ความหวังที่บ้านรออยู่.....
เวลามันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน ผ่านมาไม่นานผมก็จะจบปี 4 แล้ว ยังจำวันแรกๆ ที่เดินทางจากอำเภอแม่สอด นั่งรถทัวร์ขึ้นมาจังหวัดเชียงใหม่ เพื่อมารายงานตัวเรียนที่มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ วันนั้นเป็นวันที่กล้าๆกลัว แบบว่าเด็กบ้านนอกติดชายแดนไทย-พม่า ไม่เคยเข้ามาอยู่ในเมือง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจะอยู่จะกินยากไหม
การที่เคยอยู่บ้านไม่ค่อยได้ออกต่างจังหวัด การย้ายมาอยู่ต่างที่ คนเดียวและหาเวลากลับบ้านได้ยาก จึงทำให้คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อคิดถึงแม่ ก่อนนอนแต่ละคืนต้องเฝ้านับเวลาถอยหลังรอวันกลับบ้าน จนบางครั้งคิดอยากจะลาออกกลับไปเรียนที่ไกล้ๆ บ้านแล้ว
แต่เมื่อผมคิดอีกด้านหนึ่งของการมาเรียนต่างจังหวัดคือความหวังของพ่อและแม่ที่ส่งผมามาเรียน ผมจำวันที่ผมเดินเข้าไปบอกกับพ่อแม่ว่า "ได้เรียนที่เรียนแล้ว ได้เรียนครู ที่ราชภัฏเชียงใหม่ด้วย" พ่อแม่ยิ้ม ดีใจที่ลูกชายได้เรียนครู จบมาก็จะได้ทำงานเป็นครูสอนนักเรียนด้วย ถ้าตอนนั้นคิดจะลาออกกลับไปเรียนที่บ้านเพราะว่าคิดถึงบ้าน พ่อแม่คงจะผิดหวังกับผมไม่น้อยเลยทีเดียว พ่อเคยพูดให้ผมฟังว่า "ตั้งใจเรียนให้จบ จะใช้เงินเยอะแค่ไหน ลำบากแค่ไหน พ่อก็จะหามาให้ ขอให้เรียนให้จบ ก็พอ" คำคำนี้ผมยังจำได้และเขียนติดกระดาษเก็บสอดไว้ข้างหลังกรอบรูปของพ่อที่เก็บไว้บนหัวเตียงจนถึงทุกวันนี้
และเวลาก็ผ่านมา ปี 2 ,ปี 3 ผ่านมาโดยเรื่อยๆ ปรับตัวได้แล้วทุกอย่างเริ่มลงตัว จนตอนนี้อีกแค่ 3 อาทิตย์ผมก็จะจบปี 4 ของการเรียนมหาลัยแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างผ่านมาเร็ว ความตั้งใจที่หวังไว้ในตอนแรกเดินทางมา 80 % แล้ว และอีก 20% ที่เหลือต่อจากนี้ผมก็จะตั้งใจทำ ให้ดีที่สุดให้ครบ 100% อย่างสมบุรณ์แบบให้ได้ นำใบปริญญานำกลับไปไว้ที่บ้าน เป็นใบที่สองของบ้าน และก็จะประกอบอาชีพครูอย่างที่พอกับแม่หวังไว้แล้ว
ความลำบากของพ่อแม่ที่ทำงาน เพื่อจะให้ลูกเรียนจบ มีหน้ามีตาในสังคมไม่ให้อายใคร เมื่อคิดถึงพ่อแม่ผม ภาพแรกที่เข้ามาคือ พ่อกับแม่ใส่ชุดเก่าขาด เสื้อแถบปุ๋ยทำงานอยู่กลางท้องนา ไม่เคยมีภาพท่านตอนใส่ชุดสวยๆ เลย อีกแค่ ปีกว่าๆ ผมจะไม่ให้ท่านต้องลพบากแบบนี้อีกแล้ว ท่านทำงานส่งเงินให้ผมใช้มากแล้ว ผมจะเป็นทำงานหาเงินส่งให้ท่านใช้บ้าง.....
พ่อแแม่คือแรงบันดาลใจที่ดีที่สุด สำหรับผม ไม่ว่าจะท้อ จะเหนื่อยเรื่องไหนก็ตามเมื่อคิดถึงท่าน ถึงแม้ผมจะไม่กล้าคุยกับท่านทุกเรื่อง แต่ทุกครั้งที่ คิดถึงความหวัง คิดถึงใบหน้าเวลาท่านยิ้ม ได้โทรคุย ได้ยินเสียง ผมก็จะมีกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของผมเลย...
#ตอนนี้อีกไม่ไกลก็จะวิ่งถึงเส้นชัยแล้ว ผมจะไม่หมดแรง จะไม่ล้มก่อน เพื่อเอารางวัลไปให้พ่อกับแม่ให้ได้#
