535. "จดหมายถึงดวงดาว"
" ในห้วงจักรวาลอันแสนกว้างใหญ่ ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้พบคุณ" ผมแปลมาจากคำคมที่ผมได้มาจาก Facebook ข้างล่างนี้ครับครับ
เป็นคำคมที่ผมรู้สึกว่าน่าคิดมากๆ
เมื่อวานก็รู้สึกคิดถึงคำคมนี้อีกครั้ง เพราะ ความตายได้เดินเข้ามาเฉียดตัวผมอีกครั้ง ให้ได้ระลึกถึงคำคมนี้อีก เมื่ออาจารย์ของภรรยาผม ที่มาสัมมนาวิชาการด้วยกันเกิดเส้นเลือดในสมองแตก แล้วอาการก็ทรุด เสียชีวิตไปภายในวันเดียว โดยอาจารย์ผู้เป็นสามี ได้ฝากให้พวกเราดูแลลูกของท่านทั้งสามคน โดยให้พาพวกเขาขึ้นเครื่องบินกลับกรุงเทพ ส่วนท่านจะไปพาศพภรรยากลับกับรถพยาบาล
ลูกคนเล็กของท่านอาจารย์ที่แสนน่ารักคนนั้น อายุเพียง 9 ขวบ เท่ากับลูกสาวผม
ผมเองได้เฉียดความตายมาเมื่อสองปีก่อน เนื่องจากไส้ติ่งแตก ทำให้ผมได้คิดอะไรหลายอย่าง ความเฉียดตายครั้งนั้น ทำให้ผมค้นพบว่า ผมรู้เรื่องศาสนาพุทธแบบงูๆปลาๆ เพราะตอนที่เจ็บมากๆ ร่างกายอ่อนแอมากๆ ความตายอยู่ตรงหน้า ไม่ได้รู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างการมีชีวิตอยู่หรือจะตายไป แล้วผมก็เริ่มตกใจเรื่องหนึ่งคือ ผมว่าผมอ่านหนังสือธรรมะมามาก อ่านมากจริงๆ เคยอยู่ชมรมพุทธ กลุ่มศึกษาพุทธศาสตร์สมัยเรียนลาดกระบัง พาคนไปบวชก็มาก ฟังซีดีธรรมะวันละม้วนทุกวัน แต่ผมไม่สามารถที่จะยกใจให้ปลอดโปร่ง ผมไม่พร้อมที่จะตายเลย ถ้าผมจะข้ามไปอีกฝั่ง ผมคงไปไม่ดีมากๆ เพราะจิตหดหู่เซื่องซึมมาก งัดมาใช้ทุกอย่างทั้งอาณา ทั้งตามดูจิต.. ที่สุด ทำได้แค่อธิษฐานขอให้รอดได้เท่านั้น อยู่โรงพยาบาลสิบสามวัน จึงออกมาด้วยความคิดใหม่ .. ผมคิดอยากบวช เพื่อที่จะได้ "พร้อมตาย" มากกว่าที่เคยเป็น
แถมมาเจอเพื่อนรักที่เคยบวชกับพระอาจารย์จันทร์เรียน ทัก
“ ภิญโญ..คุณแน่ใจเหรอว่าชาติหน้าจะได้เกิดเป็นมนุษย์อีก..."
ผมจึงตัดสินใจบวชเมื่อพรรษาที่แล้ว ที่วัดหลวงพ่อกล้วย บวชไปสามเดือน เดือนที่สาม ผมมีโอกาสไปนอนรูปเดียวในป่าช้าอยู่ 9 วัน ในนั้นมีหลุมศพ 5 หลุม มีทั้งศพจากอุบัติเหตุและฆ่าตัวตาย ด้วยรู้สึกลึกๆ ว่าเราเป็นเพื่อนกัน เพราะเคยเกือบจะไปเจอพวกเขาอยู่แล้ว เลยอยู่ร่วมกันได้โดยไม่แปลกแยกจากกันมากนัก
เมื่ออยู่เพศบรรชิต ได้ฝึกปฏิบัติอย่างต่อเนื่อง 10 วันแรก ผมก็รู้แล้วครับ ว่ามันต่างจากยี่สิบปีที่ปฏิบัติธรรมแบบศึกษาเอาเอง เรียกว่า 10 วันแรกก็รู้เลยว่า ความรู้ที่ได้มากกว่า ดีกว่า 20 ปีที่รู้มารวมกันเสียอีก
การบวชทำให้ผมเชื่อในภพชาติครับ ผมเชื่อในการเวียนว่ายตายเกิด ผมไม่สงสัยอะไรอีกในเรื่องนี้อีกแล้ว
ความตายทำให้ผมรู้สึกถึงการมีชีวิตอยู่ การบวชที่มันเกิดขึ้นยากแสนยาก เพราะพ่อแม่ไม่เคยเรียกร้อง การได้เจอพระอาจารย์ หลวงพ่อกล้วยก็ช่างเป็นเหตุการณ์ที่แสนพิเศษ การได้เจอเพื่อนๆ กัลยาณมิตรระหว่างบวช ก็ช่างเป็นเหตุการณ์ที่มันน่าทึ่งมากๆ
สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นเมื่อมองจากสังสารวัฎ เราไม่รู้เวียนว่ายตายเกิดมากี่ชาติแล้ว เคยเห็นผิดเป็นชอบ ไม่รู้เกิดเป็นอะไรมาบ้าง สัตว์ มดปลวก คงเคยเป็นมาแล้ว ดังนั้นการเกิดเป็นคนที่มีสมอง มีความคิด มีโอกาสบรรลุธรรมในชาติภพนี้มันจึงเป็นเหตุการณ์ที่แสนสุดพิเศษ
และที่ยากมากๆ อีกคือการได้พบพระพุทธศาสนา ได้มาบวชนี่ก็ยาก บวชแล้วเจอพระอาจารย์ที่เป็นพระอริยะนี่ก็แสนยากมากขึ้นไปอีก
