เขียน(เกือบ)ไม่ออก

ขุนเขาแมกไม้สายธาร คือห้องทรงงานคือบ้าน สองเท้าย่ำเดินเนิ่นนาน นับล้านแสนก้าวหมื่นไมล์

สืบเนื่องจากฝึกปฏิบัติตน ลอง off line ตนเอง ตัดขาดจากข่าวสารบ้านเมือง ไม่คุยโทรศัพท์ ไม่ฟังเพลง กินอาหารตามที่นึกขึ้นได้โดยไม่ใฝ่หาเมนูอร่อย ไม่ไขว่คว้า สิ่งเร้า ฯลฯ

ทำได้ระยะหนึ่งในวันหยุดสุดสัปดาห์ เริ่มมาทำงานในวันจันทร์ พร้อมกับกำหนดส่งงานเขียนบทกวี

....

เขียนไม่ออก

แปลกใจตนเองมาก ไม่เคยมีอาการขนาดนี้ เพราะมีความสุขกับงานแบบนี้มาก

เรียกได้ว่า ได้รับการร้องขอหนึ่งชิ้น มักแถมให้เป็นสองชิ้น สามชิ้นเสมอ ๆ

ทำอย่างไรดี ทำไมเป็นแบบนี้
หรือเราจะ สงบ ได้ดี

โชคดีว่า พี่สาวที่ของาน ใจดีมาก
เมื่อเราส่งข่าวให้เธอทราบว่า ครั้งนี้คงเกร็งหรือไร้จินตนาการ เกิดอาการ เหวอ ไม่สามารถเรียกคำต่าง ๆ มาร้อยเรียง
ไม่มีคำ ไม่มีความ คลังของคำที่มักผุดขึ้นมาเอง หรือได้ยินเป็นเสียงกระซิบแผ่วเบายามเริ่มต้นเขียนวรรคแรก
คำสำคัญเหล่านี้ หายไป

อย่างไรก็ตาม งานคืองาน

จึงกลับมาค้นคลังข้อมูลในคอมพ์พิวเตอร์และสมุดจด

สำหรับหัวข้อของงานนี้ เราเคยค้นและคัดลอกเก็บข้อมูลเรียงไว้แล้วเมื่อสองสามสัปดาห์ก่อน

ลองดูสักตั้งน่ะ

เริ่มต้นจาก

เขียนร่างเป็นร้อยแก้วให้เสร็จหนึ่งสำนวน

บทคำนำ เป็นบทที่มีใจความสำคัญ มีความคิดรวบยอดในบทนี้ เขียนเป็นโคลงสี่สุภาพ

กาพย์ยานี สิบเอ็ด ความยาวกี่บท ขึ้นกับว่า ดำเนินเรื่องหรือเนื้อหาใจความ พรรณามากน้อยเพียงไหน

กาพย์ทั้งหมดนี้ ใช้ห่อโคลงบทแรก หรือคือ เขียนขยายความจากโคลงสี่สุภาพบทแรก ให้ได้ใจความครบสมบูรณ์ทั้งหมด

จึงจะเรียกได้ว่า กาพย์ห่อโคลง ได้มิด

วรรคสำคัญที่สุดจะยกให้เป็นเรื่องของอะไร

วรรคไหนที่จะเขียนให้ไพเราะที่สุด จะเลือกใช้คำสวย สรรหาคำที่เรียงร้อยกันแล้วเห็นความงาม(ของภาษา)มากที่สุด