ยี่หร่า.....หายไปไหน?
เมื่อวานตอนเย็นผู้เขียนทำพลอยยี่หร่าในสร้อยข้อมือหายไป 1 เม็ด .... มารู้ตอนขับรถจะกลับบ้าน ...มองไปที่ข้อมือตอนจับพวงมาลัยรถ ..... เห็นรอยโว้ ของเม็ดยี่หร่าที่หายไป .... รู้สึก... “ใจหาย เสียดาย และโกรธตัวเองที่ไม่ระวังตัว....ระวังข้าวของ ???” ..... ขณะขับรถ... ผู้เขียน...รู้ตัวว่า... “ไม่มีสมาธิ” ..... ใจมันวุ่นวาย .... ใจคิดจะกลับไปค้นหาเม็ดยี่หร่าที่หายไปนะคะ .... ใจ..ก็คิดว่าตอนบ่ายที่นั่งทำงานก็ยังอยู่ครบในสร้อยข้อมือนี้นา....เอ ????.... แล้วเม็ดหลุดหายไปไหนกันนะ....หรือหายไประหว่าทาง ..... หรือ หายไปช่วงที่ถือกระเป๋า ...หรือ...... หายไปช่วงที่ล้วงกระเป๋าเสื้อ ................. ..ใจก็คิดไปสารพัด .... เพื่อให้ “ความอยากได้เม็ดพลอยคืนมา” ..... ใจหนึ่งอยากขับรถกลับไปเพื่อค้นหาในห้องทำงาน .... ระหว่างทางเดินมาที่รถ ..... ใจหนึ่งก็เตือนตนเองว่า “ไม่คุ้มที่จะกลับไปแน่นอน” ..... เพราะบริเวณมันกว้าง คงหาได้อยาก .... ไม่พบแน่นอน ..... กลับไปที่คลินิกดีกว่า ..... พอไปถึงคลินิก .... ก็เล่าเรื่องให้ นพ.สมพนธ์ ฟัง ..... ท่านก็สอนว่า ...
- คนเรา พอมีของมีค่า....เรารัก ....เราผูกพัน เมื่อสูญหาย..ย่อม เสียดาย เป็นธรรมดา
- ของ มีค่าทางจิตใจ .... ถ้าขาดหายไป เป็นธรรมดายอมรู้สึกว่า “มันมีค่า” ... ขาดหายไปแล้วรู้สึกเสียดาย .... “รู้ถึงคุณค่า” ขึ้นมาทันที
- สิ่งของสูญหายไป .... ยังมีโอกาสหาใหม่มาทดแทนได้ (........หา ยี่หร่าเม็ดใหม่มาแทน).... ถึงแม้อาจจะไม่ใช่เม็ดเดิม ... ขนาดเดิม .... เสียเวลาหา .... ต้องจ่ายเงินชื้อ .... แต่ก็ยังมีโอกาส หาได้ใหม่ 90 %
- แต่ถ้า ชีวิตคน สูญหาย .... จากไปแล้ว ... ไม่มีโอกาสหาได้อีกแล้ว ..... จากไปแล้วไปแล้วไม่กลับมาได้อีกเลย .... หาทดแทนไม่ได้ ..... ไม่มีไม่มีไม่เหมือนเดิม 100%
ขณะเดียวกันผู้เขียน ได้อ่านงานของนักวิชาการ ท่าน Elisabeth Kubler-Ross กล่าวว่า การรับมือของคนเรากับการสูญเสียที่เกิดขึ้นจะสามารถแบ่งเป็นขั้นเป็นระยะที่ต่อเนื่องกันดังนี้
1. ระยะปฏิเสธไม่ยอมรับความจริง (denial)
2. โกรธ (anger)
3. ต่อรอง (bargaining)
4. เศร้า (depression) และ
5. ระยะสุดท้ายคือยอมรับ (acceptance)
วิธีการรับมือกับการสูญเสียนี้เรียกว่า Grief Cycle (เป็นการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักมากกว่า แต่ปฎิกิริยาอาจไม่รุนแรงมากนัก) เป็นตัวแบบที่อธิบายการเปลี่ยนแปลง (Change Model ) .....การรับมือกับการสูญเสีย ... ไม่จำเป็นต้องดำเนินตามระยะที่กล่าวไว้นี้ .... บางคนผ่านระยะหนึ่งแล้ว .... ก็ยังกลับมาวนที่ระยะเดิมอีก ระยะต่างๆ จึง...ไม่ได้เรียงกันเป็นเส้นตรงเสมอไป แต่ละคนอาจจะมีแบบอย่างในการรับมือกับความรู้สึกสูญเสียเป็นของตนเอง..แตกต่างกันไปนะคะ
.......จากบทเรียนนี้สอน....ผู้เขียนว่า “การสูญเสียสิ่งต่างๆ ในชีวิตนั้นเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา....ในช่วงที่มีชีวิตอยู่ จงเร่งทำความดี ความงดงาม” และไม่เบียดเบียนใครรวมถึงตนเองด้วย....แม้การทุกข์กายและไม่สบายใจก็ควรปรับเปลี่ยนและทำให้ลดน้อยลง นะคะ
ขอบคุณมากที่ท่านให้เกียรติอ่านบทความนี้นะคะ
ความเห็น (15)
ขอบคุณจ้า สำหรับบทความดี
พบ..กับ..สัจจธรรม..นะเจ้าคะ...(ยายธีค่ะ...ขอบพระคุณกับบทความดีๆ...)
