จากมากไปหาน้อย
เมื่อวานนี้มีเพื่อนมาเอากระดาษฟลิบชาร์ทไปทำรองทำกระบวนการ เพราะกว่าจะรู้ตัวก็สองทุ่มกว่าไปห้างไม่ทัน ตอนนี้ที่ห้องกำลังลดขนาดสมบัติรอบที่สาม คือรอบที่เอาของที่คิดว่าไม่ได้ใช้ใส่ลัง ถ้าสามเดือนผ่านไปไม่ได้ใช้ก็จะหาทางโละ มีคนเม้นท์ว่าไม่มีทีวีอยู่ได้อย่างไร ความจริงถึงไม่มีทีวีก็อ่านข่าวได้ ดูบอลออนไลน์อีกต่างหากบางนัด (เด๋วจะมาเล่าเรื่องดูบอลเเถมพนันบอลวันหลัง) เเละมีงานอดิเรกคือเย็บเสื้อผ้าใส่เอง ช่วงนี้ชอบผ้ายืดเป็นพิเศษ เเละทำงานล่ามมาเสร็จวันก็ไม่อยากทำอะไร อยากอ่านข่าว ออกำลังเบาๆ ยืดเส้นยืดสายเเล้วก็นอน อีกอย่างคือตั้งเเต่ย้ายออกมาอยู่คนเดียวก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องมีทีวี อ่านหนังสือหรืออ่านช่าวสารในอินเตอร์เน็ตก็รู้เเล้ว ยิ่งมีเฟซบุ๊คด้วย
การไม่มีทีวิทำให้ไม่ต้องนั่งติดละคร ถ้าสงสัยก็หาดูละครย้อนหลัง ไม่มีโฆษณา เลือกดูได้ ที่สำคัญได้เวลานอนหรือโยคะเพิ่มมาเกือบสองชั่วโมง เเม้ว่าจะมีเวลาน้อยเเต่ก็สสามารถเอามาหัดเย็บชุดเเม็กซี่ได้ชุดหนึ่ง การมีของเพิ่มขึ้นมา เช่น ทีวี กลับทำให้เวลาน้อยลง การมีทีวีน้อยลงไปชิ้นหนึ่งเวลาก็เพิ่มขึ้นถ้าไม่เอาทั้งสมาร์ทโฟนเเละคอมสองเครื่องไปเฝ้าเฟซบุ๊คเสียก่อน
นอกจากไม่มีทีวีเเล้วยังยกไอเเพ็ดไปให้คนรู้จัดที่ทำงานสหภาพใช้ เพราะตอนนี้ซื้อเเม็คบุ๊คเเอร์มาหิ้วเเทน เนื่องจากของเก่าหนักเหลือเกิน ปวดไหล่สาหัส เเต่ยังต้องการโน้ตบุ๊คที่เร็วเเละพิมพ์งาน ตัดต่ออะไรเล็กๆ ได้ พอมีโน้ตบุคไอเเพ็ดก็ไม่จำเป็น พอโทรศัพท์เก่าก็เปลี่ยน แท็บเล็ตที่เคยใช้เลยไม่จำเป็น ส่วนโน้ตบุ๊คเดิมซ่อมเสร็จก็ยกไปให้น้องชายใช้ต่อ
ตอนนี้กำลังโละเสื้อผ้าจากรอบที่เเล้วที่นับไว้ 80 เหลือ 60 เล่นเอาตู้ว่างโล่งไปครึ่งหนึ่ง
ฟังดูเเล้วเหมือนจะเพียงพอเเต่ไม่ได้งก ของยืนยันว่าไม่ได้เขียม ไม่ได้พอเพียง เเต่ไม่เอาของ ตอนนี้เลือกโน้ตบุ๊คที่ใช้งานได้ 4 ปีขึ้นไป โทรศัพท์ก็ใช้จนพัง ส่งไปซ่อมให้ที่บ้านใช้ต่อ ส่วนของก็ทะยอยขนไปบริจาคบ้าน ให้เเม่บ้าน ให้ที่หอพักเอาไปใช้งานส่วนกลางบ้าง
เราคิดว่ามูลค่าในชีวิตที่เร่งรีบ งานเยอะ ไม่ได้อยู่ที่การซื้อเพื่อเป็น "รางวัล" ทำให้ตัวเองหายเหนื่อย ยิ่งมีของเยอะ ซื้อของเยอะ ก็ยิ่งห่างไกลจากการได้พักผ่อน เพราะต้องจัดการข้าวของมากมาย การเเก้ปัญหาเรื่องทำงานเหนื่อยคือหาเวลาให้มากขึ้น โดยส่วนตัวเเล้วเราพบว่าเดินห้างเหนื่อยกว่านอน เพราะฉะนั้นก็จะไปซื้อของเมื่อของหมด หรือเมื่อจำเป็นต้องใช้ เอาเวลาไปนอนดีกว่า การเเก้ปัญหาความเหนื่อยด้วยการกินของหวาน อาหารชวนอ้วน กินเเล้วอ้วนไปออกกำลังกายเบิร์นอีกก็เหนื่อยกว่าเดิมที่ออกกำลังกายพอให้สุขภาพเเข็งเเรง การที่จะต้องมานั่งค้นเสื้อผ้าว่าวันนี้จะใส่อะไรเป็นเรื่องเสียเวลามาก ไม่คุ้มกับเวลานอนอีกสัก 15 นาที
เคยอ่านเรื่องคนที่เต็มใจเเละสมัครใจใช้ชีวิตให้น้อยลง ไม่ใช่เพราะตกงานต้องประหยัดเอาของไปขายเปิดท้าย ไม่ใช่เพราะไม่มีเงินไปซื้อของเเละทำที่เก็บของเพิ่ม ตอนนั้นก็คิดว่าทำไมคนพวกนี้ดูชิล เเละไม่ได้ใช้ของถูก หลายคนใช้ของเเพง คุณภาพดี เเต่น้อยชิ้น หรือบ้านจะดูสวยโล่งตลอดเวลา เเต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เรื่องสำคัญก็คือท่ามกลางความเร่งรีบการมีน้อยทำให้มีเวลามากขึ้น
ยิ่งซื้อเท่าที่จำเป็นจริงๆ เเล้วน้อยเท่าไหร่ ชีวิตก็เหลือเวลาเพิ่มขึ้น อาจจะเสียเวลาช่วงการกำจัดของ เเรกๆ ทั้งเหนื่อยทั้งเสียดายเพราะเวลามองก็จะเห็นเงินปลิวว่อนออกไปพร้อมข้าวของ เเต่นี่คือบทเรียนสำคัญที่เตือนว่าการให้รางวัลตัวเองด้วยของที่ไม่จำเป็นจริงๆ หรือของที่ขาดไม่ได้จริงๆ นอกจากจะลงเงินเเล้วยังต้องลงเวลาดูเเลจัดการสิ่งของด้วย ส่วนอื่นๆ ถือว่าเป็นผลพลอยได้
ลดของเเล้วไปเพิ่มสิ่งที่ไม่ช่สิ่งของ เช่น ความรู้ ประสบการณ์ชีวิต หรือรางวัลที่ไม่ต้องสะสมให้พอกพูนจนต้องมาจัดการทีหลัง หรือต้องมะเบิร์นไขมันออกทีหลังจะเหนื่อยเเละมีภาระน้อยกว่า
ความเห็น (1)
...งานอดิเรกคือเย็บเสื้อผ้า...สามารถสร้างสรรค์งานได้ดีนะคะ...แต่ก็เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง...สันโดษดีค่ะ