อยากขับเรือ

ถ้าจะพูดกันถึงเรื่องความฝันที่ฉันอยากจะเป็น ผมว่ามันไดนามิกส์มาก ตอนเด็กคิดอย่างหนึ่ง วัยรุ่นคิดอย่างหนึ่ง และจริงๆเป็นได้อีกอย่างหนึ่ง

 

ผมชอบนั่งเรือ ดังนั้นเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ผมจึงมีความฝันอยากเป็นคนขับเรือมาก อยากเป็นคนจับพังงาเรือ อยากนั่งที่หัวเรือ ฝันไปเรื่อย คงเป็นเพราะสายเลือดส่วนหนึ่งไปผูกอยู่กับก๋ง

ก๋งเป็นพ่อของแม่ (เออสินะ) ก๋งเป็นคนจีนไหหลำ ท่านนั่งเรือออกจากไหหลำมาจอดที่หน้าเกาะสมุยในช่วงก่อนสงครามโลกครั้งสองไม่นาน และได้ยายเป็นเมีย อาชีพของก๋งคือคนขับเรือสินค้าจากบ้านดอนไปเกาะสมุย "ศรีนาวา" คือชื่อเรือที่ก๋งขับ นั่นคือข้อมูลที่แม่เล่าให้ฟัง ก๋งคงส่งความผูกพันธ์กับสายน้ำมาให้นั่นเอง

 

วิธีจัดการกับความฝันในตอนนั้นก็คือการเล่น เล่นขับเรือ เอาเก้าอี้เอาโซฟามาสมมุติว่าเป็นเรือ แล้วจินตนาการว่าพื้นบ้านเป็นน้ำ แล้วก็ขับเรือ เวลาลงเรือจริงๆก็จะสังเกตุสัญญาณของเรือ ไม่ว่าจะเป็นกริ่งดังแบบต่างๆ (สมัยก่อนนู้น คนขับเรือจะส่งสัญญาณกริ่งให้คนในห้องเครื่องเปลี่ยนเกียร์เดินหน้าหรือถอยหลัง ตัวเองเป็นคนบังคับทิศทาง) ลักษณะท่าทางของการเข้าเทียบท่าแบบต่างๆ การโยนเชือกผูกเรือ เรียกได้ว่า หากจะให้ไปขับจริงๆตอนนั้นคงแทบจะทำได้เลย

 

เรือที่อยู่ในความทรงจำมากที่สุดก็คงเป็นเรือโดยสารบ้านดอน-สมุย ที่มีชื่อว่า "ชาวเกาะ" เป็นเรือด่วนขนาดใหญ่ มีห้องโดยสาร ๒ ชั้น มันโคตรสวยเลย (ในสายตาของผม) เวลาแล่นโต้คลื่นตูมๆนี่ น้ำทะเลสาดกระเซ็นออกเป็นตัววีตามการกรีดน้ำของมัน ในช่วงเวลาเดียวกันก็จะมีเรือด่วนของบริษัท "ส่งเสริมบริการ" เรือส่งเสริมมีลักษณะเท่ไม่เหมือนใคร หัวเรือมีรูปร่างเหมือนหัวเครื่องบินชนิด ๗๔๗ เลยครับ สวยมาก ลำเล็กกว่าเรือชาวเกาะประมาณ ๒ ใน ๓ แต่ผมไม่ค่อยชอบขึ้นลำนี้เพราะอึดอัด และดูมันเอียงๆเวลาออกสู่การเดินทาง

 

เรือด่วนเริ่มหายไปจากชีวิตผมตั้งแต่เริ่มมีเฟอร์รี่มาให้บริการ นั่นเพราะมันใหญ่กว่า อยู่ในทะเลสั้นกว่า แม่ผมกลัวน้ำครับ ท่านกลัวเรือจม ดังนั้นลำไหนอยู่ในทะเลสั้นกว่า ระยะทางใกล้กว่าและลำใหญ่กว่า ท่านจะเลือกทางนั้น เรือด่วนจึงไกลออกจากผมไปทุกที

 

