ความสุขไม่ใช่แค่การรับ

"ขอแค่กล้า"

   

คนส่วนใหญ่ คิดว่าการที่เราจะมีความสุขได้นั้นจะต้องได้มาจากการรับ คนเราจึงมีความคิดแต่รอความสุขจากคนอื่น แล้วถ้าเราทุกคนหวังแต่รอความสุขจากคนอื่น โลกใบนี้ก็จะไม่มีการให้ ไรซึ่งความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ทุกคนก็จะมีแต่ความเห็นแก่ตัว 

หารู้ไม่ ? ว่าความสุขที่แท้จริงที่คนเราจะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขนั้น คือการให้ การ ให้ หรือทาน เป็นศีลข้อหนึ่งในทางพุทธศาสนา หมายถึงการให้แล้วโดยไม่คำนึงถึงมันอีกแล้ว คือให้แล้วให้เลย ถ้าให้ของแก่ผู้อื่นไปแล้วก็ไม่ต้องคำนึงอีกแล้วว่าผู้รับจะเอาของชิ้นนั้น ไปทำอะไร  และเราก็ไม่อยากที่จะเรียกสิ่งของเหล่านั้นกลับคืนมาอีกแล้ว ที่สำคัญคือว่าเราให้โดยไม่มีนัยยะ ใดๆแอบแฝงไว้ การหาความสุขจากการเป็นผู้ให้เป็นการสร้างคุณค่าให้กับตัวเราเองหากเป็นการให้ ที่เหมาะสม คือผู้รับก็ยินดีที่ได้รับ และเราซึ่งเป็นผู้ให้ก็เต็มใจที่จะให้ ผู้รับของจะรู้สึกถึงคุณค่าในชีวิตของตัวเองที่เห็นว่าตัวเองยังมีความสำคัญ ที่จะรับสิ่งของสิ่งนั้น ผู้ให้ก็ยังได้เพิ่มคุณค่าของชีวิตให้กับตัวเองอีกด้วย ความจริงแล้วคนทุกคนบนโลกนี้มีคุณค่าเท่าเทียมกันทุกคน ทุกๆคนควรจะมีโอกาสได้รับทรัพยากรเท่าๆกัน หรือแบ่งปันไปในทั่วทุกสังคม แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงสังคมหาเป็นเช่นนั้นไม่ การหวงแหนหรือกักตุนทรัพยากรยังมีอยู่ การเหลื่อมล้ำถึงโอกาสความเท่าเทียม มีมากน้อยไม่เท่ากัน สิ่งเหล่านี้แหละที่เป็นต้นกำเนิดถึงปัญหาทางสังคมอันดับแรก หากขจัดปัญหาเหล่านี้ออกไปได้แล้วปัญหาอาชญากรรมทางสังคมจะเบาบางลงไปได้มาก โจรผู้หิวโหยจะออกปล้นทำไมเมื่อตัวเองและพ่อแม่ญาติพี่น้องได้อิ่มท้องกัน อยู่แล้ว         

หาก ใครไม่รู้จักกับการให้ ไม่ได้รู้คุณค่าของการให้ ไม่เคยคิดจะให้สิ่งของใดๆแก่ผู้อื่นเมื่อมีโอกาสอยู่ตรงหน้า แล้วคนๆนั้นจะมีโอกาสได้เป็นผู้รับได้อย่างไรกัน แม้เราจะมีทรัพย์สมบัติมากมายถึงขนาดที่ใช้กันข้ามชาติก็ยังไม่หมด แต่เราจะมีความสุขจริงเหรอที่ได้นอนกอดทรัพย์สมบัตินั้นไปจนตาย