สวัสดีครับ
จากที่ได้ติดตามอยู่ห่างๆ และพยายามติดตามอย่างใกล้ชิด แต่ก็คิดไม่ได้ว่า ทำไมเราไม่หาทางบันทึกสักที่หนึ่งหรือแหล่งหนึ่งอย่างถาวร หรือชีวิตเรามีหลายบทบาทมากไป มีหลายสังคม มีหลายกลุ่มที่ต้องการติดตามทั้งผู้บันทึกและผู้ติดตามบันทึก
เฝ้าคิดอยู่สักพัก จึงได้แนวคิดที่ว่าที่ ทำไมคนถึงได้บันทึกบ่อยจัง แต่จะเป็นการบันทึกในเขตหรือในกลุ่มที่เขาสังกัดอยู่เท่านั้น...
บันทึกหลายที่ แม้จะเสียพลังงาน เสียเวลา แต่มูลค่าที่ได้กลับมา กลับส่งผลสูง
ความอยู่รอดของบันทึกนั้น ส่วนหนึ่งขึ้นอยู่กับแฟนคลับที่คอยอ่าน คอยติดตาม และแสดงความคิดเห็น เป็นกำลังใจ หากไม่มีคนอ่านแล้วไซร้ ย่อมไม่มีการเขียนแน่นอน
ขอบคุณครับ (ขอคิดและเขียนแค่นี้ก่อนแล้วกัน)
เราเขียน เพราะว่าอยากเขียนให้เป็นร่องรอยและความทรงจำเอาไว้ครับ
ไม่ต้องห่วงว่า จะมีใครอ่านไหม เพราะทุกอย่างต้องใช้เวลา
แล้วคนที่จริต หรือ มุมมองที่คล้ายเรา จะเข้ามาแลกเปลี่ยนกับเราเองครับ
เขียนนะครับ ;)...
เห็น ด้วยอย่างยิ่ง กับ คุณ Wasawat ว่า....การเขียน คือ "ร่องรอยแห่งความทรงจำ..."
- "การเขียน" เป็น ทางออกอย่างหนึ่ง เมื่อ ทุกข์กาย-ทุกข์ใจ และ
- "การเขียน" เป็นหนทางหนึ่ง แห่ง "ความสุขกาย-สุขใจ"
มาร่วมกันสร้างความสุขกาย-สุขใจ อย่างยั่งยืน...นะคะ
สวัสดีครับ
เคยตกอยู่ในความคิดแบบน้บ่อย ครับ ว่าจะบันทึกอะไร บันทึก ไปทำไม เพื่ออะไร เยอะ.....
แต่ในที่สุดก็เขียน เขียน เขียน อย่างบันทึกนี้
การเขียน...เหมือนเป็นการทบทวนตนเองในแต่ละวัน กลายเป็นการเขียนคล้ายๆไดอารีอีกรูปแบบหนึ่งค่ะ...เขียนเพราะอยากเขียนหนึ่งคือสิ่งที่สำคัญที่สุด เราไม่ได้ทำการค้ากับการเขียน แต่เราบอกเล่า ถ่ายทอดสิ่งดีๆ สู่คนรอบข้างที่สนใจนะค่ะ
ประทับใจมากเลยครับ มีคนมาตอบความเห็น โดยที่ไม่รู้จักกันเยอะจัง ทั้งที่ผมห่างหายไปนานและเพิ่งกลับมา เพราะคิดถึง
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
...การบันทึกของBlogger มีหลากหลายรูปแบบ...แต่สิ่งสำคัญคือแต่ละบันทึกสามารถสะท้อนให้เห็นตัวตนความคิด และจิตสำนึกของBloggerได้...เป็นสังคมหนึ่งบนโลกออนไลน์...ที่มีผู้คนแวะเวียนแลกเปลี่ยนเรียนรู้นะคะ...
อบอุ่นคนละแบบกับที่ Share นะคะ แต่คนที่ชัดเจนแบบน้อง รบพิเศษ นี่คนอ่านจะจำได้ง่ายค่ะ
แบบไหนครับ คนอ่านจำได้ง่าย อยากรู้จัก มีประเด็นแล้วซิ รู้สึกมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย
อยู่รบพิเศษ เขียนเรื่องของรบพิเศษก็ดีนะคะ อยากอ่านเรื่องทหาร ๆบ้างค่ะ