมงาน ด้วยการถอดสูทออกไป แล้วตรงไปหานักเรียนชั้น ป.๖ ผสมน้ำนมจืด ที่หมดอายุกับกากน้ำตาลและหัวเชื้ออีเอ็มลงในขวดพลาสติก ด้วยความตั้งใจจะให้เป็นฮอร์โมนนม สำหรับเร่งดอก

ผมเรียนรู้จากคำบอกเล่าของ ผอ.อัญชัญ(อุ้ย) ที่เราแลกเปลี่ยนเรียนรู้ด้านเกษตรอินทรีย์...อันนี้..ผมคิดว่า ผมเองก็เป็นนักวิชาการนะ แต่ทำงานในโรงเรียน..สุขใจและไม่เห็นว่าจะไร้เกียรติ..ตรงไหน

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๗

เขียนใน GotoKnow โดย ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
ใน บ้านหนองผือ...สถานศึกษาพอเพียง

คำสำคัญ (Tags): #เรื่องเล่าเร้าพลัง#อาสาบริหาร#ปัญหามีไว้แก้#โรงเรียนเล็ก

หมายเลขบันทึก: 562834เขียนเมื่อ 27 กุมภาพันธ์ 2014 21:42 น. ()แก้ไขเมื่อ 27 กุมภาพันธ์ 2014 23:47 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน