การเรียนรู้พร้อมสมาธิในการอ่าน

เมื่อก่อนนี้ครูอ้อยจะไม่ค่อยมีสมาธิในการอ่าน  จะอ่านอะไรสักที  ต้องเงียบห่างจากผู้คนมากๆ  จึงจะอ่านจับใจความได้ดี  และมีความประทับใจในเนื้อเรื่องในการอ่านแต่ละคราว

วันนี้ลูกสาวของครูอ้อยมาเยี่ยม  มาตั้งแต่เช้า  มาตัดเล็บเท้าให้  กินข้าวกลางวันกัน  คุยกันอย่างสนุกสนาน  เพราะเป็นครูเหมือนกัน  พอลูกกลับบ้านไปแล้ว  ครูอ้อยรู้สึกมีความสุขมาก

อ่านหนังสือด้วยความสุข  อ่านเรื่องนี้จนร้องไห้ 

เรื่อง.....หมาขี้เรื้อน เปลี่ยนคนใจดำ

เรื่อง มีอยู่ว่า.. พี่ชิตแกเป็นคนใจดำครับ ชอบยิงนกตกปลาไปเรื่อยแต่ที่หนักก็คงเป็นเนื้อหมาแกกินแหลกครับแต่ แม่แกบอกมันบาปนะลูก(ไม่สนโว้ย)

เมื่อราว 15 ปีก่อน มีเหตุการณ์ที่ทำให้แกเปลี่ยนไปครั้งนั้นมีหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งครับมันมักวิ่งไปหาของกินแถวๆบ้านแกบ่อย เพราะบ้านแกติดตลาด พี่แกกินหมาอยู่บ่อย ๆ แต่กรณีหมาขี้เรื้อนแกบอก 'กินไม่ ลงว่ะ'แกทำอย่างเดียวคือไล่ฆ่า แต่มันรอดได้ทุกครั้ง มันไปหาของกินบางทีก็ได้บางทีก็ไม่ได้ คราวนั้นเนื้อแห้งที่แกตากไว้หายไป

พอมองไปก็เห็นแม่หมาขี้เรื้อนวิ่งหลุน ๆ ไปแกเดือดทันทีครับวิ่งตามไป คราวนี้ทันครับเพราะหมาขี้เรื้อนวิ่งช้ามาก แกทุบไปทีเดียวหมานั่นล้มลงชักทันที
(แกบอกว่าหากตีตรงจุด แค่ใช้ไม้บรรทัดก็ตาย)แกทิ้งไว้ตรงนั้นไม่อยากจับแต่จะทำกินตรงนั้นจึงกลับบ้านไปเตรียมของ (แค้นจัดอยากกินหมาขี้เรื้อน) ให้ผมเฝ้าไว้ ผมก็มัวแต่เก็บตะขบจนลืมดู (ในใจอยากให้มันรีบไปจะได้ไม่ตาย)มันไปจริงครับหายวับไป พี่ชิตแกโกรธมากคงอยากเตะผมเต็มแก่แต่ลุงผม แกเป็นนักเลงใหญ่และเป็นคนสอนวิธีฆ่าหมาให้ก็ต้องวิ่งตามอย่างเดียวพร้อม บ่น ' ทำไมมันไม่ตายวะ '

พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงหมาเห่าแกตามทันทีพอไปถึงภาพที่เห็น ..............................................

หมาขี้เรื้อนกำลังจะตายมันมีลูกที่ต้องเลี้ยง 5 ตัว วัยกำลังหย่านมบางตัวยังกินนมอยู่ บางตัวก็วิ่งไปคาบเนื้อที่แม่หมาขี้เรื้อนคาบไปฝาก ที่มันยังไม่ยอมตายเพราะต้องกลับไปให้นมลูก แม้น้ำนมแห้งกรัง เอาอาหารไปให้ลูกมัน เรียกลูกๆเพื่อให้นม ให้อาหารเป็นครั้งสุดท้าย แม่หมาพยายามอย่างดี ที่สุด

มันมองผมกับพี่ชิตอย่างขอร้อง ขอให้มัน ให้นมลูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย ไม่อยากเชื่อนั่นคือน้ำตาของหมาขี้เรื้อน มันแค่ต้องการให้นมลูกก่อนตาย พี่ชิตไม้หล่นลงกับพื้น เดินเข้าไปดูแม่หมานั่น