พฤหัสและศุกร์ที่ผ่านมา ผมมานอนที่โรงแรมริมเจ้าพระยา เสร็จหรือพักจากการประชุมช่วงสั้นๆก็จะออกมาสูดลมร้อนที่ริมน้ำของบางกอก ดูโน่นดูนี่ไปเรื่อยๆ ดูสายน้ำ ดูผักตบ ดูรถไฟฟ้าข้ามสะพาน และดูเรือ 

 

เรือที่สะดุดตาที่สุดเห็นจะไม่พ้นเรือด่วนเจ้าพระยา เรือโดยสารที่มีลักษณะเหมือนเรือที่ผมคุ้นเคยยามโดยสารไปเกาะสมุยเมื่อครั้งเด็กๆ เห็นแล้วก็อดคิดถึงความทรงจำยามนั้นเสียไม่ได้ ความรู้สึกอยากขับเรือมันหายไปหมดแล้ว (ตอนนี้อยากขับรถไฟ อยากขับเครื่องบินมากกว่า) แต่ผมก็ยังรักเรือ ชอบดูเรือ วันหนึ่งคงได้ขับเรือจริงๆ แอบหวังลึกๆ

 

[ขจิต ฝอยทอง]

น่าขับมากๆๆครับ

[ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์]

เพิ่งเคยได้ยินคำว่า พังงาเรือ ก็ครั้งนี้แหละหมอแป๊ะ มันคืออะไรเหรอ

[ธนพันธ์ ชูบุญ]

จัน พวงมาลัยบังคับทิศทางเรือไงอาจารย์เพื่อน

[ธนพันธ์ ชูบุญ]

อาจารย์ขจิตรูปงาม ถึงตอนนี้ผมคงไม่มีบุญได้ขับยวดยานชนิดนี้แล้ว แต่เชื่อไหม ทุกครั้งที่ได้นั่งลงบนคายััก ผมจะรู้สึกตื้นตันใจทุกครั้ง ได้บังคับเรือ แม้ไม่มีเครื่องแต่ใช้พาย ก็ถือว่าได้บังคับเรือ ตอนนี้ก็ยังรักเรือครับ

[โอ๋-อโณ]

ดีใจจังค่ะ อ.แปร๊ะ คราวนี้เวลาเห็นใน Facebook ก็ไม่ต้องเสียดายว่า สิ่งที่อาจารย์ขยันรำพันไว้จะหายไปกับกาลเวลา มันไม่ลำบากอะไรใช่ไหมคะที่เอามาแปะเก็บไว้ที่นี่ด้วย นี่ถ้าลิงค์กับ Share ด้วยยิ่งดีเลยเนาะ แต่ไม่เป็นไร สังเกตว่าอาจารย์ก็เลือกอยู่ใช่ไหมคะว่า อันไหนจะไว้ตรงไหน อิ อิ (รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบรรณาธิการประจำตัวอาจารย์เลย...ตั้งตัวเองเรียบร้อย ความจริงเจ้าตัวจัดการเองเก่งอยู่แล้ว)

[ธนพันธ์ ชูบุญ]

ถูกต้องครับพี่ “โอ๋ อโณ” บางเรื่องไม่น่านำมาลง ส่วนเรื่อง link, share พี่หมายถึงอะไรครับ แบบว่าให้ใน g2k shares ได้โดยอัตโนมัติเลยใช่ไหม ทำได้เหรอพี่

[โอ๋-อโณ]

หมายถึงวง Share.psu ของเราน่ะค่ะ ตอนนี้กำลังขับเคลื่อนไปได้ดีมีนโยบายต่อเนื่องยาวไปอีกหลายปี ต้องช่วยกันสนับสนุนให้มอ.เรามีคลังความรู้จากคนมอ.ไว้ด้วยเหมือนกันค่ะ อะไรที่น่าเป็นสมบัติของมอ.ก็เอาไปเก็บไว้ที่บ้านเราด้วยน่ะค่ะ คลังเล็กหน่อย แต่ถ้าถึงเวลา"ถอดความรู้"จะได้มีทรัพยากรกว้างขวางหลากหลายน่ะค่ะ ก็เลยคิดว่าถ้ามันลิงค์ไปจาก GotoKnow ได้คงจะดี ตอนนี้พี่โอ๋ก็ใช้วิธีเลือกอันไหนที่ควรเก็บไว้บ้านเราก็เอาไปแปะไว้ที่ Share.psu ด้วยค่ะ