บทกวี : น้ำตา
น้ำตา
อย่าไหลออกมาอีกเลยน้ำตา
หวั่นจะท่วมฟ้ากลบแผ่นดิน
เสียงสะอื้นใช่ฟาดฟันให้ดับดิ้น
เพียงจะโบกบินหนีไกลห่างกาย
หวังจะให้อ่อนไหวยอมง้อ
คงไม่ท้อทนทุกข์จำจางหาย
สักวันคงเลือนลางร้างมลาย
ไม่ทอดกายก้มลงตรงเบื้องหน้า
ถึงฝังร่างกลางผืนดินลึก
ปิดผนึกด้วยแกร่งแรงหินผา
เสกกระดูกให้ฟื้นตื่นขึ้นมา
ก็ไม่กล้าจะกลับคำให้กล้ำกลืน
อย่าไหลออกมาอีกเลยน้ำตา
ไม่มีผ้ายื่นซับเสียงสะอื้น
เพราะคนคนนี้ไม่มีวันหวนคืน
หลับไม่ยอมตื่นที่เธอจากพรากไป.
..............
ขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติ์เข้ามาอ่าน
ในค่ำคืนที่มีแต่ความสับสน
21 พฤศจิกายน 2556
พ.แจ่มจำรัส
ขอบคุณภาพประกอบจาก http://www.dreamstime.com/stock-photos-weeping-woman-image23921803
ความเห็น (8)
เตือนกันเถิด
เตือนกันเองเถิดว่า วันนี้ มีสารใดมาปรากฎ สารนั้นมาแจ้งความจริง แม้จะขัดแย้งกับวรรณกรรม หรือพยากรณ์ หรือ มายาคติของกลุ่มชนท่าน แล้วท่านไปลบทำลาย ไปปกปิดหวาดกลัวสารนั้น. 1. ลกหลาน ลูกศิษย์ จะสงสัยการกระทำท่าน 2. ผู้ที่นำสารมา สงสัยในความรู้ท่าน ไปถึงต้นแห่งมิติของความรู้ที่เกี่ยวเนื่องกับสาระแห่งสาร 3. หากเขาแถลงในสาระแห่งสารเอง ไม่ผ่านกระบวนการฝากต่อท้าย เขาจะแถลงล้างมายาคติ ล้างพยากรณ์ท่านทิ้งได้นะ. และยังมีอีกมากที่เสียหาย ไม่ก่อเกิดคุณค่าเลย. เตือนกันนะ ทั้งด็อกเตอร์ ไม่ด็อกเตอร์.
คืน..น้ำตา
เป็นริ้วบนเนินแก้ม แต่งเติมแซมด้วบน้ำตาอุ่น
ย้อนรอยเพียรเปลี่ยนหมุนกรุ่นรอยด้วยรัก นำมา
ภาพน้ำปรอยม่านฝ้า ปราถนาให้มาเยือนได้
แม้อยู่ยังแขวงไหนปล่อยใจให้หวน คืนมา
...จากกันชั่วนิรันดร์...แต่ก็ยังมีความหวังที่จะได้พบกันนะคะ....
"ทุกข์"สภาวะที่น่าลองตรวจสอบ
ทุกข์ อาจจะเป็น สุขที่เราถูกยึดคืน ก็ได้นะ เพราะก่อนทุกข์ ย่อมมีสุขมาเป็นแบบอย่างแล้วนี่นา แล้วสุขใหม่ที่ไม่เคยสัมผัส(ปิติสุข) ก็ควรกตัญญูต่อผู้มอบ มิใช่เนรคุณ ยกสะพานออก(ไม่มีพระเจ้า,พอชาชินหนักเข้า วันนี้ ก็"ไม่เอาเจ้า"ได้แล้วนะ) มาติดตามแง่มุมหนึ่งที่ถูกซ่อนเร้นปกปิดเถิด
ทุกข์ คือ สภาวะที่ต้องตรวจสอบ
ทุกข์ สุข ในวันนี้ มีความจริงที่สามารถเชื่อมโยงให้ชัดได้ด้วยสารจากผู้สร้างทั้งสองสิ่งแล้ว จะมาแทนความเข้าใจเดิมๆโบราณๆไปตามวรรณกรรมที่มีมนุษย์ด้วยกันแต่งให้พี่น่องมนุษย์เสพ จนตกผลึกเป็นมายาคติฝังแน่นในสมอง ว่า กรรม หรือ สิ่งที่ต้องดับ
