ต้องลมหนาว คราวใด ใจอาวรณ์
อดีตย้อน ตอนเล็กๆ เป็นเด็กน้อย
เดินลงทุ่ง มุ่งลงนา ป่าข้าวคอย
ลมหนาวดอย ค่อยๆห่ม ผสมเย็น
ได้กรุ่นกลิ่น ดินหญ้า เวลาย่าง
มัดข้าววาง กลางนา รอน้าเข็ญ
ป้องลำฟาง พร่างพรม ลมเย็นๆ
หมอกจับเด่น เป็นเม็ดๆ เกาะเกล็ดใส
ตะวันแดง แสงเรืองรอง ส่องสว่าง
เคลื่อนคล้อยร่าง ห่างริมต่ำ ตามยอดไม้
เห็นกลุ่มนก ผกผิน บินผ่านไป
จิ้งหรีดไพร เสียงใสแจ๋ว ตามแนวคู
เสียงนกร้อง ก้องนา น่าชมนัก
แมงมุมยักษ์ ชักใย เป็นข่ายคู่
แมงปอ ล้อลม สีชมพู
เสียงไก่อู คู้ขัน สนั่นนา
เป็นลมหนาว ที่ชาวทุ่ง มุ่งต่อสู้
ต้องทนอยู่ กับอู่ข้าว ทุกคราวหนา
จึงเติบโต ไปโผผิน ถิ่นนครา
กาลหนาวมา ก็บ้าคิด อดีตตน
----<>-----
บทกลอนสวยงามอ่อนหวานคะ