คนเราล้วนโหยหาพื้นที่ชีวิตด้วยกันทั้งนั้น
ผมเองก็เช่นกัน
ในยามหม่นหมองกับเรื่องราวของชีวิต
ผมมักปลีกวิเวกมาอยู่กับตัวเอง อันหมายถึงมาอยู่กับความคิดตัวเอง
หรือแม้แต่การปล่อยให้ชีวิต-ความคิดได้ชำระตัวเองผ่านวิธีการของมันเอง
แก่งเลิงจาน เป็นสถานที่อันดับต้นๆ
ที่ผมไม่ลังเลที่จะเลือกในห้วงยามเช่นนั้น
บางครั้งก็ไปเยือนก่อนดวงตะวันจะลาลับขอบฟ้า
บางครั้งก็ไปเยือนในห้วงรัตติกาล..ดึกสงัด
แก่งเลิงจาน
เป็นสวนสาธารณะของชาวเมืองมหาสารคาม
มีต้นไม้น้อยใหญ่ แอ่งน้ำ และสันเขื่อนให้ผู้คนได้วิ่งและเดินออกกำลังกาย
หรือแม้แต่มีพื้นที่อันวิเวกให้ผู้คนได้มาเสวนาใจกันอย่างเงียบๆ แบบเป็นส่วนตัวๆ
ก็ด้วยความวิเวกนั่นแหละ
แก่งเลิงจานจึงกลายเป็นพื้นที่สุ่มเสี่ยงของการก่ออาชญากรรมต่างๆ ได้โดยง่าย
ซึ่งก็เกิดขึ้น (บ้างแล้ว) แล้ว –
แต่โดยรวมแล้ว ผมชอบแก่งเลิงจานด้วยเหตุผลหลายประการ -
เมื่อครั้งแรกหนุ่มเป็นนิสิต
เคยได้ไปรับน้องที่นั่น, พาสาวในฝันไปนั่งเล่นที่นั่น
ครั้นวัยหนุ่มตอนปลายเยี่ยงวันนี้
กลับหลงรักท้องน้ำยามเย็นและยามดึกเป็นที่สุด
เสียงคลื่นที่เป็นมิตร กังวาน.. ถึงแม้จะปนเปไปด้วยเสียงความเงียบเศร้าไปบ้าง
แต่ผมก็ยังหลงรักที่จะฟังเสียงคลื่นอย่างไม่รู้หน่าย
เฉกเช่นกับการได้เห็นดวงตะวันคล้อยต่ำ
สาดแสงลามเลียบท้องน้ำ
ราวกับมารดากำลังเช็ดถูบนร่างกายของบุตรด้วยความรักอันพิสุทธิใส
ครั้นตกดึก
หลายต่อหลายครั้งฟ้าเปิดโล่งเห็นดวงดาวหลากดวงกะพริบพราวอย่างมีชีวิต
ชวนให้คิดถึงชานบ้านในอดีตกาลที่ยากยิ่งต่อการหวนกลับไปท่องเล่นได้
ครับ-
ในวิถีที่ชีวิตปรารถนาการหนุนเสริมพลังชีวิต
เราล้วนต้องมีพื้นที่เป็นของตัวเอง
เราล้วนต้องมีวิธีการเติมพลังชีวิตของตัวเอง
พื้นที่ตรงนั้น อาจเพียงเล็กแคบราวกับรูหู
แต่เป็นมิตรให้เราได้สามารถคิดและลงมือทำ
หรือชำระตัวเองได้อย่างไม่เคอะเขิน
ผมว่านั่นเป็นสิ่งอันยิ่งใหญ่อย่างมหาศาล
ความทุกข์โศก อ่อนแอ และอ่อนล้า
ล้วนเป็นปรากฏการณ์ธรรมดาสามัญของการมีชีวิต-ใช้ชีวิต
ขึ้นอยู่กับว่าในห้วงอันแสนลำบากนั้น
เรามีพื้นที่รองรับตัวเองแค่ไหน
เรามีวิธีการชำระตัวเองอย่างไร
ผมว่านั่นต่างหาก
คือคำถามอันสำคัญที่เราต้องค้นหาให้เจอ
---
...
ขอให้ค้นให้เจอ
ขอให้เธอให้ค้น
ขอให้ค้นเธอจน
ขอให้ค้นให้เจอ
...
สบายดีนะครับ ;)...
อาจารย์ถ่ายภาพได้สวยมากค่ะ
เห็นภาพสะดุดตา
เห็นภาษาสะดุดใจนะครับ
มีดอกจานไหมละครับ ในนามชื่อแก่งนี้
เป็นภาพที่งดงามเกิดจะสรรหาคำใด ๆ มาบรรยายจ้ะ ขอบคุณ ๆๆๆๆ
ชอบวรรคนี้ครับ...
เสียงคลื่นที่เป็นมิตร กังวาน.. ถึงแม้จะปนเปไปด้วยเสียงความเงียบเศร้าไปบ้าง
แต่ผมก็ยังหลงรักที่จะฟังเสียงคลื่นอย่างไม่รู้หน่าย
งดงามทั้งภาพ ทั้งอักษร ขอบพระคุณค่ะ
ภาพสวยมากครับพี่และเนื้อเรื่องกำลังเล่าเรื่องราวของตัวเอง..
ภาพสวย
มีคำถามให้ตนเอง....พื้นที่ชีวิตของครูนกอยู่ในประเทศหรือนอกประเทศกันหนอ (คิดเล่นๆค่ะ)
วิถีพุทธ..เป็นทางตรง..แต่..คน..(ชอบ..อ้อมค้อม..อ้ะ..เลยไม่เจอ..ซัก..กะที..ยายธีแอบ คิด)....
สวัสดีค่ะ น้องแผ่นดิน
ชอบมากค่ะ ภาพถ่ายได้สวยงาม ได้บรรยากาศมากค่ะ สุดยอดค่ะ
สำหรับพี่แล้ว .........พื้นทีชีวิตหาได้ทุกวันที่พอมีเวลาค่ะ ...เห็นฝนตกต้นไม้เต้นระบำด้วยแรงลม ก็มีความสุขได้ค่ะ
ในขณะเดียวกัน ก็กังวลเล็กๆ แล้วงานบางงานที่ทำอยู่มันจะทำทันไหม .. จ่ายค่าแรงฟรีอีกล่ะซิวันนี้ ?
(พื้นที่ชีวิตที่มีความสุข มันซอกแซกอยู่ในพื้นที่อื่นๆ อีกที เหมือนเซ็ต และสับเซ็ต นั่นล่ะค่ะ)