ในยามนั้นสิ่งที่แกเห็นไม่ใช่หมาขี้เรื้อน แต่แกเห็นแม่ที่ยิ่งใหญ่ที่ทนเจ็บกลับไปหาลูก แกไม่พูดอะไรทุกอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ สายตาอ่อนโยนลง ลูกหมาตัวหนึ่งวิ่งไปหาแกกระดิกหางให้

แกอุ้มลูกหมาขึ้นพร้อมพูดว่า ' ขอโทษ ' พูดได้แค่นั้นแม่หมาก็ตาย

เราช่วยกันฝังแม่หมา แกรับเลี้ยงหมานั่นไว้ ทั้ง 5 ตัวตั้งแต่นั้นแกกลายเป็นคนใจดีไม่ไล่ยิงนกยิงหมายิงแมวอีกแกบอก ' มันอาจมี ลูกรออยู่ก็ใด้ '

เมื่อ 12 สิงหา 2 ปีที่แล้ว แกเอามะลิร้อยเป็นพวงไปให้แม่ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยทำ พูดกับแม่ว่า
' แม่ตอนผมอายุ16 แม่สอนผมยังไงนะสอนอีกหนใด้ไหมครับ '

แม่แกน้ำตาคลอพูดไม่ออก
ไม่อยากเชื่อแม่หมาขี้เรื้อนตายไป 1 ตัว กลับทำให้คนใจดำอย่างแกเปลี่ยนไปขนาดนี้.....
รักแม่...หาสิ่งดีๆไปหาและกราบท่านบ้างนะ รีบแสดงความรักท่าน ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ อย่าไปรักท่านตอนที่ท่านไม่ได้มีชีวิตอยู่ในโลกนี้นะจ้ะ .....รักแม่มากๆนะ

อ่านแล้วคิดว่าทุกคนคงจะรู้สึกคล้ายๆกันแต่ว่า... อย่ากระนั้นเลย เอาเวลามีค่าตรงนี้ ลุกไปทำสิ่งดีๆที่จะมอบให้ใครบางคนที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต

ขณะนี้ เรากำลังทำอะไรได้อยู่บ้างนะ รีบทำซะ เก็บความรู้สึกดีๆ เปลี่ยนเป็นพลัง คาดว่าต่อจากนี้ คงมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นเป็นลูกโซ่ทีเดียว หนึ่งไปสิบ และขยายวงกว้างไปเรื่อยๆ

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับครู..

-อ่านบันทึกนี้แล้วซึ้งใจมากเลยครับ..

-"แกอุ้มลูกหมาขึ้นพร้อมพูดว่า ' ขอโทษ ' พูดได้แค่นั้นแม่หมาก็ตาย"

-"ในยามนั้นสิ่งที่แกเห็นไม่ใช่หมาขี้เรื้อน แต่แกเห็นแม่ที่ยิ่งใหญ่ที่ทนเจ็บกลับไปหาลูก แกไม่พูดอะไรทุกอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ สายตาอ่อนโยนลง ลูกหมาตัวหนึ่งวิ่งไปหาแกกระดิกหางให้"

-ขอบคุณบันทึกนี้มาก ๆครับ

[หยั่งราก ฝากใบ]

สวัสดีค่ะ

เคยอ่านแล้ว อ่านอีกก็น้ำตาคลออีก และไม่ว่าอ่านกี่ครั้ง...ก็คงเป็นแบบนี้

ขอบคุณค่ะ

[klueng]

ึซึ้งมากค่ะ....น้ำตาคลอเช่นกัน

[สะ-มะ-นึก]

เศร้ามากเลย

[tuknarak]

เคยอ่านเหมือนกัน ซึ้งมากค่ะ

[kunrapee]

บางครั้งเจอเหตุการณ์มามากมาย แต่ไม่ช่วยให้คิดได้..
ขอบคุณเรื่องดีๆค่ะครูอ้อย

[Yanyong-P]

อ่านแล้วขนลุก ตื้นตัน ขอบคุณครับ