ครู...ผู้เป็นเสมือนแม่คนที่สอง
เรื่องราวหนึ่งเกี่ยวกับครูของผมเกิดขึ้นเมื่อสมัยผมเรียน ป.1 เป็นความทรงจำที่ยาวนานและเลือนลางมาก ๆ ถึงอย่างนั้น ความรู้สึกที่อบอุ่น มีความสุข ก็ยังคงชัดเจนอยู่เสมอ ราวกับเรื่องพึ่งผ่านไปเมื่อวานนี้เอง
ผมเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1/1 โรงเรียนสันทรายหลวง พฤติกรรมก็เหมือนเด็กผู้ชายโดยทั่วไป ชอบเล่นซน มีเรื่องทะเลาะวิวาทบ่อย ๆ แต่สิ่งที่ผมแตกต่างจากเพื่อนคนอื่น ๆ คือสภาพร่างกายที่ไม่ค่อยสมบูรณ์นัก ผมเป็นโรคหอบหืดตั้งแต่ยังเล็ก ๆ ด้วยเหตุนี้ทำให้ผมทำอะไรหนัก ๆ มักไม่ค่อยได้
ครูประจำชั้นวัยกลางคนของผม มักจะต้องคอยหอบหิ้วไปโรงพยาบาลบทุกครั้งที่อาการกำเริบ ครั้งหนึ่ง ผมชกต่อยกำับเพื่อนจนถึงขั้นได้เลือด ก็ได้คุณครูท่านนี้แหละคอยดูแลอยู่ตลอด
คุณครูชื่อ ครูระรวย (ผมจำนามสกุลท่่านไม่ได้ ต้องขอภัยด้วยครับ) เธอเป็นผู้หญิงรูปร่างผอมสูง ผมสั้นซอบประบ่า ชอบเรียกตัวเองว่า แม่ แทนคำว่า ครู และยิ่งกว่านั้น เธอทำให้ผมรู้สึกว่า เธอคือแม่อย่างแท้จริง
วันไหนที่ผมไปเรียนแล้วไม่ได้เงินประจำวันมา คุณครูจะออกเงินค่าอาหารกลางวันให้เสมอ (ทุกวันนี้ยังไม่มีโอกาสได้ใช้คืนเลย) เมื่อหอบหืดขึ้น คุณครูจะต้องซื้อยาดมครั้งละแท่งให้กับผมอยู่ตลอด ซึ่งหลังจากที่หอบลงแล้ว ผมก็ไม่ได้เคยเก็บไว้เลย (เป็นเด็กไม่ดีจริง ๆ) ในช่วงเวลาที่ผมได้มีโอกาสอยู่กับคุณครูผมไม่เคยจะรู้สึกอะไรมากไปจากที่เด็กคนอื่นรู้สึกเลย เพียงแต่รู้สึกว่า ที่บ้านและที่โรงเรียนไม่เห็นจะมีอะไรที่แตกต่างกันเลย อาจเพราะ เหมือนว่ามีแม่รอเราอยู่ที่โรงเรียนอีกคนก็ได้
จนในวันที่ผมต้องเลื่อนชั้น ตามธรรมเนียมของโรงเรียนคือมักไม่ให้คุณครูเลื่อนขึ้นตามนักเรียน ผมจึงจำเป็นต้องจากคุณครู เป็นความรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะสูญเสียบางอย่างไปอย่างฉับพลัน ด้วยความเป็นเด็ก ทุกครั้งที่ไปโรงเรียนผมจะแอบไปเรียนในห้องของ ป.1 เสมอ เหมือนกับว่ายังไม่พร้อมจะเลื่อนชั้น
ผมชอบตอนคุณครูยิ้มมาก ดูแล้วอบอุ่น ทำให้รู้สึกว่า ไม่จำเป็นต้องเรียนอีกต่อไป มาเพื่อเล่นและมีความสุขไป ทั้ง ๆ ที่ความจริงตรงกันข้ามกับความคิดในตอนนั้นอย่างสิ้นเชิง
ทุกวันนี้คุณครูจากผมไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ แต่ผมก็ยังคิดถึงคุณครูทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ตนเองได้สอนเด็ก ๆ ตอนทีต้องพบเจออาจารย์แบบที่เราไม่อยากเจอ ภาพของครูจะเตือนใจให้เราพยายามจะเอาชนะทุกปัญหาให้ได้ ป.1 คือชั้นแรกเริ่มที่จะตัดสินว่า เราอยากจะเรียนหนังสือบ้างไหม ถ้าเริ่มต้นได้สนุก มีความสุข นั่นหมายความว่า เราสามารถเดินบนทางการศึกษาได้อย่างไม่มีปัญหาจริง ๆ
ผมจึงกล้าบอกได้ว่า ที่ผมเป็นผมอย่างในปัจจุบันนี้ ส่วนสำคัญมาจากคุณครูระรวยนั่นเอง ครูผู้เป็นเสมือนแม่คนที่สองของผมเลยก็ว่าได้ครับ...
ความเห็น (2)
สวัสดีครับ คุณ ศุภลักษณ์ ไชโย
เป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจมากเลยครับ
ขอบคุณมากครับ