มาให้กำลังใจค่ะ...สร้อยสีสวยนะคะ...
อ่านหัวข้อบันทึกของพี่หมอเปิ้น " ยี่หร่า....เม็ดนั้น" คิดว่าเป็นเครื่องเทศชนิดหนึ่งซะอีก...อิ อิ ยี่หร่าหาย
ไป แต่ได้คติชีวิตกลับมา ก็ทดแทนกันไปนะพี่หมอนะ
ขอบคุณพี่ๆ พี่ใหญ่ นะคะ เพื่อนๆ น้องๆ มากนะคะ
ได้รู้จักพลอยยี่หร่า เป็นครั้งแรกเลยนะนี่
ผมก็เข้าใจว่าเป็นชื่อพืชผักชนิดหนึ่ง..แล้วงั๋ย พี่หมอเปิ้นเอาพลอยมาขึ้นภาพ
ขอบคุณแง่คิดดีๆครับ
ตอนแรกนึกว่าต้นยี่หร่า ...
เมื่อเข้าใจและยอมรับสภาพความเป็นจริงตั้งแต่แรก ทำให้ไม่เกิด ระยะ denial ทำให้สิ่งที่ตามมาก็ไม่เกิดขึ้น...
ขอบคุณครับ
คิดถึงผักที่มีรสร้อนแรงไปโน่น
สวัสดีค่ะDr. Ple ถ้าของหายให้อธิษฐานว่าถ้า.....เป็นของเราก็ขอให้หาเจอและกลับมาอยู่กับเรา...ของนั้นจะกลับมาค่ะ
ผมเคยบอกคนใกล้ตัวเมื่อวันรับรับปริญญาตรี ตอนที่เขาทำกระเป๋าตังค์และกล้องถ่ายรูปผมตกไว้ในรถแท๊กซี่ว่า "ไม่เป็นไร เงินและของหายไปช่างมัน แต่อย่าให้ใจเราหายตามไปด้วยละกัน เดี่ยวจะไม่มีความสุขกับวันที่ต้องมีความสุขอย่างวันนี้" แล้วเราก็ไม่สนใจอะไรอีกเลย คนทำหายก็ไม่รู้สึกผิดอะไรมาก ส่วนผมถึงจะทุกข์แค่ไหน โกรธแค่ไหนก็ไม่ได้ของคืนมา งั้นก็เลือกไม่โกรธ ไม่ทุกข์ดีกว่า วันนั้นจึงเป็นวันที่มีความสุขกันทั่วหน้าครับ ขอบคุณบันทึกของ Dr.Ple นะครับ เป็นบันทึกที่สอนใจได้ดีมาก ๆ ครับ
คำสอนที่เปรียบเทียบได้วิเศษ
1. ระยะปฏิเสธไม่ยอมรับความจริง (denial)
2. โกรธ (anger)
3. ต่อรอง (bargaining)
4. เศร้า (depression) และ
5. ระยะสุดท้ายคือยอมรับ (acceptance)
หลักการเหล่านี้ ดิฉันเคยเข้ารับการฝึกอบรมอภิบาลและช่วยเหลือผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่โรงพยาบาลเซนต์เมรี่ ค่ะ ได้ผลมากๆ ค่ะ ดร.
พี่เปิ้ลไม่เป็นไรยังเหลืออีกหลายเม็ดนะครับ...