เพราะเธอคือบุคคลที่สำคัญ ของชาติเฉกเช่น ทุกคน ..


 วันศุกร์ ที่ ๒๖ เมษายน ๒๕๕๖  เวลา  ๑๖.๓๒ น 

บริเวณ ผู้ป่วยนอก  ห้องบัตร   ห้องยา    เริ่มเงียบสงบลง เพราะเจ้าหน้าที่ทยอยกลับบ้านกันเกือบหมดแล้ว เหลือแต่จุดบริเวณ จุดประชาสัมพันธ์ ซึ่งกำลัง ถกเถียงกับภาระงานชิ้นใหม่ที่กำลัง ให้ความสนใจที่จะมาจัดการต่อใน เช้าวันจันทร์  พร้อมกับความหวังทีจะมีวันจันทร์  อย่างมีความหมายในการมาทำงาน

......เอี๊ยด เสียง รถกระบะ กลางเก่ากลางใหม่ วิ่งมาจอดหน้า ER  อย่างเร่งรีบและเสียงเบรค อย่าง แรง  พร้อมกับเสียง ร้องร่าของผู้ชายร่าง สูงใหญ่ที่พุดภาษาไทยไม่ชัด  หมอช่วยด้วย ช่วยด้วย   .. ช่วยมันด้วย

เร็วเด๊ะ ผู้ป่วยฉุกเฉิน   น้อง เวรเปล  น้อง ER   มีคนไข้  .... พวกเราวิ่งกันไปดู ในกระบะด้านหลัง มีเด็กผู้หญิงวัย ๑๕ ปี หวีดร้อง ด้วยความตระหนก  ข้างๆ มีหญิงวัยกลางคน  ที่มีเลือด เต็มร่าง  ไหลออกมาด้านข้าง ของลำตัว
หมอช่วยมันด้วย มันถูกยิง ..มันถูกยิง  เสียง โฮ.. ของสามีผู้ป่วย    กับเสียงโทรศัพท์  บอกญาติ ถึงอาการของภรรยา  ที่ถูกยิง หน้าหมู่บ้าน ก่อนถึงบ้าน อีกประมาณ ๕๐๐  เมตร

. มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่หลายสิบ หลายร้อยครั้ง กับการสูญเสีย ของผู้คนที่ห้อง ER  แห่งนี้  และมันก็ไม่เคยสร้างความแข็งแกร่ง ให้กับความรู้สึกของเรา เลย สักครั้ง  เราไม่สามารถ หยุดน้าใสๆ ที่ออกมาจากเบ้าตาของเราได้ ไม่ว่าผู้สูญเสียเหล่านั้นจะเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ เจ้าหน้าที่ครู  หรือแม้แต่  ชาวบ้าน  ทั้งที่พุดภาษาไทยได้บ้างไม่ได้บ้าง   มันเป็นความเจ็ยปวดทุกครั้งที่เราไม่สามารถ ยืนดูความเจ็บปวดจากเสียงร่ำของญาติผู้สูยเสียได้ ครั้งนี้ คงเหมือนทุกครั้งที่เราต้องเดินเลี่ยงออกมา ยืนน้ำตาคลออย่างละอายใจ ที่ไม่สามารถเข็มแข็งพอ ที่จะรับความจริงที่เกิดขึ้นในพื้นที่ ได้  น้องๆ พยาบาล   พร้อมกับ หมออีก ๓ คน  ที่ยังไม่ได้เดินลงเวรจากโรงพยาบาลจึงมีโอกาส ได้มาช่วยเหลือผู้ป่วย  เต็มความสามารถ  สายน้ำเกลือ ระโยงระยาง ๒ ข้าง สายสวนปัสสาวะ ชุดเตรีบมเจาะ ปอด และใส่ท่อ่ช่วยหายใจ  ให้กับผู้ป่วย    ... ภาพแห่งความพยายาม ในการที่จะรักษาและยื้อยุดชีวิต ทีมันเต็มไปด้วย ความหมายของการมีชีวิต ณ .ที่แห่งนี้    มันช่างเป็นภาพที่เจ็บปวด และตรงกันข้ามกับความรู้สึกของผู้ที่พยายามในการทำลาย ล้าง ชีวิต 

..เราเดิน เข้าไป ER อีกครั้ง ก่อนที่จะพาตัวเองหลบภาพเจ็บปวดเหล่านั้น ก็หันไปเห็น ผอก. ที่ยืนเป็นกำลังใจทให้กับน้องหมอทั้ง ๓  คน  หลังม่าน พร้อมแววตาที่เต็มไปด้วยความมเจ็บปวดที่ไม่แตกต่างจากเราเลย   แม้แต่น้อย  ..

... มันเป็นภาพเจ็บปวดที่เรายังคงเหลือ ความภูมิใจ ในความเป็นเจ้าหน้าที่สาธารณสุขไทย  ... ผู้หญิงคนนั้นเป็นชาวบ้าน ในหมู่บ้านปะกาลือสง   ที่ยากจน แต่ ...  ได้รับการช่วยเหลือจากพยาบาล และ หมอจำนวน มากกว่า ๑๐  คน  อย่างเต็มความสามารถ  ประหนึงเธอผู้นี้ คือบุคคลที่สำคัญ ของชาติเช่นกัน .. เพราะเธอคือคนไทยในแผ่นดินเดียวกัน  ...  ฉันหวังว่า ฉันคงได้ข่าวดี จากทีมงาน ในห้อง ER ..  

ด้วยรัก   .. ส่วนหนึ่งของปลายด้ามขวานทอง 


คำสำคัญ (Tags): #ปัตตานี
หมายเลขบันทึก: 534060เขียนเมื่อ 27 เมษายน 2013 11:48 น. ()แก้ไขเมื่อ 4 สิงหาคม 2014 20:23 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (4)

ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่โตมาจากไหน ความหมายคือชีวิตหนึ่งชีวิต 

เป็นกำลังใจให้เจ้าหน้าสาธารณสุขทุกท่านค่ะ

ถ้ากฎแห่งกรรมมีจริง  .  ขอได้มัโอกาส เป็นส่วนหนึ่งในการรับรู้ ถึง การใช้กรรมของพวกเขา

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท