บันทึกของฉัน
ชีวิตมีไว้ใช้ ไม่ได้มีไว้เก็บ เอาความจำเจทิ้้งไป แล้วก้าวไปสู่แห่งการ 
ผจญภัย อันเต็มไปด้วยความสนุกและท้าทาย
การเดินทางคือการนำตัวเองออกจากสถานที่หรือสังคมเดิมๆเพื่อเป็นการออกไปพบเจอสิ่งใหม่ที่ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในตนเองไม่ว่าจะด้านดีหรือร้าย ผู้คนมากมายต่างหลงไหลในการเดินทางเพราะพวกเขาไม่จำเป็นที่จะต้องไปยุ่งเกี่ยวสิ่งใดเพียงเดินทางเข้ามาเพื่อเก็บเกี่ยวสิ่งใหม่ๆรอบกายและเดินจากไปยังสถานที่แห่งใหม่อีกครั้ง
การเดินทางเป็นหนึ่งในกิจกรรมเพื่อความผ่อนคลายของมวลมนุษย์ หากไม่มีสิ่งนี้พวกเขาอาจจมอยู่กับสิ่งที่มีความเสถียรภาพที่มากเกินไปหรืออีกนัยหนึ่งคือความจำเจ การทำสิ่งเดิมซ้ำกันทุกๆวันโดยไม่มีทางที่จะหลีกเลี่ยงอาจทำให้เกิดโรคต่างๆตามมาได้เช่นโรคเครียดเป็นต้น แต่การเดินทางนี้ก็เป็นสิ่งเสพติดอย่างหนึ่ง ซึ่งหากห่างหายไปนานๆเข้าอาจทำให้อาการแย่ลงกว่าเดิม และในที่นี้จะพูดถึงกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่เสพติดการเดินทางและการแสวงหาสถานที่ใหม่ๆเพื่อเติมเต็มความต้องการของตนเองหรือที่พวกเขาเรียกตัวเองว่า “นักผจญภัย”
การใช้ชีวิตบนความเสี่ยงไม่ต้องลองก็รู้ได้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไร้สาระสำหรับคนส่วนมาก แต่ถ้าเป็นคนกลุ่มนี้พวกเขาพร้อมที่จะเดินไปตามเส้นทางนั้นทันที เหตุผลของพวกอาจจะเกิดจากการเลี้ยงดูในวัยเด็ก อุปนิสัยส่วนตัว การเบื่อหน่ายความเรียบง่ายของชีวิต หรือ ความต้องการที่จะหนีความจริงบางสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง ยังไงก็ตามอาชีพนักผจญภัยเป็นสิ่งที่ฟังดูใหม่และน่าสนใจสำหรับคนที่ไม่เคยลอง แต่ในความหมายของมันก็ไม่ต่างอะไรกับการท้าทายกับความผิดพลาดที่เรียกว่าความตาย ความผิดพลาดนั้นสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา สิ่งที่เลวร้ายที่สุดอาจะเป็นแค่ความตายสำหรับพวกเขาผู้เบื่อหน่ายชีวิต ยังไงก็ตามสามารถยืนยันได้เลยว่าจำนวนส่วนใหญ่ของพวกเขาที่เคยได้รับความเจ็บปวดจากความผิดพลาด เมื่อฟื้นตัวกลับมาแล้วก็ยังต้องการที่จะเป็นนักพจญภัยต่อไปเรื่อยๆจนถึงที่สุด
“ทุกชีวิตมีความตายเป็นเบื้องหน้า” พุทธศาสนาได้จำกัดความจากทุกเส้นทางของชีวตไว้แล้ว ไม่ว่าใครจะเป็นมาอย่างไร เด็กหรือผู้ใหญ่ย่อมเดินไปหาความตายในท้ายที่สุด และในเมื่อชีวิตของคนเราอยู่ได้เพียงประมาณ 29200 วัน เหตุใดเราจึงไม่รีบกอบโกยประสบการณ์ต่างๆบนโลกนี้ไว้ให้มากที่สุดดังเช่นที่นักผจญภัยหลายล้านคนได้นำร่องเอาไว้แล้ว
.jpg)
ทุกคนมีเรี่ยวแรงแต่ก็ก็มีเวลาเหนื่อยและอยากพัก, ชีวิต ก็คือการผจญภัย คือ การเรียนรู้ในสิ่งที่ไม่รู้ บางครั้งต้องอาศัยความอดทน อดกลั้นบางทีก็ต้องรอคอย… การรอคอยอย่างอดทนมันทดสอบสมรรถภาพทางจิตใจคนได้เป็นอย่างดี, คนเราจะเข้มแข็งได้ก็ต่อเมื่อได้เผชิญกับอุปสรรคแท้จริง ได้เรียนรู้ที่จะแก้ปัญหา ได้เรียนรู้ที่จะหาทางออกของปัญหา แต่สิ่งหนึ่งที่มนุษย์มีอยู่ในตัว-ทุกคนคือ “การเรียนรู้และแสวงหา” เปิดใจยอมรับในสิ่งใหม่ๆ เรียนรู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้ และลองทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำได้… “ฟัง” ในเรื่องที่แม้จะไม่อยากฟัง เพราะนั่นจะทำให้ได้รับรู้เรื่องราวที่ไม่อยากรู้ มันทดสอบความอดทนได้เป็นอย่างดี “คิด” ในเรื่องที่คิดว่าเป็นไปไม่ได้ บางครั้งสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้นั่นแหละ ถ้ามันเกิดขึ้นแล้ว ต้องจัดการกับมันให้ได้ ดังนั้นแล้วต้องรู้จัก “ฟังและคิด” ในสิ่งต่างๆ ที่อาจเกิดขึ้นได้เสมอ…. เข้มแข็งเข้าไว้ และตั้งใจทำในสิ่งที่กำลังทำให้ดีที่สุด