สึกมาแล้ว ยิ่งรู้สึกครับกับพ่อแม่ ภรรยา ลูก หลายครั้งมองหน้าเขาแล้วรูู้สึกจริงๆ ไม่รู้ว่าในห้วงสังสารวัฏที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่าไม่ต้นไม่มีปลาย มันยาวนานมาก เราเคยอยู่ด้วยกัน และก็พรากจากกันมากี่หนแล้ว
และไม่รู้ว่าชาติภพต่อไปเราจะยังได้อยู่ด้วยกัน รักกันอย่างนี้หรือเปล่า อาจจะไปคนละเส้นทางจนไม่มีวันได้เจอกันอีกก็ได้ อาจเกิดคนละภพภูมิก็ได้
สำหรับคนรัก ผมมองเลยว่ามันช่างเป็นเรื่องโรแมนติกเหลือเกิน ที่เราได้รักกัน ความรักของเราคงข้ามกาลเวลามานานแสนนาน คงได้รัก ได้มีบุญสัมพันธ์กัน และก็คงได้ดูแลกัน แล้วก็พรากจากกันมาไม่รู้กี่ภพชาติ และก็ไม่รู้อีกว่าวิถีกรรม จะทำให้เราได้เกิดในภพภูมิเดียวกันอีกไหม เราจะได้เดินด้วยกันอีกไหม ไม่แน่ ไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ
ในชาติภพนี้จึงรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้เจอกัน จะขอใช้ชาติภพนี้ดูแลกัน พากันสร้างกุศลผลบุญ ดีต่อกันให้มากที่สุด ขอให้ชาติภพนี้เป็นชาติภพที่ดีที่สุดชาติภพหนึ่ง ที่เราจะได้ดูแลกัน ส่งเสริมกันและกันในทางที่จะยกระดับภพภูมิเราและคนรอบตัวเราให้สูงขึ้น จนกว่าเราจะถึงที่สุดแห่งธรรม
เลยขอกราบนมัสการครูบาอาจารย์ ไม่ว่าจากภพชาติใด และหลวงพ่อกล้วย .. พระอาจารย์ หลวงพี่ที่น่าคารพ ที่วัดป่าธรรมอุทยาน ที่ทำให้เราได้เดินมาในเส้นทางธรรม
ขอขอบพระคุณพ่อแม่ที่ให้กายเนื้อและการฟูมฟักนิสัยทางธรรม
ขอบคุณโอกาสอันแสนมหัศจรรย์ ที่ทำให้เจอภรรยาสุดที่รักและลูกสาวที่แสนดี
ขอบคุณที่ได้เจอคนดีๆ กัลยาณมิตร ที่มีส่วนต่อชีวิตทั้งทางโลก ทางธรรม
และขอขอบคุณความตายอีกครั้ง ที่ทำให้เราเห็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่
.......
วันนี้อยากถามว่า คุณได้ขอบคุณ ได้ดูแล ได้เห็นคุณค่าของคนที่ข้ามภพ ข้ามชาติมากับคุณหรือยัง อยู่ร่วมกันอย่างมีความหมายหรือยัง
เพียงเล่าให้ฟัง ลองพิจารณาดูเอาเองนะครับ
Credit ภาพ
รูปแรกจาก
http://spiritwalkwithme.tumblr.com/post/37620562012/one-big-universe-and-i-had-the-privilege-to-meet
รูปสุดท้ายจาก
ความเห็น (8)
สุรพงษ์ ชัวยงค์
"ถ้าไม่เคยทำบุญร่วมกันมาก่อน พวกเราคงไม่ได้มาอยู่ด้วยกันตรงนี้ มาร่วมสร้างอานิสงฆ์ร่วมกัน หลวงพ่อก็ได้แค่พาสร้างพาทำ ส่วนเรื่องภายในตัวเรา เราก็ต้องไปจัดการกันเอง หลวงพ่อก็ได้แค่บอกแค่ชี้แนวทาง......" โชคดีที่ได้บวชร่วมพรรษากับพี่โยและทุกคน
เป็นเกียรติมากพี่โน่ ที่ได้บวชร่วมกันนะ มีอะไรดีๆมากมาย ที่ไม่มีวันลืมเลย
อนุโมทนาครับ
Mam_Acc.Mbakku
อนุโมทนาสาธุค่ะอาจารย์....หนูเชื่ออย่างหนึ่งค่ะ ว่าถ้าเป็นคู่กันแล้วยังไง ก็จะได้เป็นคู่ เป็นครอบครัวกันอีก เป็นคู่บุญบารมีไงคะ....
" ผีเสื้อ..กระผือปีก..สะเทือน ถึง ดวงดาว"...ขอปรบมือ..ให้กับ.บทความนี้..เจ้าค่ะ.และอนุโมทนาสาธุกับท่าน (ได้เห็นแจ้งชัดขึ้นเมื่อได้มีโอกาศ "บวชเรียน" ขอกราบนมัสการหลวงแม่ธัมมนันทาที่ทำให้..เพศหญิงได้มีโอกาศเท่าเพศชายในการบวชเรียนมา ณ ที่นี้ด้วย เจ้าค่ะ)..ยายธี
ดีจังค่ะ ชอบบันทึกสร้างสรรค์นี้จังเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ
Thank you kub Ajarn for such a wonderful insight you have shared in this "Letter"