มันเป็นการอุตริอวดอ้างหรือไม่ที่จะไปดับ ในสิ่ง ที่เรามิได้เป็นผู้สร้าง หรือ ออกกฎในเรื่องนั้น มิไตร่ตรองให้เที่ยงตรงหรือ บางสิ่งอวดอ้าง ปต่บางสิ่งไม่อวดอ้าง หลากหลายมาตรฐาน มันจะเที่ยงตรงหรือ
วรรณกรรมว่า ทุกข์ คือ กรรม และ สิ่งที่มิได้มุ่งดับมาก่อน. ขอให้เราสังเกตุเถิดว่า ถ้าเป็นกรรม แล้ว กรรมนั้นยังตกเป็นวลีที่ใช้เป็นเครื่องมือทำมาหากินแสวงหาความพึงใจ ไปจบที่ความร่ำรวยเครื่องมือชิ้นนี้ จะรับผิดชอบในทุกข์ หรือ สุข เราได้จริงๆหรือ ในเมื่อกรรมยังช่วยตัวเองไม่ได้ ยังอยู่ในสภาวะเป็นทาสสิ่งหนึ่ง เป็นนายสิ่งหนึ่ง อยู่เลย
ทุกข์ อาจสังเกตุอย่างมีสติ มีปัญญา มีสมาธิ ได้ว่า คือ สุขที่ ถูกยึดคืน อย่างหนึ่ง(ในกรณีที่เคยสุขเรื่องในบริบทนั้นมาก่อน เช่นเคยรัก แล้วมาชัง เช่นนี้เป็นต้น) หรือ อีกหนึ่ง(ที่เป็นสุขใหม่ที่ไม่เคยสุข หรือ อาจเรียก ปิติสุข ก็ได้) คือ การมอบให้มาใหม่ของผู้ทรงสิทธิ์ที่เรามิได้ไปอวดอ้างเกินเลยการสร้างสุขนั้น
แล้วใครกันล่ะ ที่ให้ ที่ยึดคืน ในสุขที่เราประสพกัน. ก็ผู้เดียวกันกับผู้ให้ชีวิตในมดลูกแม่ เมื่อครั้งเคยเป็นสภาพวิญญาณล่องลอยมาก่อนไงล่ะ. ผู้นั้นเคยให้ตระหนักการกตัญญู ในสัญญากตัญญูมาก่อน มีวรรณกรรมใดใดเข้ามาที่สมองเราว่า ผู้นั้นไม่มีหรอก เป็นเรื่องงมงายไร้สาระ นั่นคือ เราเสพวรรณกรรมที่พาเราก่อ การเนรคุณ ต่อต้นทางที่เราสัญญาไว้ว่า เกิดมาแล้วจะกตัญญู. แต่ด้วยเมตตาปราณีและความสปอร์ท ของผู้นั้น เราทุกคนยังสามารถมีออกซิเจนหายใจ มีแสงอาทิตย์ให้พืชสังเคราะห์อาหาร มีการให้สุขมาก่อน แล้ว ยึดคืนชั่วคราวเพื่อตักเตือนเรา. นั่นคือ เรายังอยู่ในสายสัมพันธ์ของผู้มีพระคุณตั้งแต่แรก ของขันธ์ทั้งหลายทุกคน
จงกตัญญู อย่าเพิ่งรีบ ยกสะพานที่สุจริตนี้ ออกไป บ้านเมืองที่มีพลเมิลือง เนรคุณมากพอควร ย่อมมีการตักเตือนที่ มากพอควรตามมาด้วย ฉะนั้นวันนี้ ทุกข์ของส่วนรวม คือ การยึดคืนสุขที่เคยได้รับมาเท่านั้น จงกตัญญูเพื่อส่งแรงกตัญญูนั้น ไปบริหารสายสัมพันธ์ต่อผู้ทรงสิทธิ์ในทุกข์ และ สุข. อย่าไปโทษพี่กรรม เราสมควรด้วยหละ ที่จะต้องช่วยพี่"กรรม" ออกมาจากปกครองของผู้กักขังหน่วงเหนี่ยว ใช้พี่กรรม ไปทำมาหากิน
..ไพเราะ... แฝงด้วย ข้อคิดนะคะ ...ขอบคุณค่ะ
 เครื่องหมาย ? คำถามเดี่ยว
|
 Wasawat Deemarn
|
 ชยพร แอคะรัจน์
|
 ธรรมทิพย์
|
 มนัสดา
|
 ดร. พจนา แย้มนัยนา
|
 busara
|
 เอื้องแสงฝาง
|
 OTann_supansa
|
ขอบคุณทุกดอกไม้กำลังใจ และทุกความเห็นครับ
หวัดดีคุณพิชัย สบายดีนะจ๊ะ