ความรู้ใหม่เกิดขึ้นในทุกวันของผม...แม้กระทั่งงานศพ...
วันนี้ของผม...เป็นวันแห่งสัจธรรมที่ประดังประดาเข้ามาในชีวิตของผม
ช่วงเช้า...ผมมาเยี่ยมน้องหมออนามัยที่ป่วยเป็นไข้เลือดออก...ที่อยู่ชั้นอีกชั้นหนึ่งของโรงพยาบาลบ้านผม
และเดินขึ้นบันไดถัดมาอีก...ชั้นหนึ่ง...มาเยี่ยมเพื่อนผู้ชายตั้งแต่ชั้นประถม
ป่วยเป็นมะเร็งตับ....เป็นวันรวมเพื่อนอีกวัน
และผมพบเพื่อนผู้หญิงที่ผมได้ไปให้กำลังใจอยู่เรื่อยๆ...กำลังป่วยเป็นมะเร็งเต้านม...
ผมพาเพื่อนไปหมอ ตั้งแต่ขอใบส่งต่อ...ไปอีกโรงพยาบาลหนึ่ง...ฉายแสง...เห็นความเปลี่ยนแปลงของเพื่อน....ความรักของทุกคนในครอบครัวเพื่อน...กำลังใจที่เพื่อนมีอย่างเหลือล้น...
ผมอดตื้นตันใจไม่ได้...กับความเข้มแข็งไม่ได้...
และความรักของเพื่อน...ก็มีความยิ่งใหญ่มาก...แม้พวกเราเติบโต...แยกย้าย...มีครอบครัว...สวมหัวโขก...ยากดีมีจน...แต่เพื่อนไม่เคยจะทิ้งเพื่อน...
เพื่อนคนนี้ของผมเพียรขอบคุณผมตลอดเวลา...และโอกาส ผมเพียงบอกว่า...ผมดีใจที่ผมได้มีโอกาสช่วยเหลือบ้าง...
ผมรู้สึกชื่นชมกับคำพูดของเพื่อนที่บอกกับผมว่า
“แค่เพื่อนยิ้มให้...มาเยี่ยมกันบ้าง...มาให้กำลังใจ...ดีกว่าเพื่อนเอาช่อดอกไม้สวยมากมาย...มามอบให้ตอนงานศพ เพราะไม่รู้ว่า จะได้ดมกลิ่นและชื่นชมดอกไม้นั้นหรือเปล่า”
“แค่เพื่อนพูดอะไรก็ได้ที่ฟังแล้วสบายใจ..ให้กำลังใจ...อบอุ่น...ในวันที่เราเจอกัน...ก็มีความสุขมากกว่า...เพื่อนพูดอย่างโหยหาอาลัยและร้องไห้....และบอกกับว่า...หลับให้สบาย”
“อย่ามาพร่ำบอกกันในงานศพเลยว่า...เพื่อนหลับให้สบาย....เพราะคงไม่ได้ยินเสียงแห่งความรักนั้น....และคิดว่าความตายต้องหลับสบายแน่นอนอยู่แล้ว...เพราะพี่ชายเพื่อน...ที่ตายไปแล้ว...ก็คงสบาย...ถ้าไม่สบายเขาคงกลับมาแล้ว...”
ช่วงบ่าย...ผมไปงานศพคุณพ่อของเพื่อนครับ....อยู่อีกตำบล...แต่เป็นอำเภอเดียวกัน...มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เหมือนกันและแตกต่างกัน...จากงานศพแถวบ้านผม
ที่เหมือนกันคือ – เด็กมากมายจะมารวมตัวกัน โดยไม่ได้นัดหมาย...เพื่อมาเก็บกัลปพฤกษ์ (เหรียญโปรยที่ห่อด้วยกระดาษหรือริบบิ้นสีสันสวยงาม)
ที่แตกต่างกัน คือ
- ตอนถวายผ้าไตรแด่พระสงฆ์ ที่นี้พระท่านไม่ได้เดินขึ้นเมรุเลยครับ....ผู้ที่ถวายนำมาวางแด่พระสงฆ์ที่นั่ง...โดยวางพาดสายสิญจน์...สู่เมรุ...
