ตะวันตกลาลับแล้วขอบฟ้า
มองหลังหน้ามีเราอยู่เปล่าดาย
เพื่อนคือแสงสุรีย์ส่องขยับสาย
ขาดเพื่อนร่วมเป็นตายจึงอยู่เดียว
ใต้ความมืดสงัดเงียบยะเยียบเย็น
น้ำค้างพรมกระเซ็นป่าเขาเขียว
บทสวดมนต์ธิเธตวังเวงเหวียว
ใจสั่นเสียวซึมซับสงัดงัน
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย dejavu monmon ใน โอโห...มโนสาเร่