หวั่น

ทุกคนอยากกินเนื้อทุเรียน แต่ไม่ต้องการเปลือกทุเรียน
ฉันใดฉันนั้นคนหยาบคาย เถื่อน เซอร์ ก็เปรียบดั่งทุเรียนหนามแข็งๆที่ใครๆไม่ต้องการ แต่ต้องการแค่เนื้อในเท่านั้น คำถามคือจะเอาเนื้อหรือจะเอาเปลือก 

เช่นกันส้มหรือสตอเบอรี่ที่ผลสวยงาม ใครๆก็ต้องการ อยากชม อยากลิ้มลอง แต่หารู้ไม่ ว่าอมยาฆ่าแมลงมานานปี ใครใคร่บริโภค ชื่นชมนานวัน มะเร็งโรคร้ายมาเป็นเพื่อนจนวันตาย คำถามคือจะเอากี่กิโลกรัม

เพราะสังคมมาตรวัดและความเข้าใจในเปลือก แก่น ที่แตกต่างกัน เราจึงเห็นความหลากหลาย ความขัดแย้งในความเชื่อในสิ่งที่ต่างคนต่างเชื่อเป็นสิ่งสำคัญ 

เราจึงเห็นความวุ่นวายการโต้ตอบกันอย่างสนุกสนาน เพราะสายตาสวมด้วยแว่นมายาแห่งความคร่ำครึ อคติ มองพิจารณาเพียงแค่การพูดดังฟังชัด ศักดิ์ศรีที่อุปโลกน์ให้แก่กัน 

นานวันนานวันสิ่งที่เราพบ ปฏิบัติ กับสิ่งที่เราเชื่อ มันกลับสวนทาง แปลกแยก ไม่รู้จักจุดหมาย แต่ครอบครองได้แค่ในปัจจุบัน

[ทิมดาบ]

คิดถึงจังครับ...ฝันอยากเจอใครสักคนในโกทูโนว์...นายหัวก็เป็นหนึ่งในนั้น...คิดถึงนะครับ...ชอบมุมมองในการเขียนมากครับ...เอาไว้ผมเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์ ผมขอจองต้นฉบับนะครับ