ราว พ.ศ.2537 ผมได้มีโอกาสไปกราบท่านหลวงพ่ออุตตมะที่วัดวังก์วิเวการาม อ.สังขละ จ.กาญจนบุรี เราไปกัน 2 คน มีอาจารย์วรชัย (ตอนนั้นเป็น ศน.อยู่เขต 12) เป็นคนขับรถ พอไปถึงก็ร่วม 6 โมงเย็นผมได้อธิษฐานว่า "เราเดินทางมาไกลขอบุญกุศลที่ผมพอมีอยู่ช่วยดลบรรดาลให้เราได้พบได้กราบท่านเถิด" ซึ่งที่จริงเรามาในเวลาอย่างนี้คงมีโอกาสที่จะพบท่านน้อยมาก
แต่เราก็ได้พบและได้กราบท่านอย่างใกล้ชิดจริงๆ บารมีของท่านสัมผัสได้เมื่อใกล้ชิดท่าน สมแล้วที่ท่านได้รับความเคารพนับถือจากชาวพุทธทั่วประเทศ และชาวมอญยังนับถือว่าท่านเป็นสังฆราชของชาวมอญด้วย คำสอนและความเมตตาที่ท่านมอบให้ยังซาบซึ้งกินใจมาจนทุกวันนี้ วันนั้นท่านมอบภาพถ่ายใส่กรอบให้กับมือ
ผมกลับมาด้วยความปิตินำกรอบรูปท่านไว้บนหิ้งพระหัวนอน กราบท่านพร้อมทั้งสวดมนต์คาถาที่ผมได้มาในวันนั้นทุกคืนตราบจนถึงทุกวันนี้คือ
"นะโมพุทธายะ ยะทาพุทโมนะ มิมะอะอุ อุอะมะมิ"
พอทราบข่าวว่าท่านมรณภาพ ผมรู้สึกใจหายอย่างมาก รำลึกถึงภาพแห่งความเมตตาและคำสอนที่ท่านให้
วันนี้ผมสวดมนต์และท่องคาถารำลึกท่านหลายเที่ยวมากเป็นพิเศษ และมั่นใจว่าท่านคงเข้าสู่นิพพานตามรอยสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไปแล้ว สิ่งที่ท่านทิ้งไว้ให้แก่เราคือคำสอนให้เราปฎิบัติดีปฎิบัติชอบตามหลักธรรมของพุทธศาสนา ซึ่งผมจะจดจำและปฎิบัติตลอดไป...สาธุ
ไม่มีความเห็น