A remember song.
...น้ำมูลไหล หลั่ง สองฟากฝั่ง อุบลฯวา-รินฯ
แว่ว เสียงแคนเสียง พิณซึ้งใจอ้าย บ่ลืมหลง
เข้า พรรษา ปีกลาย ยังได้ เคียงคู่อนงค์
แห่เทียน เป็นขบวนร้องส่ง สองเรายังคง
รักกันชื่นบาน
แต่ในงาน ปีนี้ ไม่มีน้องเจ้า พี่ยังมาคอยเหมือนเก่า
แม้แต่เงาน้องก็ไม่มี นี่หรือใจคน สาวอุบลฯที่ว่าใจดี
จากกัน ก็เพียงหนึ่งปี แต่มาบัดนี้ น้องลืมสัญญา
มองดูฟ้าเห็นแต่เมฆาบัง อ้ายแทบจั้งบ่อยู่
ซูเอ๋ยซูต่างบ้านสั่งมาต้มหลอกกัน วันที่อ้ายตั่งต่อมาดน
บัดว่าวนมาถึง ซ่างบ่มาน่อเจ้า
...น้ำมูลไหล หลั่ง สองฟากฝั่ง อุบลฯวา-รินฯแว่ว เสียงแคนเสียง พิณซึ้งใจอ้าย บ่ลืมหลง
เข้า พรรษา ปีกลาย ยังได้ เคียงคู่อนงค์
แห่เทียน เป็นขบวนร้องส่ง สองเรายังคง รักกันชื่นบาน
แต่ในงาน ปีนี้ ไม่มีน้องเจ้า พี่ยังมาคอยเหมือนเก่า
แม้แต่เงาน้องก็ไม่มี นี่หรือใจคน สาวอุบลฯที่ว่าใจดี
จากกัน ก็เพียงหนึ่งปี แต่มาบัดนี้ น้องลืมสัญญา
มองดูฟ้าเห็นแต่เมฆาบัง อ้ายแทบจั้งบ่อยู่
ซูเอ๋ยซูต่างบ้านสั่งมาต้มหลอกกัน วันที่อ้าย
ตั่งต่อมาดน บัดว่าวนมาถึง ซ่างบ่มาน่อเจ้า
..เสียงแคนเป่า เขาแห่เทียนเข้าพรรษา แว่วดังมา
เหมือนเสียงสั่งจากสาวอุบลฯ เหมือนบอกว่าเขาลืมเราแล้ว
ลืมแล้วสัญญารักคนจน ปีนี้ตัวพี่หมองหม่น
สาวเมืองอุบลฯน้องไม่กลับมา
.ตาเหม่อมอง น้ำมูลไหลหลั่ง ไหลไปวั่งๆ
ไม่กลับหลังคืนมา น้องก็คงเหมือนกัน ใจเจ้านั้น ดั่งสายธารา
รักเราวันเข้าพรรษา เดี๋ยวนี้มาเป็นอดีตแล้วเอย
ใจคนเอ๋ย ผู้สาวเมืองบัวบานบ้านพี่น้อง แสนซื่อ
เจ้าคือบอ คึดพ้อ คำเว้าต่อกัน จากมือนั้นจน มาฮอดมื่อนี่
พี่บ่เปลี่ยน แปรไป บัดว่าใจของนาง ซ่างมาโอ้ยลืม อ้าย...
