ใบปริญญาบัตรยังไม่มีค่า เท่ากับความสุขของแม่
ณ.ตอนนี้ความรู้สึกของผม มันเริ่มรู้สึกตื่นเต้น จะเฝ้ารอวันเวลาอีก 1 ปีเท่านั้น
จากเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งที่มาเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ไม่รู้จักใครเลย จะสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรี
แล้วนำสิ่งที่มีค่ามากที่สุดไปให้พ่อแม่ คือ "ใบปริญญาบัตร"
ที่มารูปภาพ : http://www.siamrath.co.th/web/?q=category/channel/scoopeducation&page=1
เท่าที่ผมจำความได้ ตั้งแต่ที่ผมมาเรียนที่เชียงใหม่ ไม่มีวันไหนที่ผมมีความสุข เพราะอะไรรู้ไม เพราะเวลาแต่ละวันที่ผ่านไป
ผมคิดถึงแต่คนคนหนึ่งที่เป็นแม่ เวลากินเวลานอน ผมไม่รู้ว่าท่านจะเป็นไงบ้าง .. ใช่ว่ามีโทรศัพท์โทรหากันก็รู้ว่าทำไร
แต่ถูกว่ามีโทรศัพท์ แต่การคุยกันผ่านทางโทรศัพท์มันไม่เหมือนการได้อยู่ร่วมกัน เราไมได้สัมผัสเหตุการณ์อะไรร่วมกัน
จึงไม่รู้ว่าบางครั้งที่เราคุยโทรศัพท์กับแม่ แม่อาจจะโกหกเราอยู่ก็ได้ แม่อาจจะไม่สบายใจอยู่ก็ได้ ..
เพราะแบบนี้แหละ ผมถึงไม่มีความสุข T^T
ทุกวันนี้ผม ทำอะไรไม่ได้ นอกจากการตั้งใจเรียน และเป็นคนดีของท่าน
ผมคิดว่า.. การที่เราทำอะไรสักอย่างเพื่อคนอื่นถึงแม้มันจะเหนื่อย แต่มันก็มีความสุขเมื่อเห็นผู้รับได้รับและมีความสุขกับมัน
เหตุผลเหล่านี้จึงทำให้ผมคิดว่า ทุกอย่างมันอยู่ที่ผม ถ้าผมทำตัวดีตั้งใจเรียน เรียนให้จบเร็ว ๆ
พ่อแม่ก็จะมีความสุข และหายเหนื่อย
และครั้งหนึ่งแม่เคยบอกกับผมว่า ถ้าลูกจบ "แม่จะออกจากที่ทำงานแล้ว มาอยู่กับลูก แม่เหนื่อยจากการทำงานมามาก"
ผมได้ยินคำนี้ถึงกับเน้นอก ถือว่าเป็นคำที่พูดกันแบบเป็นอกแม่ลูกเลยที่เดียว แม่อาจจะบอกผมถึงความรู้สึกเหนื่อยจริง ๆ ก็ได้
ในใจผมคิดว่าใช่ ผมจะต้องตั้งใจเรียนในจบ เรียนให้จบอย่างมีประสิทธิ์ภาพ และทำงานอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข
ไม่ว่าจะเป็นอาชีพไหนก็ตาม
ณ.ตอนนี้ ผมคิดเพียงแค่ว่าผมต้องตั้งใจเรียน และทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ผมเหลือเวลาอีก 1 ปี เท่านั้น ที่จะสำเร็จการศึกษาแล้ว
อีก 1 ปีเทานั้นวันที่ผมรอคอย กำลังจะมาถึง T^T
..
ไม่ใช่วันที่ผมรับปริญญาบัตร
แต่เป็นวันที่ผมจะเห็นแม่จะได้ลาออกจากที่ทำงานมากกว่า ... ผมรู้สึกดีใจมาก
และ ณ.ตอนนี้ผมก็มีเงินเก็บสักก้อน และจะเก็บให้มากกว่านี้ เพื่อเปิดร้านขายของเล็กให้แม่ขายอยู่บ้านไป ทำงานเล็ก ๆ น้อยไป
ผมไม่คิดนะว่าผมจะได้เป็นครูหรือไม ผมคิดเพียงแค่ว่า เมื่อผมจบออกมา คนอยากผมทำงานอะไรก็ได้ ที่ทำแล้วให้ได้เงิน
ผมทำหมดเพราะผมมีจุดประสงค์ที่ว่า อยากให้แม่สบาย ...
ขนาดแม่ แม่ยังทนทำงานที่แม่ไม่รัก และไม่ชอบ เพื่อส่งเสียให้ผมเรียนจบปริญญาตรีขนาดนี้ได้
เราก็ต้องทำงานอะไรก็ต้องได้ใชไหม ..
แต่ถ้าเมื่อมีโอกาสได้งานตามที่ผมฝันไว้ ผมก็จะทำตามฝัน เพื่อความสุขของตัวเอง และความสุขของพ่อแม่ ..
ความเห็น (6)
วุฒิการศึกษา เป็นการบอกถึงใบประกอบวิชาชีพ...สำหรับปริญญาชีวิต มนุษย์ทุกคนต้องดิ้นรนเสาะหาด้วยตัวเอง...งานใดก็ได้ที่สามารถเลี้ยงชีพของเราได้ แล้วไม่ทำให้เราเกิดทุกข์และนำความเดือดร้อนต่อตนเองและผู้อื่น...ทำมาหากินด้วยความสุจริต นี่คือ การดำรงชีพอย่างแท้จริง...ป้าเชื่อว่า...คนดี ๆ อย่างหนู ไม่นานก็ได้งานที่ดีค่ะ...ขอให้เป็นคนดี องค์กรไหน ๆ ก็ต้องการคนดี ๆ ไปทำงานด้วย...ป้าเป็นกำลังใจให้ค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณพงศ์พันธ์ ปัญญาแก้ว
ฉันเชื่อว่าคุณต้องทำได้แน่ คุณจะสามารถนำใบปริญญาบัตร ไปให้คุณแม่ได้แน่นอน สู้ๆ ค่ะ
ขอบคุณมากน่ะค่ะ
ชื่นชม และเป็นกำลังใจนะคะ
