วัฒนธรรมการเรียนรู้ : การหัวเราะที่เป็นจุดเปลี่ยนวิถีชีวิตทางแนวคิด

ณ...โรงเรียนเถินวิทยาคม อ. เถิน จ. ลำปาง

               การหัวเราะครั้งสำคัญ...ในช่วงปี  2529-2531  นั้น...ผมเข้าร่วมเป็นวิทยากร  ออกบรรยายตาม  โรงเรียนที่จัดเข้าค่ายพุทธบุตรครับ...เราไปอยู่ในโรงเรียนละ 3 วัน...มีกิจกรรมตั้งแต่เช้าถึงเย็น...มีเหตุการณ์ที่จะเป็นจุดเปลี่ยนแนวคิดผมอยู่ที่หนึ่ง...คือที่โรงเรียนเถินวิทยาคม อ. เถิน  จ. ลำปาง...

                มีท่าน  ผอ. ชื่อ อาจารย์นัด  ทองธรรมชาติ...ถ้าจำชื่อผิดก็ขออภัยด้วยครับ...หลังจากจัดอบรมเสร็จท่านได้ 2 ขั้นเลยครับ  ฮา ๆ เอิก ๆ คือ ช่วงเช้าก่อนนักเรียนจะเข้าหอประชุม...ก็จะเขียนปัญหาถามวิทยากรคนไหนก็ได้...

                    เรามีวิทยากร ประมาณ  20 ท่านทุกท่านล้วนเก่งในทางของตน...เขาเรียกว่ามีความถนัดเฉพาะทางครับ  ฮา ๆ เอิก ๆ    ปรากฎว่า ในวันที่ 3  มีปัญหาที่ต้องการให้ผมตอบในหอประชุมตอนเช้านั้นมากเป็นพิเศษ...

                      หัวหน้าวิทยากรก็ไฟเขียวให้เวลาผมตอบปัญหาเด็กนักเรียน ม. 1-ม.6  ซึ่งมีมากจนล้นหอประชุม...คือพวกเด็ก ๆ ขำ...หัวเราะตั้งแต่ได้ยินชื่อผมที่จะไปตอบปัญหาแล้วครับ...ซึ่งผมคิดเล่น ๆว่า ช่วงนั้นไปสมัครเล่นตลกกับป๋าเทพโพธิ์งามชะเลยจะดีมั๊ย...และเห็นคุณหม่ำคุณเท่ง  เถิดเทิง...ฯลฯ...เล่นตลกแล้วได้สวย...

                      มีปัญหาหนึ่งที่ผมจำได้คือ...อาจารย์คะ...ดิฉันขอถามอาจารย์ว่า...บาปมั๊ยค๊ะ...ที่ผายลมในวิหาร...ผมอ่านทวนปัญหานี้จบเท่านั้นแหละ...ขำก๊าก ๆๆฮา...ยาวทั่วหอประชุม...ผมหยุดยืนมองกวาดสายตาไปทั่วห้อง...ใครวะ...ช่างถามปัญหานี้

         ยิ่งทำให้เด็ก ๆขำไม่หยุดครับ...เรื่องผายลมนี้...อันที่จริงเราควรจะยุ้มไว้...ผมตอบ.เท่านั้นแหละครับ...ฮาครืนเลย...

               และผมทราบในเวลาต่อมาว่า มีน้องคนหนึ่งถูกหามออกไปห้องปฐมพยาบาล...ในโรงเรียนเถินวิทยาคมนั้นเอง...คือน้องเขาหัวเราะมากจนท้องแข็งค้างเป็นตะคิว…ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเป็นความจำฝังใจครับ...ที่ทำให้น้องเขาเป็นอย่างนั้น...

            ตั้งแต่นั้นมาถ้าผมมีโอกาสพูดบรรยายมักจะหาเรื่องเศร้า ๆมานำเสนอ...เช่นไปพูดงานวันแม่ตามโรงเรียนที่เชิญมาครับ