ตะวันตกลาลับแล้วขอบฟ้า
มองหลังหน้ามีเราอยู่เปล่าดาย
เพื่อนคือแสงสุรีย์ส่องขยับสาย
ขาดเพื่อนร่วมเป็นตายจึงอยู่เดียว
ใต้ความมืดสงัดเงียบยะเยียบเย็น
น้ำค้างพรมกระเซ็นป่าเขาเขียว
บทสวดมนต์ธิเธตวังเวงเหวียว
ใจสั่นเสียวซึมซับสงัดงัน
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย dejavu monmon ใน โอโห...มโนสาเร่
หมายเลขบันทึก: 5456, เขียน: 2005-10-16 18:17:42+07:00 +07 Asia/Bangkok, แก้ไข, 2015-10-21 10:38:15+07:00 +07 Asia/Bangkok, สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการ, อ่าน: คลิก