- ตอนพวกเราวางดอกไม้จันทน์ให้ผู้วายชนม์...ที่นี้ จะเปิดฝาโลงให้เห็นหน้าตา...และวางดอกไม้จันทน์บนร่างผู้วายชนม์เลย...
- ตอนเดินทางกลับ...ผมเห็นคนที่นี้...จะเด็ดใบไม้ จำนวน 2 ใบ แล้วเอามือ และใบไม้ไปจุ่มน้ำล้างมือ...ผมไม่เคยเห็นเลยไปถาม...คุณยายบอกว่า...เพื่อปัดเป่าอันตรายออกจากตัว...และรับสิ่งที่เป็นมงคลให้ตนเอง....
นับเป็นความรู้ใหม่เกิดขึ้นในทุกวันของผม....
แม้กระทั่งในพื้นที่อำเภอเดียวกัน...ความเชื่อ...ความรู้ยังแตกต่างกันไป
เป็นสิ่งที่ผมนำมาบอกเล่าให้ลูกฟังอยู่เสมอๆ ว่า
ให้เปิดรับ...และเข้าใจ...ในชีวิตและบริบทของผู้คนที่แตกต่างกับเรา...เรียนรู้ให้มากที่สุด
เรียนรู้แม้กระทั่ง...ชุดความรู้ใหม่ ทั้งที่เป็นชุดความรู้ดั้งเดิมของผู้คน
และพระพุทธเจ้า...ตรัสไว้นานแล้ว...และพวกเราชอบเลือกจะลืมเลือนไปบ้าง
กับสัจธรรมของชีวิต...เกิด...แก่...เจ็บ...ตาย.....
......วันเสาร์ที่ 27 กรกฎาคม 2556......
ความเห็น (8)
สาธุครับคุณหมอ...
คุณหมอเจอกับสิ่งแวดล้อมรอบตัวทีดูเหมือนจะหนักๆ หน่วงๆ นะคะ
สิ่งแวดล้อมที่ดูค่อนข้างจะทุกข์ๆ ค่ะ
ก็ถือว่าโชคดีอีกเหมอนกัน ที่ได้มีโอกาสเห็น ฝึก อดทน และปลง ได้ค่ะ
และคุณหมอก็โชคดีอีกเหมือนกัน ที่ได้มีโอกาสสร้างกุศลและความดีอย่างมากมาย
สำหรับดิฉันบ่อยๆ เกือบจะทุกสัปดาห์ที่ชอบซื้อผลไม้และดอกไม้สำหรับไว้พระที่บ้าน และสำนักงาน
ไม่ลืมที่่จะซื้อดอกไม้มาใส่แจกันให้ตัวเองเสมอๆ ... เป็นความสุข ที่เราให้กับตัวเอง และผู้คนที่มาเยือน...ลูกน้องที่มาประชุมกันทุกๆ เช้า ... อะไรที่เราทำได้ให้กับตัวเอง และคนอื่นๆ ดิฉันจะไม่รีรอ ... เพราะไม่มีใครรู้เวลาที่เราต้องจากไปอย่างแน่นอนค่ะ
ขอบคุณบันทึกดีๆ และเตือนสติบันทึกนี้นะคะ
ขอบพระคุณ บันทึก แห่งการเรียนรู้ ในการจัดการความรู้ และจัดการความสุข ได้อย่างยอดเยี่ยมค่ะ
ขอบคุณด้วยรอยยิ้มนะคะ
.... ใช่แล้ว ความรู้ใหม่ เกิดขึ้นทุกๆวัน นะคะ .... ได้มีโอกาสเห็น ... ได้ฝึก อดทน และ ปลง ....
ขอบคุณนะคะ คิดถึงเสมอ ... ว่างเมื่อไหร่ มาเที่ยวทะเลและเมืองเพชร นะคะ .... พี่จะพาเที่ยวค่ะ ... พาทิมดาบมาด้วย นะคะ ...
เกิด แก่ เจ็บตาย เป็นเรื่องธรรมดานะครับ
มาร่วมเรียนรู้และส่งกำลังใจให้ค่ะคุณหมอ
ความรู้มีอยู่ในทุกช่วงเวลา นับตั้งแต่เกิดจนกระทั่งตายนะครับ คุณหมอ
อ่านด้วยความรู้สึกอบอุ่น และพลังในการเรียนรู้ค่ะ
สุขสันต์ยามค่ำค่ะคุณหมอ...